Με τούτα και με τ'άλλα, δεν ήρθα κι από 'δω να κάνω το ίδιο. Ποστάρισα βέβαια 2-3 φορές σχετικά, αλλά η όλη ιδέα της αναζήτησής μου ουσιαστικά ποτέ δεν εμφανίστηκε ολόκληρη εδώ.
Τώρα λοιπόν ανοίγω το θέμα εδώ, και περιλαμβάνω το μεγαλύτερο μέρος από όσα έχω ζήσει και γράψει. Ελπίζω να το ευχαριστηθείτε.
Κατά καιρούς έχω γράψει εδώ και 'κει για το θέμα, όμως είναι καλύτερο όλες τις φωτό που τραβάω όπως και τις εμπειρίες που αποκομίζω να τις έχουμε σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Πάμε λοιπόν.
Μετά από τέσσερα Rolex (Oyster 116000, Daytona 116523, GMT II Coke 16710, Deep Sea) στη συλλογή, ένα GS, ένα Calibre de Cartier, ένα Breitling, ένα IWC chrono LE και άλλα πολλά εκ των οποίων μερικά Citizen και G-Shock JDM, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για συμμάζεμα και ταυτόχρονα αγορά ενός ακόμη κομματιού. Ο στόχος είναι να γίνει ένα ξεκαθάρισμα σε βάθος χρόνου και να μείνουν λίγα και πιό αγαπητά ή ιδιαίτερα κομμάτια.
Αλλαγή τοποθεσίας, νέο πόστο, το ταξίδι συνεχίζεται, η Ασία εξακολουθεί να παραμένει πλανεύτρα - όλα τα συστατικά δηλαδή για άλλη μία πιθανή αγορά ρολογιού ώστε να γιορταστεί το γεγονός. Ως τώρα τα κομμάτια που αγόραζα ήταν λίγο ως πολύ αγορές πιό πολύ παρορμητικές παρά προσεκτικά διαλεγμένες. Τους τελευταίους 19 μήνες είχα την τύχη να αποκτήσω εξαιρετικά κομμάτια σε πολύ καλές τιμές, παρ'όλα αυτά όμως βλέπω πως με τον καιρό ξυπνούν μέσα μου αναζητήσεις για διαφορετικά πράγματα (λ.χ. ρολόγια που είναι dress αλλά σαν κατασκευή μηχανισμού ένα σκαλί πάνω, ή για παράδειγμα θεωρώ την εξ'ολοκλήρου χρήση χρυσού κάτι προκλητικό αλλά ταυτόχρονα και πολύ ταιριαστό σε ένα ρολόι, κλπ.)
Με αυτό το σκεπτικό, παρ'όλο που για μία ακόμη φορά συγκεκριμένο πλάνο και τακτική δεν υπάρχει για τη δημιουργία μίας [θεωρητικά] σωστά δομημένης συλλογής, ξεκίνησα μία αναζήτηση εδώ και λίγους μήνες. Στα πλαίσια αυτής, και με βάση την επικείμενη μετακόμισή μου σε άλλη μία μεγάλη πόλη/κέντρο της Ασίας, έχω ήδη αλλά και θα συνεχίζω να δοκιμάζω πολλά και διαφορετικά κομμάτια, από ολόχρυσα Rolex (ο αρχικός στόχος) έως μυθικά κι άπιαστα όνειρα τύπου Patek Philippe, Roger Dubuis, Richard Mille και A. Lange Sohne...
Τα δύο βασικά πράγματα που έχω αποκομίσει ως τώρα είναι (α) το ότι δεν υπάρχει αυτο που λέμε "άπιαστο", στο second-hand market βρίσκεις ό,τι μα ό,τι θες. Από τη στιγμή που έχει κανείς αποφασίσει να κινηθεί στη περιοχή (ας πούμε πολύ γενικά) των $50,000 τότε ακόμη κι ένα ελαφρά μεταχειρισμένο Richard Mille ή ένα μεσαίου βεληνεκούς complication της Patek (καινούργιο) είναι σχετικά άνετα προσβάσιμα. Το παιχνίδι γίνεται ακόμη συναρπαστικό όταν (β) κατά τη διάρκεια των δοκιμών μπαίνεις σε διάφορες συζητήσεις και ακούς πράγματα που είτε επιβεβαιώνουν τη μέχρι στιγμής θετική θεώρηση που έχεις για έναν κατασκευαστή, είτε αναποδογυρίζουν ριζικά όποιες προυπάρχουσες εντυπώσεις ή σχετικές απορίες.
Ξεκίνησα λοιπόν με τα ολόχρυσα σπορ (ή "tools" που λένε στο TRF) Rolex: SubC // GMT IIC, κίτρινος χρυσός ή ακόμη και λευκόχρυσο (αναφέρομαι στο Smurf). Εντυπωσιακά, κραυγάζουν φυσικά κάτι (οτιδήποτε κι αν είναι αυτό), και τουλάχιστον σε θεωρητικό επίπεδο δεν είναι ρολόγια για κάθε μέρα. Δεν θεωρώ το ρολόι επένδυση. Θέλω ένα που θα μου αρέσει το σχέδιο, το μέταλλο, ο μηχανισμός, το πώς μου κάθεται στο χέρι, και το οποίο θα το φοράω κάθε μέρα. Πολύ δύσκολα όμως ένα κομμάτι θα τα συνδυάσει όλα αυτά μαζί την ίδια στιγμή.
Κάποιοι λένε πως ο χαρακτήρας του Submariner είναι τόσο καθαρόαιμος που δεν πρέπει να υπάρχει ουσιαστικά άλλη επιλογή όταν κανείς θελήσει το συγκεκριμένο, παρά ο μονόδρομος της ατσάλινης έκδοσης. Πραγματικό εργαλείο, δοκιμασμένο στα χρόνια και διαρκώς βελτιωμένο, παρ'όλο το τετραγωνισμένο της κάσας που του έκαναν στην τελευταία 'αναβάθμιση'. Ολόχρυσο ή ατσάλινο, το SubC κάθεται ψηλότερα στο χέρι από ότι το GMT IIC (λόγω της στεγανότητας για 300 μέτρα) αλλά το 'κυρίως' πάχος της κάσας του είναι μικρότερο από του GMT IIC. Συνολικά το GMT IIC έχει το πολύ μισό χιλιοστό μικρότερο πάχος από το Sub.
Το ρολόι είναι βαρύ, κοντά στα 225 γραμμάρια. Η κάθε έκδοση έχει λίγο πάνω ή κάτω διαφορά σε βάρος, το Smurf για παράδειγμα είναι κατάτι πιό βαρύ, περίπου στα 235 γρ. Η επιτομή βέβαια είναι το DDII σε πλατίνα με το γαλάζιο dial, στα 290 γραμμάρια. Μετά όμως από τη συγκατοίκηση 4 ετών με ένα Deep Sea όλα αυτά έχουν πολύ λιγότερο νόημα.
Το SubC YG με το μπλε dial δεν είναι τόσο πολύ ελκυστικό, αν συγκριθεί με το αδελφάκι του που φορά το μαύρο dial αλλά και bezel (στεφάνη). Το μαύρο χρώμα πάει πάρα πολύ με τον κίτρινο χρυσό. Προσωπικά όμως το SubC black dial δεν με τραβά, κι όσο το SubC το δοκιμάζω περισσότερο σε YG αλλά και σε WG τόσο λιγότερο με τραβά. Δεν συμφωνώ πως επειδή είναι Sub πρέπει να το παίρνει κανείς μόνο σε ατσάλι. Τα ολόχρυσα σπορ κομμάτια της Rolex είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακά, όχι βαριά, κάθονται πολύ ωραία στο χέρι, και παρ'όλο που αν είναι σε κίτρινο χρυσό 'φωνάζουν' αρκετά, ό,τι κι αν πει κανείς το χρυσό ρολόι είναι άλλο πράγμα, άλλη αίσθηση, ασύγκριτη.
Το GMT IIC σε 18Κ κίτρινο χρυσό με το πράσινο dial είναι ιδιαίτερο και άξιο δοκιμής. Το ίδιο με μαύρο dial και πράσινο date αλλά και GMT hour hand είναι άλλη μία πολύ καλή επιλογή. Τα Daytona σε ολόχρυσο είναι αξιοπρόσεκτα, αν εξαιρέσει κανείς όμως ένα-δύο με πολύ σπέσιαλ dials (π.χ. Paul Newman) θα έλεγα πως ένα Daytona με ολόχρυση κάσα είναι πιό επτυχημένο στις εκδόσεις της εταιρίας που έχουν δερμάτινο λουράκι. Δοκίμασα στο Incheon το Daytona all YG με το dial που έχει το δικό μου ΤΤ (Arabic blue), και η αίσθηση που αποκόμισα είναι πως το ρολόι είναι αρκετά βαρύ σε σχέση με άλλα (δεν ξέρω ίσως και να είναι απλά ιδέα μου).
Και οι δοκιμές συνεχίζονται. Μία εβδομάδα στη Σιγκαπούρη, κάθε μεσημέρι και απόγευμα στις μπουτίκ, στους ρολογάδες, μέσα σε όλα. Εμπειρίες, η ζωή δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό, ένα ταξίδι σε έναν άγνωστο κόσμο.
Όταν είσαι διατεθειμένος να διαθέσεις ένα τέτοιο ποσό, είναι λογικό να πάει το μυαλό σου και σε άλλα κομμάτια, σε άλλους κατασκευαστές. Πολλά ονόματα δεν είναι διαθέσιμα σε όλες τις μεγάλες ή μικρές πόλεις. Η Σιγκαπούρη όμως έχει ήδη αρχίσει να γίνεται το Μονακό της Ασίας, αυτός ήταν ο στόχος τους από ένα σημείο και μετά. Είσαι μέσα στο ταξί, σταματημένος στο φανάρι, πας για ένα ραντεβού σε πελάτη, και τσουπ - σκάει μία κατακόκκινη Ferrari δίπλα με τον expat μέσα. Ούτε που τις ξέρω πιά, έχω μείνει στην F430, πώς να θυμάσαι όλα τα μοντέλα (δε χρειάζεται ουτως ή άλλως, όταν έρθει -και δεν αστιεύομαι- με το καλό κι αυτή η ώρα αυτό είναι το πιό εύκολο για να διαλέξεις...)
Ε, βέβαια, όταν έχει μετακομίσει εδώ ο συν-ιδιοκτήτης του Facebook, τί να περιμένει κανείς? Τους δίνει η Σιγκαπουριάνικη κυβέρνηση άδειες, να κάνουν ό,τι θέλουν... Κι αυτοί βρε παιδί μου, αφήνεις την Καλιφόρνια για να πας σε ένα μέρος με 95% υγρασία 23 ώρες την ημέρα 350 μέρες το χρόνο? Ήμαρτον! Βέβαια δεν είναι τόσο απλό, αλλά όπως και να το κάνουμε τόσα μέρη στην υφήλιο υπάρχουν.
Στο θέμα μας όμως. Οπότε λέω κι εγώ "...κοίτα, αφού θα το παίξεις το παιχνίδι, παίξτο στο φουλ. Στα χρήματα αυτά είναι εφικτό ένα Lange? ένα Patek? ή μήπως να πάμε και σε κάτι πιό ανατρεπτικό, ένα Roger Dubuis για παράδειγμα? Δώστου να καταλάβει!" Κι έτσι συνέχισα όλη την εβδομάδα, και θα συνεχίσω και τις εβδομάδες που ακολουθούν.
Επίσκεψη στο "The Hour Glass":
Μία εντελώς ασόβαρη (αν μου επιτραπεί ο όρος) επίσκεψη. Έχουν 5-6 υποκαταστήματα στη Σιγκαπούρη και πουλάνε Patek, Chopard, Rolex, Tudor, RM, κλπ. Δεν ήλπιζα σε κάτι ιδιαίτερο, καθότι είχα μπει στην μπουτίκ της ΡΡ λίγες μέρες πριν, και η αντιμετώπιση ήταν ότι εντάξει, Ναυτίλους δεν έχουμε σε στοκ, δεν κάνουμε και μεγάλο κόπο να σου προτείνουμε να δοκιμάσεις κάτι άλλο, έβαλα ένα Annual 5146 με το μπρασελέ (αυτό κι αν είναι βαρύ ρολόι) και νά'μαστε όλοι καλά. Εκείνη την ημέρα λοιπόν είχα αποκλείσει τα Patek για ένα κάρο λόγους.
Η επίσκεψη όμως στη μπουτίκ της Hour Glass μου έφερε τα πάνω κάτω, στην κυριολεξία. Έκατσα μία ώρα και, μου έδωσαν τον τελευταίο κατάλογο της ΡΡ όπως και μία σπέσιαλ hardcover έκδοση με πολλά μοντέλα μέσα και μεγάλες φωτό από όλα τα movements, καταπληκτικό.
Το σημαντικότερο όμως ήταν η αντιμετώπιση, η συζήτηση με τον προιστάμενο πωλήσεων εκεί, ο οποίος τα τελευταία 10 χρόνια έχει επισκεφθεί το εργοστάσιο της ΡΡ 2 φορές, όπως και τα εργοστάσια των ALS και AP από μία φορά. Έμαθα πολλές και διάφορες λεπτομέρειες για τα ρολόγια, π.χ. το πώς επιτρέπει η ΡΡ να γίνεται η παραγγελία (από τον πελάτη) ενός minute repeater, με ειδική φόρμα κράτησης που συμπληρώνει ο υποψήφιος κάτοχος στην οποία αναφέρει πόσα και ποιά ρολόγια έχει ήδη (όλες τις μάρκες) και γιατί θέλει ένα τέτοιο κομμάτι, τί άποψη έχει για τον ήχο των minute repeaters κλπ.
Ομολογώ πως αυτή τη στιγμή, ό,τι κι αν γράψω παρακάτω για δοκιμές άλλων ρολογιών, είμαι 99% για ΡΡ (κι ετοιμάζομαι να το παραγγείλω με το που θα ολοληρωθεί η μετακόμισή μου στη Σιγκαπούρη). Ως τότε βέβαια πολλά αλλάζουν αλλά αυτή τη στιγμή είμαι ακόμη μαγεμένος από την εμπειρία εκείνου του απογεύματος. Δοκίμασα εκείνη την μία και κάτι ώρα 1-2 Ναυτίλους (όχι απαραίτητα αυτούς που ήθελα) αλλά κι ένα 5960R το οποίο υπήρχε και σε άλλες δύο εκδόσεις, μία εκ των οποίων η πλατινένια. Το άλλο που μου έχει μείνει πάρα πολύ έντονα είναι ότι όσο περισσότερο δοκιμάζω μοντέλα της Patek, τόσο πιό complicated ρολόι θέλω (αλλά τί σας λέω τώρα, ε?)
Αν οι Ναυτίλοι του Gerald Genta είναι γλυκοί στο χέρι, βάλτε ένα 5960 να δείτε τί γεύση έχει ο παράδεισος... Κάσα από ροζ χρυσό κι ούτε που το καταλάβαινα στο χέρι μου...
Η ΡΡ λέει έχει "Level 3" επισκευαστή στη Σιγκαπούρη, το οποίο σημαίνει πρακτικά πως μόνο grande complications δεν μπορούν να ανοιχτούν εκεί. Καλό. Τα straps για τους Ναυτίλους έχουν κοντά στα S$700, αν και ήδη βρήκα 2 πολύ καλά μαγαζιά που σου κάνουν custom made strap από ό,τι δέρμα θες (μου τα σφύριξε ο πωλητής στη μπουτίκ Sincere Estd. 1954 που πουλάνε Roger Dubuis και Frank Muller ανάμεσα σε άλλες μάρκες).
Δίπλα στη μπουτίκ ΡΡ στο ΙΟΝ shopping center (1ος όροφος) είναι η μπουτίκ A. Lange Sohne. Πολύ ωραία στημένα τα κομμάτια εξωτερικά (στη βιτρίνα), το άφησα μερικές μέρες πριν επιτεθώ. Μιά μέρα μεσοβδόμαδα λοιπόν είπα να πάω. Ήμουν τότε ακόμη απογοητευμένος με τα ΡΡ, κυρίως με την αντιμετώπιση από την ίδια μπουτίκ της ΡΡ. Η εξυπηρέτηση στη Σιγκαπούρη είναι γενικά πάρα πολύ καλή αλλά αυτό δεν έχει και μεγάλη σημασία μιας και όπου πας, αν έχεις (ή δείχνεις ότι έχεις) οικονομική επιφάνεια, όλα είναι εντάξει. Αν όχι, μάλλον θα έχεις μία πιό άτυχη εμπειρία, και καλό είναι να είσαι προετοιμασμένος για αυτό.
Μπαίνω λοιπόν στην ALS. Η ώρα είναι 9 παρά 10 μμ, και κλείνουν στις 10μμ. Είμαι κουρασμένος από όλη τη μέρα, από το γραφείο, κι από ένα κάρο άλλα πράγματα (τα οποία δυστυχώς είναι πολύ πιό σημαντικά από το κάθε ρολόι). Είναι δύο άτομα στη μπουτίκ, πωλητές, και το ένα εκ των δύο, η κοπέλλα, έρχεται να με εξυπηρετήσει. Δεν έχω δοκιμάσει/φορέσει ποτέ ALS, κι έχω διαβάσει ελάχιστα πράγματα για αυτά. Ξέρω γενικά τα 'κακά' (λ.χ. το ότι η εταιρία ανήκει στο γνωστό και μη εξαιρετέο Richemont Group του οποίου έχω επανηλειμμένα υπάρξει υποστηρικτής αλλά και σφορδρός πολέμιος - έχω τσακωθεί 2 φορές σε boutique Cartier) όπως και τα καλά (λ.χ. το ότι λέγεται πως η ALS θεωρείται εφάμιλλη ή ακόμη και ελάχιστα πιό πάνω από την ΡΡ σε ποιότητα κατασκευής του movement).
Η πωλήτρια ευγενέστατη αλλά όχι διαχυτική, ακριβώς γιατί είναι προσεκτική. Θέλει καθαρά να δει αν ενδιαφέρομαι πραγματικά για τα ρολόγια της εταιρίας μιας και φαίνομαι πως είτε είμαι τουρίστας/επισκέπτης στη Σιγκαπούρη είτε απλά μπαίνω για να περάσω την ώρα μου. Δεκτά όλα αυτά μέχρι στιγμής. Το 116523 που φοράω βοηθά τα πράγματα, η διαφορά είναι εμφανής σε όλα τα μαγαζιά που μπαίνω. Την πρώτη μέρα που ήμουν εδώ, και μόνο την πρώτη μέρα, φορούσα το Citizen Promaster από τιτάνιο, και ξεκάθαρα το βλέμμα των περισσότερων πωλητών ήταν κατ'ελάχιστον στο ήμισυ διαφορετικό όταν έμπαινα στο μαγαζί από ότι αν έμπαινα φορώντας το ΤΤ Daytona.
Ας μην ξεχνάμε πως η κοινωνία της Σιγκαπούρης είναι βαθιά ρατσιστική, με την έννοια του ποιός είσαι, τι βαθμό/θέση έχεις στη δουλειά σου, τι βαθμό πήρες όταν αποφοίτησες από το πανεπιστήμιο κλπ. (δύο Σιγκαπουριάνοι που τελείωσαν φερ'ειπείν το Πανεπιστήμιο U.C. Davis στην California με διαφορετικούς βαθμούς στο ίδιο τμήμα, όταν γυρίσουν Σιγκαπούρη αυτός με τη μεγαλύτερη βαθμολογία πτυχίου θα ξεκινήσει με μεγαλύτερο βασικό μισθό από τον άλλο...)
Τέλος πάντων, της λέω ειλικρινά πως ενδιαφέρομαι για ένα ωραίο κομμάτι, πως έχω δει ΡΡ αλλά πως η μη διαθεσιμότητα αρκετών μοντέλων τους με έχει απογοητεύσει, κλπ. Λέω επίσης πως τώρα τελευταία είδα στο internet το The Richard Lange σε WG το οποίο με εντυπωσίασε. Προσθέτω επίσης πως δεν γνωρίζω όλη τη σειρά της ALS ιδιαίτερα καλά και πως ψάχνω κάτι στα S$50,000 - 60,000. Μου ζητά να καθήσω και ο συνάδελφός της με ρωτά αν θα ήθελα αναψυκτικό, νερό, κλπ. Σε λίγο έχουμε κοντά μας τρία μοντέλα, το RL WG, το νέο 1815 Up/Down αλλά και το πολύ δημοφιλές Timezone.
Ευγενέστατη αλλά ακόμη προσεκτική, αρχίζει να μου δίνει σταδιακά περισσότερες πληροφορίες για το RL. Όλες ακριβέστατες και όλες πολύ προσεκτικά μεταδιδόμενες, δίνοντας μία πολύ θετική και καθησυχαστική εντύπωση στον πελάτη που γνωρίζει κατ'ελάχιστον αλλά και σέβεται τα βασικά. Φερ'ειπείν το ότι η ALS βγάζει 5,000 κομμάτια το χρόνο (που σε ένα εμπορικό κέντρο δίπλα την προηγούμενη μέρα μου έλεγαν πως η ALS βγάζει 50,000 κομμάτια... κι όλα αυτά τη στιγμή που προσπαθούσαν να μου πουλήσουν ένα IWC Big Pilot Perpetual Calendar που κόστιζε U.S. $54,000...)
Συνεχίζουμε δοκιμάζοντας το Timezone (dia. 41.90mm), αλλά και το νέο (2013) 1815 Up/Down. Το τελευταίο ήταν το λιγότερο ενδιαφέρον (στον καρπό μου) συγκριτικά με τα άλλα δύο, αν και καθόλου αδιάφορο σαν ρολόι. Όλα manual wind, με σχετικά όμορφο open back (η ομορφιά που δεν έχουν είναι θα έλεγα αυτό που βλέπεις στα grand complication ρολόγια, τις 2-3 γέφυρες, όλο το movement να είναι σαν ένα πολυσύνθετο έργο τέχνης, κλπ.)
Ακούω πως το Timezone είναι από τα πιό δημοφιλή τους κομμάτια, αλλά εγώ μόλις ακούω τέτοια σχόλια ψιλοαπωθούμαι (είτε μιλάμε για αυτοκίνητα είτε για ρολόγια), δεν μου καίγεται καρφάκι αν άλλοι ένα εκατομμύρια καταναλωτές το έχουν αγοράσει, το θέμα είναι αν εμένα μου κάνει κλικ και τίποτε παραπάνω. Αυτοί μπορεί να το έχουν πάρει επειδή εκεί πάνω στην ψευτο-ονειρική Βεσφαλία, που η αστυνομία τους εκνευριστικά δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα, τους έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου με τις διαφημίσεις ALS στα περιοδικά (δε νομίζω αλλά κάτι τέτοιο γίνεται εδώ στην Κορέα με τα Hublot). Ωραίο λοιπόν το Timezone, διαφορετικό ομολογώ, δεν έχει την Αθήνα πάνω στο dial με όλα τα ονόματα των πρωτευουσών (κακό αυτό), respect για το Κάιρο ή για την Ταγκανίκα αλλά sorry παίδες πενήντα χιλιάρικα θα δώσω, να μη βλέπω και την κακομοίρα την Αθήνα μας στο ρολόι?
Προχωρά η δεσποινίς και αρχίζει να μιλά για την υποστήριξη από τη μπουτίκ αν κανείς γίνει κάτοχος ALS (τα benefits-παπαριές για να σας το πω εγώ στα ίσια, να μην κουράζεστε). Τα boutique-only κομμάτια δεν έχουν καθόλου έκπτωση, τα άλλα έχουν ένα 5 ή 10% αν θυμάμαι καλά (είπαμε δε χρειάζεται να θυμάμαι γιατί μάλλον θα πάρω Patek, σωστά?) Τέλος πάντων, οι τιμές είναι ψηλές, το Timezone βγαίνει στα S$64,000 tax-free που αν δεν απατώμαι είναι αρκετά πιό ψηλά από την ιντερνετική τιμή Αμερικής. Ρωτάω για σέρβις και ακούω ότι συνήθως τα στέλνουν Ευρώπη, εντάξει τώρα δε θα τα χαλάσουμε εδώ που το RL δεν έχει ούτε date (έχει όμως από τα πιό ακριβή movements παρακαλώ και μπράβο τους), ο τρόμος είναι στα JLC και IWC Perpetual, διαβάστε παρακάτω.
Benefits, λέει, θα έχουμε προτεραιότητα σε limited edition κομμάτια, σε καινούργια κομμάτια, σε παρουσιάσεις, κλπ. Τί λες κοπέλλα μου? Είπαμε είμαι βλάκας αλλά όχι τόσο. Βγάζω και την κάρτα μου, προνόησα και ζήτησα εδώ από τη (μελλοντική) γραμματέα μου να μου βγάλει κάρτες πριν εγκατασταθώ οπότε αυτό ενισχύει μία εικόνα ότι κοιτάξτε μάγκες εγώ έρχομαι εδώ να πιάσω δουλειά στο τέλος του μήνα, το βλέπω σοβαρά το πράγμα, κλπ. Ασήμαντα όλα αυτά βέβαια, καλύπτουν μόνο λίγο κι ενός σημείου την παρατεινόμενη αναπφασιστικότητά μου μιας και από τη μία θέλω να πάω να τα δω και να τα δοκιμάσω τα ρολόγια κι από την άλλη θέλω να κάνω το ίδιο με άλλες 4-5 μάρκες, να δω την αγορά, πού κινούνται οι τιμές, κλπ. και μετά θα τα βάλω κάτω με την ησυχία μου.
Τα ALS που δοκίμασα ήταν ωραία, σχετικά 'σοβαρά' και κλασικά, απόπνεαν όμως μία ξεκάθαρη υπεροχή και σιγουριά στην ποιότητα κατασκευής. Η εταιρία δε μασάει, και είναι ανοικτή σε αυτό. Τα straps τους ήταν σκληρά κι έχουν padding μέσα. Μου είπαν πως κρατάνε άνετα 1-2 χρόνια σε αυτόν τον δύσκολο (κλιματολογικά) καιρό. Φεύγοντας λίγο πριν τις 10μμ, συμφωνήσαμε να τα ξαναπούμε μετά τη μόνιμη εγκατάστασή μου στην Σιγκαπούρη. Σε λιγότερο από μισή ώρα είχα email στο BlackBerry μου από την πωλήτρια ευχαριστώντας με για την επίσκεψη στη boutique τους και ζητώντας μου να παραμείνει το κανάλι της επικοινωνίας ανοικτό ως ότου επιλέξω το επόμενο ρολόι. Τυπικά πράγματα αλλά είναι ακριβείς και πολύ προσεκτικοί στην επικοινωνία τους, δεν κάνουν λάθη, κι αυτά μετρούν αρκετά.
Συνεχίζουμε.
Πάω λοιπόν σε ένα ρολογάδικο δίπλα στο Grand Hyatt, ψηλά στην Orchard Road. Καθώς κοιτάς το Hyatt, 100m μακριά κάθετα είναι η Orchard. Δίπλα στο ξενοδοχείο είναι η μπουτίκ του Richard Mille κι ακριβώς παραπέρα ένα υποκατάστημα του "Sincere Ltd., Estd. 1954" που έχει Frank Muller, ALS, Roger Dubuis, ΑΡ, Greubel Forsey κι άλλες μάρκες.
Η εικόνα της μπουτίκ RM λίγο-πολύ περίεργη, δύο πωλητές να κάθονται στο ίδιο 'γραφείο' και να παίζουν με τα κινητά τους τηλέφωνα (μήπως έπαιζαν ναυμαχία και ο ένας χτυπούσε τον άλλο?), μεγάλος χώρος με δύο διαφορετικά σαλόνια για επισκέπτες όπως και στο κέντρο χωριστή περιοχή (κλεισμένη με γυαλί) για resident επισκευαστή ωρολογοποιό, και φυσικά τα φώτα στο συγκεκριμένο 'δωμάτιο' ήταν ανοικτά αλλά άφαντος ο repairman. Η βιτρίνα από την άλλη μεριά του μαγαζιού ήταν με 6-7 θέσεις για μοντέλα στη σειρά στα 'κουτιά' τους ένα προς ένα, δύο θέσεις όμως ήταν άδειες, έλειπαν τα ρολόγια και φυσικά δεν υπήρχε στοκ να γεμίσουν τις βιτρίνες. Μην ξεχνάμε πως 14 μέρες πριν ήταν το τσίρκο της F1 εδώ και σίγουρα θα κατάφεραν να πουλήσουν κάποια κομμάτια. Τέλος πάντων, δεν μπήκα, σε πολύ πρώτη φάση εικόνα μερικής αποδιοργάνωσης μου απέπνεε ο χώρος και οι άνθρωποι. Θα μπω μέσα όμως και θα την ψάξω τη δουλειά φυσικά, στις αρχές Νοεμβρίου...
Πάω δίπλα στο "Sincere Ltd., Estd. 1954" λοιπόν, που έχει Frank Muller και Roger Dubuis (τα δεύτερα ήταν που ήθελα να δοκιμάσω πολύ, τα FM τα έχουμε εδώ στην Κορέα duty free, τα έχω δοκιμάσει 3-4 φορές). Ωραίος κι ανοικτός ο πωλητής, με όρεξη για κουβέντα. Νέος και λίγο μουτράκι, όταν άκουσε πως θα πάρω αλλά και θα 'διώξω' μου λέει "...πόσο δίνεις το Deep Sea?" και μόλις του είπα 8,000 USD ζεστάθηκε περισσότερο και προσεφέρθη να μου δώσει διεύθυνση μαγαζιού πολύ κοντά στην περιοχή με μεταχειρισμένα. Καλά πάμε, να μαθαινουμε και τα μεταχειρισμένα εδώ μιας και το πλάνο είναι να φύγουν τα 116660, το 116000 αλλά και το Grand Seiko.
Ξεκινάμε με το Excalibur, μου εξηγεί ο πωλητής πως ο RD έχει αρχίσει να σταματά κάποιες σειρές και να επικεντρώνεται σε κάποιες άλλες, κυρίως τα μεγάλα σε διάμετρο κάσας κομμάτια σταματάνε. Καλό δείγμα, δείχνει πως πρυτανεύει η λογική, 42mm και πάνω είναι ήδη πάρα πολύ, πρώτο καλό σημείο για τον RD.
Δοκιμάζω το LE Excalibur με την κάσα από rose gold, πολύ ωραίο αλλά θέλω κάτι μικρότερο. Προσπαθώντας να βρούμε κάτι που να μου ταιριάζει στο χέρι (κι όχι κάτι που είναι όνομα από μόνο του) πάμε σε κάτι πιό απλό, κι ατσάλινο, με S$21,000 ονομαστική τιμή (και κάνουν έκπτωση):
Το movement είναι και πάλι όμορφο, όχι τόσο σαν του LE που είδαμε πριν. No date complication, αλλά άνετα θα έδινα το Calibre de Cartier που έχω, για αυτό εδώ. Καταπληκτικό λουράκι, αγκαλιάζει το χέρι όμορφα, λίγο μεγάλο το ρολόι στα 42 χιλιοστά (αλλά και το Cartier τόσο είναι), τί να πώ, με εντυπωσίασε ο RD. Τίμια για αυτό που προσφέρουν φαίνονται, κι ο πωλητής για να είμαι ειλικρινής δεν πιεζόταν πολύ να τα σπρώξει, σε αντίθεση με ένα συγκεκριμένο Frank Muller που θα δούμε σε λίγο. Τριάντα μέτρα τα RD, δεν είναι ιδανικό αυτό αλλά και το Cartier πάλι τόσο είναι, οπότε τί διαμαρτύρεσαι?
Όλως διόλως πώς, πιάνουμε την κουβέντα για τα RM... Ετοιμαστείτε. Μου λέει λοιπόν ο τύπος: "...Μέχρι πέρυσι δούλευα σε ένα άλλο μεγάλο κατάστημα. Μέσα στα τελευταία 2 χρόνια σχεδόν είχαμε δώσει 32 κομμάτια Richard Mille. Μέχρι που έφυγα από εκεί κι ήρθα εδώ, από τα 32 μας είχαν φέρει πίσω τα 17... Είτε τα έφερναν με πρόβλημα, έμεναν πολύ πίσω στο να κρατάνε σωστό χρόνο [παρακαλώ????] είτε μερικά ήταν από μικρές παρτίδες των 30 ή 40 κομματιών, κάποια εκ των οποίων στην κάθε παρτίδα τά'παιξαν σε άλλο μέρος του κόσμου. Κι επειδή όλα μαζί παίρνουν το certification, σαν παρτίδα, όλα μαζί πρέπει να ξανατεσταριστούν αν κάποιο από τα 40 της παρτίδας τα φτύσει..."
[είχα μείνει κόκκαλο - έλεγα στον εαυτό μου: ακούω καλά? ]
Κι ο τύπος συνεχίζει: "...Είχα μιλήσει τότε με επισκευαστή ωρολογοποιό της RM και μου είχε πει πως τα περιστατικά είναι συγκριτικά πάρα μα πάρα πολλά, παγκοσμίως..." Παιδιά, μιλάμε για κομμάτια που κάνουν από 150 μέχρι 250 χιλιάρικα έκαστο, και ακούγονται τέτοιες ιστορίες? Είμαστε καλά?
Αυτή είναι η διαφορά ανάμεσα σε μία Patek και στην όποια Richard Mille, Roger Dubuis, Parmigiani, κλπ. Όλοι αυτοί έχουν 10-20 χρόνια ιστορία. Εταιρίες σαν την ΡΡ έχουν 175 χρόνια ιστορία. Άλλο το ένα, κι άλλο το άλλο. Τί να πω κι εγώ, ας φοράει ο Ναδάλ ό,τι θέλει, πού το ξέρουμε, αυτουνού το RM μπορεί να του το στέλνουν στο εργοστάσιο κάθε 15 μέρες για να το κάνουν να συνέλθει (και στο κάτω-κάτω δεν το φοράει στο 'δύσκολο' χέρι με το οποίο κάνει τα περισσότερα χτυπήματα όταν παίζει).
Τέλος πάντων. Οι πωλητές λένε και πάντα θα λένε. Δεν ξέρει κανείς. Θα τα διασταυρώσω όμως, πού θα μου πάει, δεν βιάζομαι. Θα μπω μέσα στη μπουτίκ της RM και θα τους το πετάξω, να δω τί θα πούνε?
Συνεχίζω. Του βάζω στην κουβέντα τα Frank Muller, το εκνευριστικά πολύ λεπτό strap που όλα έχουν, και τον πάω από 'κει και πέρα λέγοντας. Ελάτε, μου λέει να σας δείξω τα μοντέλα (μιλάμε τώρα είχε όλα τα μοντέλα και οι περισσότερες εκδόσεις ήταν με διαμάντια, βγήκα και πονούσαν ακόμη τα μάτια μου...)
Λέγαμε λοιπόν για τα FM.
Πάω να δοκιμάσω, του λέω τις εμπειρίες μου από ό,τι γνωρίζω μέχρι στιγμής για τα FM, και μου σκάει το παραμύθι με δύο πάρα πολύ καλά (και σοβαρά) ντόπια μαγαζιά που κάνουν εξειδικευμένα straps για ό,τι ρολόι θες. Όλοι λέει από τη Σιγκαπούρη εκεί πάνε, τιμές κάτω από τα μισά συγκριτικά με το όσο κοστίζει ένα strap από την εταιρία του ρολογιού. Νάτη κι αυτή η πληροφορία λοιπόν, μαζεύουμε υλικό σιγά-σιγά.
Μου έφερε ένα με ροζ κάσα μασίφ, μοντέλο Long Island, το οποίο μάλλον ήθελε να διώξει επιμόνως. S$32,000 τελική για να το πάρω και moonphase με date complication. Κούνια που σε κούναγε. Λεπτό λουράκι και όχι τόσο όμορφο στο χέρι μου, δεν είμαι και των απεριτίφ ή κοκτέιλ με τέτοια ονόματα, καμμιά Heineken πίνω που και που, οπότε άστον να λέει. Τα Roger Dubuis μάλιστα, αυτά τα FM τώρα με τα πάνλεπτα λουράκια άστα για άλλους. Έχουν λέει ένα πολύ ωραίο σύστημα (αυτά τα μοντέλα με GMT function) που με ένα τράβηγμα της κορώνας αλλάζεις όλες τις ώρες ταυτόχρονα. Πολύ καλά, δε λέω, αλλά ευχαριστώ δεν θα πάρω, το μυαλό μου είναι αλλού και ξέρετε πού.
Την επομένη μπαίνω στο αεροπλάνο για Κορέα. Διαβάζω εφημερίδα (ή ήταν περιοδικό?), και λέει σε ένα άρθρο για τους πλούσιους οικονομικά Κινέζους που βγαίνουν από τη χώρα τους και αγοράζουν ό,τι βρουν. Το θέμα? Ρολόγια. Έγραφε το άρθρο: "...Στην Ευρώπη, στα καταστήματα με ακριβά ρολόγια, όταν ο επισκέπτης είναι Ευρωπαίος η πιό συχνή ερώτηση είναι 'πόσο κάνει το συγκεκριμένο?' Όταν ο επισκέπτης είναι Κινέζος, η πιό συχνή ερώτηση είναι 'πόσα τέτοια έχετε?'..." (φστ, μπόινγκ! που έλεγε κι ο Βουτσάς με την Καραγιάννη και τη Βλαχοπούλου στην ταινία).
Δυό μέρες πριν, στο γραφείο μας στη Σιγκαπούρη, είχα πιάσει κουβέντα με την καινούγια γραμματέα μας. Μου έλεγε ένα άλλο παρόμοιο περιστατικό: όταν οι πλούσιοι οικονομικά Κινέζοι πάνε στο εξωτερικό για ψώνια, γίνονται απίστευτα σκηνικά. Στις μπουτίκ Hermes, Prada, Gucci κλπ. πάνε να δούνε γυναικείες τσάντες, βλέπουν τη μία, βλέπουν και τη διπλανή της, κ.ο.κ. και σε λίγο έρχεται το σοκ: "...δώστε μας σας παρακαλώ όλες τις τσάντες στη συγκεκριμένη σειρά/ράφι..." (δεύτερο μπόινγκ)
Η κατάσταση στην Ασία (αλλά και παγκοσμίως) με τους νεόπλουτους Κινέζους έχει ξεφύγει ολοκληρωτικά, αλλά τώρα πάμε σε άλλα λιμέρια. Θα τα θίξω ίσως σε άλλο travel diary ή trip report.
Ας γυρίσουμε στο αεροπλάνο της SQ, που τόσο ωραία εχθές μας έφερε με ασφάλεια στη Σεούλ. Στη μπροστινή σειρά από μένα, και port side (αριστερά δηλαδή), κάθονται μαζί δύο παππούδες. Ασιάτες φυσικά και οι δύο. Ο ένας γύρω στα 75-80, κι ο άλλος όχι κάτω από 65-70, πιό περιποιημένος. Δεν είχα δώσει πολύ μεγάλη σημασία παρ'όλο που τα παρακολουθώ όλα μέσα στην καμπίνα (παλιά κρατούσα σημειώσεις, τραβούσα φωτό, κλπ.) Ο τύπος, ο πιό περιποιημένος, φαινόταν, έπιανε την κουβέντα στο πλήρωμα, πρέπει να ήταν και PPS (ψηλή βαθμίδα του frequent flyer program της Singapore Airlines), και λοιπά. Μπούρου μπούρου από 'δω, μπούρου μπούρου από 'κει με το πλήρωμα, πάντοτε καθισμένος. Κλασική φάτσα Ασίας του περιποιημένου τύπου που είναι πρόεδρος και πρέπει να τον σεβόμαστε για τα 75 του χρόνια και για το ότι όλη τη μέρα τιμητικά το μόνο που κάνει είναι να παίζει γκολφ (αυτά που λέω τα εννοώ, κάθε μέρα με τέτοιους κάνω στη δουλειά, λόγω θέσης, president εσύ president κι εγώ).
Τέλος πάντων, οι δύο θέσεις δίπλα στο διάδρομο δεξιά μου ήταν άδειες, κι έλεγα από μέσα μου "...τί βλάκες, κάθονται μαζί, δε σηκώνεται ο ένας να πάει να κάτσει μόνος του στα δεξιά μου στις δύο εκεί στο παράθυρο..." Με τί ασχολούμαι κι εγώ ώρες-ώρες. Μισή ώρα πριν την προσγείωση λοιπόν, σηκώνομαι να πάω να αλλάξω (φοράω πάντα τις πυτζάμες της QR σε όλο το ταξίδι και φουλ ξάπλα), βλέπω και τον παππού να σηκώνεται για να πάρει κάτι από το overhead compartment. Τραβά τα χέρια του ψηλά για να το ανοίξει, τσουπ, νάτο το ρολογάκι στον αριστερό καρπό! Ωπ, λέω, κάτι είναι αυτό. Κάθομαι, το κοιτάω όσο μπορώ, βρε κάτι καλό είναι αυτό, αλλά τί είναι...
Περιμένω 1-2 λεπτά, και ο τύπος φορούσε παρακαλώ ένα ολοκαίνουργιο Richard Mille - μάλλον το RM 010. Τό'φτιαχνε σε κάποιο σημείο, το deployant clasp. Μού'φυγε η μαγκιά παιδιά, στην κυριολεξία. Ο τύπος με πλούσιο μαλλί γκρί/άσπρο, γυαλιά, γκρι παντελόνι και κανονικό πουκάμισο, κι ένα blazer jacket από πάνω. Δε θα πιστέψετε πόσο του πήγαινε το ρολόι... Τρελλάθηκα, πολύ, μα πάρα πολύ εντυπωσιακό... Τού'βγαλα το καπέλλο. Τώρα τί μένει? Να δοκιμάσω ένα RM 010...
Flashback και πάλι όμως, πάμε πίσω στην αρχή της εβδομάδας. Επίσκεψη στο DFS (Duty Free Shops Galleria), και δοκιμές στις IWC, JLC, Piaget και Chopard.
Πήγα "να δω" (όπως πάντα, έτσι ξεκινούν όλες οι καταστροφές). Κοιτούσα, μέσα στο εμπορικό κέντρο, τη βιτρίνα της IWC. Βγαίνει ο πωλητής απ'έξω, μου πιάνει την κουβέντα, κοιτούσα τα Big Pilot perpetual, δύο εκδόσεις, μία με χρυσό dial και η άλλη με μαύρο. Ροζ χρυσή κάσα και τα δύο, LE 250 κομμάτια έκαστο. Μου αρχίζει τις γνωστές χαζομάρες για τα μοντέλα LE, δεν τα φέρνουμε συχνά, και λοιπές βλακείες, του αρχίζω την κασέτα με Τερλέγκα και το ότι είμαι ψιλοκαρφωμένος με τα Πατέκ, οπότε μαθαίνουμε πως είναι γιόκας (παρ'ό,τι ευγενής και πρόσχαρος) αφού υποπέφτει σε δύο βασικά λάθη:
1. αρχίζει να ψιλοκακολογεί την ΡΡ (δεν λέγομαι Stern αλλά και το Μέγκα Τσάνελε να βγει και να κατηγορεί τον Αντένα θα πώ μα γιατί το κάνουν τώρα αυτό, δεν έχουν λόγο, ο καθένας κάνει τη δουλειά του και τη μπίζνα του, μην κακολογείς νέε μου, είναι άσχημο για σένα).
2. μου λέει ότι η ετήσια παραγωγή της A. Lange Sohne είναι 50,000 κομμάτια (εντάξει, ένα μηδενικό του ξέφυγε του ανθρώπου) και ότι η Πατέκ κάνει περίπου 50,000 κομμάτια το χρόνο εκ των οποίων όμως τα 40,000 είναι quartz (δηλαδή έλεος).
Μετά από όλα αυτά περιμένει έτσι απλά να βγάλω την AmEx και να αφήσω $54,000 για το Perpetual IWC... "...Τα φτιάχνετε εδώ?..." ρωτώ. "...Αν πάω για ταξίδι, το αφήσω σπίτι και μου σταματήσει το ρολόι, μπορείτε να μου το σετάρετε πάλι?..." Αν είναι κάτι πολύ απλό, νομίζω 1-2 μέρες, τότε το κάνουν. Αν είναι παραπάνω, πρέπει να πάει Γερμανία/Ελβετία, πού στο καλό τέλος πάντων πάει. Ωραία! Καλά πάμε!
Έχει, λέει, 2 χρόνια εγγύηση, και μετά το πέρας τούτων έχει lifetime guarantee από την IWC στη Σιγκαπούρη. Εντάξει, αλλά άσε να πάω μιά βόλτα να δω κι άλλα, θα βάλω ολόκληρο τηγάνι στον καρπό μου, 47 χιλιοστά και μας είχες πει στην αρχή ότι δεν είναι για κάθε μέρα, αλλά μετά που είπα ότι θέλω να το φοράω στο γραφείο όλο "...τί ωραίο στον καρπό σας είναι..." άκουγα. Ευχαριστώ αλλά ας το αφήσουμε προς το παρόν. Φωτό δεν τράβηξα, sorry...
Πάω απέναντι στην JLC. Μία δοκιμή, όπως λέμε "one shot, one kiss". To νέο Perpetual Master Ultra Thin. Αυτό μάλιστα. Δοκιμάζονται, λέει, όλα της JLC για 1,000 ώρες πριν φύγουν από το εργοστάσιο. Μπράβο. Πολύ ωραίο και διακριτικό ρολόι. Όχι όσο λεπτό όσο ακούγεται, αλλά μην ξεχνάμε - είναι Perpetual Calendar... Κλασικό, μία σίγουρη επιλογή, σε καθησυχάζει από την αρχή, στο λέει χωρίς να στο φωνάζει. Πάρα πολύ καλή τιμή, $30,000 στην Αμερική και $38,000 για μας τα κορόιδα στη Σιγκαπούρη. Αλλά το θέμα μας δεν είναι εκεί, τα Perpetual είναι λεπτεπίλεπτα και παρομοίως τα JLC θέλουν επιστροφή στην Ευρώπη για σετάρισμα αν σου μείνουν (π.χ. αν δεν πάρεις winder).
Τελευταία στάση: Chopard.
Έμεινα ενθουσιασμένος με το L.U. Chopard XPS, έβαλα κι άλλα δύο (το ένα εκ των οποίων μοιάζει πολύ με το Simplicity του Philippe Dufour). Άψογο open back και πανέμορφο movement για το XPS, πολύ λογική τιμή (σε επίπεδα που μου επιτρέπει να πάρω ένα President YG ή ένα GMT IIC YG και το XPS μαζί). H Chopard στο DFS Galleria κάνει 15% και το ρολόι είναι πανέμορφο σε λευκό χρυσό αλλά πάντα παραμένει dress καθαρό και θες κάτι άλλο για πιό casual βόλτες. Προσωπικά είναι μία επιλογή που παραμένει ψηλά στη λίστα, εκεί μαζί με ένα χρυσό Rolex, αλλά μόλις κανείς πατήσει σε περιοχές του τύπου Patek Philippe, Roger Dubuis και Richard Mille τότε το ξανασκέπτεται.
Εν γένει το καινούργιο ρολόι θα είναι κάτι που θα φοριέται καθημερινά, και υπάρχουν και ταξίδια στην περιοχή (λόγω δουλειάς, αρμοδιοτήτων και υποχρεώσεων - Malaysia, Thailand, Brunei, Myanmar, Australia). Οπότε όποια απόφαση ληφθεί θα πρέπει να εξετασθεί και με αυτό στο νου... Το 5726Α ή /1Α κολλάει πιό πολύ σε αυτό το σενάριο, αλλά και πάλι είναι και Πατέκ και ακριβό οπότε σε ταξίδι μόνο ασφαλισμένο, αλλιώς Citizen Eco-Drive titanium JDM και πολύ σου είναι.
Είδωμεν.
Επέστρεψα Κορέα, και οι δοκιμές συνεχίζονται μέχρι τη μόνιμη μετακόμιση στη Σιγκαπούρη σε 2 εβδομάδες.
Σήμερα το πρωί, στο Lotte Duty Free Busan:
SubC WG ("Smurf"), 116619LB, U.S. $31,000 (και $29,450 μετά την έκπτωση 5% με την κάρτα V.I.P. Lotte DFS).
Το μοναδικό President (DD II) σε white gold που υπήρχε (γύρω στα $54,000):
Είχε άλλο ένα President YG (DD) με τη μαύρη πλάκα και τα δύο κόκκινα ρουμπίνια, το δοκίμασα, εντάξει, είναι λίγο μικρό αλλά κλασικό κομμάτι. Γενικά δεν υπήρχε τίποτε σε στοκ, δύο Sub χρυσά, και δύο προεδρικά, όπως και το GMT με τα ρουμπίνια και ζαφείρια (στα $71,000). Οι Κινέζοι έρχονται κατά εκατοντάδες στο Πουσάν και τα σηκώνουν όλα στην κυριολεξία. Από το 2006 ζω εδώ (με ένα διάλειμμα 27 μηνών) και πάντα υπήρχαν ολόχρυσα ρολόγια, Daytona, προεδρικά, πολλά στο duty free στην πόλη. Τώρα τίποτε...
Πάμε και δίπλα στου Καρτιέ:
Ronde με διαμάντια, λίγο πάνω από τα U.S. $51,000 - επίσης έχει open back. H Cartier δεν κάνει καθόλου έκπτωση αν έχεις κάρτα V.I.P. Lotte DFS.
Το ίδιο στην πιό απλή έκδοση χωρίς διαμάντια, με κάσα από rose gold (κάπου στα $21,000) και χωρίς open back:
Άφησα τελευταίο το ολοκαίνουργιο μοντέλο (σαν έκδοση) Dumont, LE 400 pcs, rhodium hands, rhodium-style dial, power reserve indicator, γκρι κροκό λουράκι με deployant buckle, γύρω στα 9.68mm πάχος, manual wind, screw-in crown, δεν έχει open back, rose gold case.
Υπάρχει το ίδιο σε 500 κομμάτια LE, brown croco strap & white dial (ίδια τιμή, $24,100).
Μην σας ξεγελά που μπλεδίζει το λουράκι, είναι καθαρά μέσος προς ελάχιστα ανοικτός τόνος του γκρι, όχι σαν αυτό το χαζό ανοικτό γκρί της Hublot αλλά κι ούτε καν σαν το ωραίο μπλε που δείχνει εδώ στις φωτό.
Εχθές στο αεροπλάνο της επιστροφής (ήμουν Τόκυο για 2 βραδιές) έκανα ένα πολύ χονδρικό πλάνο, μιας και καλό είναι να πηγαίνουμε καλύπτοντας όλες τις ανάγκες (όχι ότι το πλάνο θα τηρηθεί αλλά λέμε τώρα...) Ο στόχος είναι να μην αγοραστεί κάτι που δεν πολυταιριάζει με τα ρολόγια που ήδη έχω.
Το πλάνο είναι ακόμη πιό αναλυτικό σε άλλες σελίδες, με τα στοιχεία που με ενδιαφέρουν σε ένα ρολόι (functions, water resistance, strap or metal bracelet, κλπ.) Ο Ναυτίλος είναι το ιδανικότερο σαν επιλογή μέχρι στιγμής, αφού είναι στα 120 μέτρα και του βάζω και το tropical strap οπότε κάθε μέρα στη Σιγκαπούρη και γραφείο (πρωί) και πισίνα (ακόμη πιό πρωί). Έλα όμως που δεν αναδυκνείει τον καρπό μου, τουναντίον ο καρπός σπρώχνει για να αναδυκνείεται ο Ναυτίλος, οπότε λες να το κάνω να μην το κάνω το βήμα (και ξέρεις ότι μάλλον δεν πρέπει να το κάνεις απλά γιατί δίνοντας τόσα χρήματα πρέπει να πάρεις ένα ρολόι που πάνω από όλα να σου πηγαίνει κιόλας αρκετά).
Τα Roger Dubuis (ειδικά το rose gold LE που δοκίμασα) είναι εντυπωσιακό και εν συντομία σε κάνει να λες "...γιατί να ακολουθήσω την περπατημένη και να πάω να πάρω πάλι ένα Ρόλεξ έστω κι αν είναι χρυσό..." Μετά βάζεις το λευκόχρυσο Submariner και βλέπεις πόσο διακριτικό είναι, φοριέται παντού, βλέπεις την Πατέκ να κόβει πολύ ωραία μοντέλα σαν το 5960 ώστε του χρόνου το Μάρτιο που έχει τα 175 χρόνια της και θέλει να βγάλει καινούργια references, και λες τί να κάνω...
Το 5960 είναι φοβερό κομμάτι αλλά στα $67,000 ιντερνετική τιμή Αμερικής (rose gold black dial version) και με το πολύ φρέσκο νέο ότι τα σταματάνε, η τιμή μόνο να πέσει δεν πρόκειται (κι έχεις 3-4 μήνες το πολύ για να τα βρεις).
Είδωμεν...
Έβαλα για πρώτη φορά Platinum 36-άρι DD σήμερα, με τη γαλάζια πλάκα η οποία φέρει και διαμάντια. DD II σε πλατίνα δεν υπήρχε.
Κατόπιν έβαλα το DD II (41mm) σε white gold με την ασημί πλάκα η οποία παρομοίως φέρει διαμάντια, όπως και τα αντίστοιχα DD II σε yellow αλλά και rose gold.
Στο τέλος, δοκίμασα για πρώτη φορά δύο κομμάτια που δεν είχα φορέσει ποτέ, ένα ΥΜ μισό-μισό και ένα Day Date από την καινούργια σειρά (Basel 2013) με τα δερμάτινα λουράκια. Δοκίμασα τα μπλε (white gold case) και πράσινο (yellow gold case), και τα δύο φυσικά είχαν ιδίου χρώματος δερμάτινο λουράκι.
Δεν έχω φωτό, ζήτησα αλλά ευγενικά μου αρνήθηκαν. Οι εντυπώσεις μου:
- το 36-άρι πλατινένιο είναι απογοητευτικά βαρύ, δεν το περίμενα και δεν τολμώ πλέον να φανταστώ πόσο πιό βαρύ θα είναι το ίδιο σε 41mm DD II (το οποίο διαβάζω πως είναι 290gr.)
- το DD II σε WG / YG / RG το νιώθω πολύ λογικό στο χέρι, αναφορικά με το βάρος. Δεν έχω νούμερα εύκαιρα, αλλά δεν δείχνει να είναι βαρύτερο του Deep Sea, και φυσικά έχει πολύ καλύτερη κατανομή βάρους από το Deep Sea. Κάθεται επίσης πάρα πολύ ωραία, χωρίς να δίνει εντύπωση ρολογιού με πολύ μεγάλο πάχος.
- Η κάσα του YM αγκαλιάζει ακόμη πιό ωραία τον καρπό, αλλά το ρολόι είναι πιό παχύ και η αίσθηση του ατσαλιού δεν συγκρίνεται με τον χρυσό (παίζει ρόλο και το μπρασελέ President στα άλλα).
- Καταπληκτικά τα καινούργια 36-άρια DD με τα δερμάτινα λουράκια, μεθυστικά dials και δείκτες ώρας/λεπτών. Κομμάτια που αξίζει να δοκιμάσει ή και να αγοράσει κανείς. Πολύ σωστά στημένα και μελετημένα από την εταιρία.
- Το DD II WG ήταν ο ξεκάθαρος νικητής σήμερα, και αυτό μπαίνει πλέον στη μονομαχία με το Patek από εδώ και μέχρι νεωτέρας.
Μετά από όλα τα παραπάνω, κάπου στα τέλη Οκτωβρίου 2013, αποφάσισα και πήρα το ΑΡ ROC, 41mm:
Το ρολόι αγοράστηκε από grey dealer (Kasey Poh, Lucky Plaza, Orchard Rd.) για S$23,000. Local set, 3-yr guarantee, BNIB, χαρτιά σφραγισμένα Sincere και ημερομηνία σφραγίστηκε την ημέρα που το πήρα. Το διάλεξα ανάμεσα σ'αυτό και το 41mm απλό, χωρίς χρονόμετρα, ΒΝΙΒ κι αυτό, το οποίο ήταν πιό φθηνό. Έδωσα το Calibre de Cartier που είχα ως trade-in, για S$5,000. To Cartier ήταν αγορασμένο από το duty free στο Busan για κάτι λιγότερο από U.S. $6,700 τον Μάρτιο του '13 και είχε φορεθεί μόνο 4 μέρες.
Το ΑΡ ήταν πολύ ωραίο και 'ανδρικό' ρολόι, όμως με τη ζέστη εδώ προκαλούσε αρκετό ιδρώτα. Δεν ήταν πολύ χοντρή κάσα, ούτε όμως κι ελαφρύ ή λεπτό το μπρασελέ (και τα ROO είναι πολύ χειρότερα). Το χρονογράφο δεν τον χρησιμοποιούσα σαν function/complication, και παρ'όλο που είναι δημοφιλής επιλογή σε πολλά ρολόγια ως complication, εμένα δε μου λέει πολλά. Στη δουλειά μου προτιμώ πολύ περισσότερο το GMT complication, dual time, και βέβαια date.
Οι δοκιμές συνεχιζόντουσαν, εδώ υπάρχει πολύ ρολόι, και ένιωσα πως η αναζήτηση δεν έχει τελειώσει. Αποφάσισα λοιπόν να δώσω το ΑΡ. Έχασα περίπου 15%, αλλά δε μετανοιώνω. Το ρολόι που θέλω πρέπει να είναι πιό κλασικό, με πιό προτιμητέο compication, και κομμάτι που να μη θέλω να το βγάλω από πάνω μου.
Κι ερχόμαστε στο σήμερα, 11/4/14...
Δοκιμές στην JLC πριν 2 εβδομάδες, κι ακόμη πιό εκτεταμένες δοκιμές στην A.L. Soehne πριν μία εβδομάδα - αυτά τα δημοσίευσα στα νήματα των αντίστοιχων εταιριών.
Μες στην εβδομάδα που τελειώνει, θα ήταν τα γενέθλια του πολυαγαπημένου μου βαφτιστήρη, δεύτερου ανηψιού μου κατά σειρά. Θα γινόταν έντεκα ετών. Τον χάσαμε πέρυσι το φθινόπωρο, έπεσε από το μπαλκόνι του καταραμένου σπιτιού του γαμπρού και της αδελφής μου, όγδοος όροφος. Τρεις μέρες πριν το συμβάν μου είχαν πει τον καφέ, εδώ στην Ασία, η μητέρα ενός πολύ φίλου, Έλληνα. Άμεσα μετά το γεγονός, στο χρόνο που είχα εδώ πριν μπω στο αεροπλάνο για να έρθω Ελλάδα (για την κηδεία), πήρα το φίλο μου τηλέφωνο και μου είπε πως όταν το άκουσε η μάνα του, είπε άμεσα "...το παιδί πήδηξε..."
Δεν ξέρουμε τί έγινε. Έχει σημασία? Ο καθένας έχει διαφορετική απάντηση γι'αυτό. Για μένα προσωπικά έχει. Αυτά που συμβαίνουν είναι απόρρεια δικών μας πράξεων, αυτό είναι το κάρμα. Αυτό όμως πλέον δεν έχει μεγάλη σημασία, γιατί το συμβάν έγινε, δεν αλλάζει. Όχι μόνο όλα, αλλά ακόμη κι αυτό, είναι πλάνη - το πραγματικό είναι αυτό που είμαστε και δεν έχουμε ανακαλύψει.
Ο φίλος (που η μητέρα του μου είχε πει τον καφέ) είναι συλλέκτης. Μόνιμα στην Ασία εδώ και 13 χρόνια, duty free κάθε μοντέλο Rolex (LV, SDDS, Sub ND, τρία Daytona steel, όλα με τα στικεράκια τους και στο θησαυροφυλάκιο). Και τί τα κάνει? Τα 'βγάζει βόλτα' μία στους 5 μήνες, κάθε μέρα Frogman και δεκαπενταετίας Speedmaster στη δουλειά. Τά'χουμε συζητήσει πολλές φορές, έτσι είναι οι συλλέκτες, καλά κάνει, έχει κομμάτια που αν πάει να τα δώσει θα βγάλει κι από πάνω, δε θα χάσει.
Στη γέφυρα που ενώνει το Far East Plaza με το Galleria DFS, απέναντι, περνώντας πάνω από τον Scotts Rd.
Για μένα η ζωή είναι ένα ταξίδι. Να γευθείς, να περιηγηθείς, να νιώσεις, να εξερευνήσεις. Αν οι περασμένες πράξεις σου έχουν γραφτό να σου έρθει καλή τύχη, θα το πάρω. Κι αυτό κάνω. Πρέπει όμως να υπάρχει και προσοχή - οτιδήποτε σε δόση εκτός του "...παν μέτρον άριστον..." είναι παγίδα για κακοτοπιά. Ωραίο είναι να μπορείς να αγοράσεις ένα perpetual. Δε λύνει προβλήματα όμως, απλά κάνει τη ζωή λίγο πιό ενδιαφέρουσα, τίποτε παραπάνω. Ένα perpetual. Ένα Grand Seiko, τέσσερα Rolex, οκτώ G-Shock, τρία Citizen JDM και δεν ξέρω 'γω τί άλλο - όχι, όλα αυτά μαζί δεν κάνουν τη ζωή πιό ενδιαφέρουσα. Το πολύ το μπέρδεμα το φοβάται κι ο 'καθαρός'. Λίγα και καλά. Κάτι συμβαίνει και μένεις χωρίς λύση? Πάμε έξω να πάρουμε άλλο ένα, έστω και πιό φθηνό.
Έτσι δεν έγινε η ζωή μας? Οι dSLR, για παράδειγμα, είναι αναλώσιμες. Σου χαλάει, την πετάς. Ο τόπος έχει γεμίσει ρολόγια. Δεν ξέρουμε πού πατάμε, τί έχουμε, τί κοιτάμε, τί κυνηγάμε. Μαζί μας θα τα πάρουμε? Ενοίκιο πληρώνουμε. Ξυπνάτε. Ενοίκιο είναι τα 18 χιλιάδες Ευρώ για το σφραγισμένο 5711. Τύχη να έχουμε υγεία και να φοράμε, να ευχαριστηθούμε ό,τι έχουμε. Είμαι 44 ετών, πόσα χρόνια έχω μπροστά μου να ζήσω όποιο ρολόι επιλεξω να αγοράσω τώρα? Ξέρω πόσα? Όχι.
Ξεκίνησα σήμερα για το The Hour Glass, εκεί στην πιό πάνω φωτό στα αριστερά στο βάθος, πριν την Orchard (η οποία είναι κάθετη στη Scotts). Στο αριστερό μας χέρι το Grand Hyatt, με το περιβόητο club/bar Bricks στο υπόγειο (οι πιό καλές βίζιτες). Στο ισόγειο του Hyatt η μπουτίκ του Richard Mille, δεν έχω περάσει ακόμη από 'κει. Δε θα χρειαστεί. Αυτός είναι μόνο για pre-owned. Δέκα χιλιάρικα είπε ο Ben για το σέρβις του σουπερ-μαρκετίστα R. Mille, πέντε χιλιάρικα λέει μόνο για να το δούνε και να σου πούνε τί τρέχει. Τί λες ρε μεγάλε? Σιγκαπουριάνικα πάντα, διαιρέστε με 1.74.
Patek - καμμία αύξηση το 2011, αύξηση το 2012, καμμία αύξηση το 2013 και το 2014 ως σήμερα, ε, εντάξει, δε το γλιτώνουμε. Τρία, τέσσερα τα εκατό. Δεν μπορείς να παραπονεθείς, σ'αυτόν τον τομέα τουλάχιστον. Μου έδωσε ο Ben τα στοιχεία του dealer του στο Hong Kong, πήρε από 'κει το Portuguese Perpetual, ακριβώς ίδιο με αυτό που δοκίμασα σήμερα. Λέει, πάρα πολύ καλό movement, πολύ competitive τιμή στο Hong Kong. Ο AD του κάνει JLC, Lange, IWC. Κάνεις το wire και τελειώνεις.
Το Portuguese Perpetual (WG, blue dial) έχει εδώ 60,000 Σιγκαπουριάνικα. Δεν κάνουν έκπτωση, δίνουν ένα winder. Χάος. Έχουν βγάλει τα παιδάκια να πουλάνε τα ρολόγια στις μπουτίκ (η εν λόγω σκηνή ήταν στο Galleria DFS) και δεν έχουν ιδέα μουσικής. Δεν τους αφήνουν δηλαδή. Ο Ben το πήρε το ρολόι ένα τριαντάρι Αμερικάνικα αν συγκράτησα καλά αυτά που μου είπε, κι εδώ έχει πενήντα. Άιντέ μάναμ!
WG deployant buckle - IWC Portuguese Perpetual, blue dial.
O Ben ξέρει και βγαίνει στο Hong Kong, με τον 'conkers' του TRF. Ο τύπος έχει, λέει ο Ben, συλλογή με Patek, τρελλά κομμάτια... Θα γίνει συνάντηση μόλις περάσω από 'κει. Κάθε τρελλός κι η μοίρα του, αλλά άμα σ'αρέσει αυτή η περιπέτεια τότε δύσκολα την κόβεις τη συνήθεια. Γιατί όχι? Έτσι μ'αρέσει. Ήρθε ο κακομοίρης ο nerdy Ben μ'ένα 15400 white dial, hairlines από 'δω, hairlines από 'κει, εισαγωγές-εξαγωγές, γραφείο στην Ινδονησία, οικογενειακή επιχείρηση. Πολύ ζεστός για Ελλάδα, είχε πάει χρόνια πριν και θυμάται το φαγητό, με ρώτησε με μεγάλο ζήλο για το πώς φτάσαμε στο οικονομικό αδιέξοδο. Του τά'πα ένα χεράκι, τον στόλισα πάλι τον συγχωρεμένο τον Αντρέα, "...στην περίοδο '67-'74 έγιναν πολλά έργα υποδομών..." κλπ., ναι ρε, έτσι. Διαλυθήκαμε για νά'χουν δεκαπέντε σατανικά έξυπνοι λαλιώτηδες εκατομμύρια στην Ελβετία.
Πήγε πρόσφατα (πέρυσι-πρόπερσι, αν θυμάμαι καλά) στο Παρίσι, του βούτηξαν το πορτοφόλι, κόμπλα, ακόμη το θυμάται, τί να του πεις... Εδώ κλέβεις και σου κόβουν το χέρι, μετά δεν κινείται τίποτε, πώς να προσαρμοστείς σε χώρες όπως η "δημοκρατική" Ευρώπη? Expat και πάλι expat. Να σηκώνονται τα αεροπλάνα όποτε θες, να μην υπάρχει όριο σε τίποτα, να μπαίνεις στο duty free και να πυροβολείς αδιακρίτως και χωρίς καμμία μα καμμία λύπηση - δύο γερές πιστωτικές φτάνουν. Χωρίς πατρίδα, χωρίς φόρο, χωρίς έννοια. Pure shopaholic bliss. Είναι κι αυτό μία εμπειρία, βέβαια - ένα level που καταλαβαίνοντας πως μόλις το περάσεις, όλα είναι καλύτερα, ναι, κοντεύεις (ας πούμε 20 δεπτερόλεπτα πιό κοντά στο self-realization).
Γύρω στα 14.6-15.2 χιλιοστά πάχος, δε θυμάμαι ακριβώς τώρα, κι 162 γραμμάρια αν δεν με απατά η μνήμη μου.
Είχα βγει για μεσημεριανό πριν. Πρωινό και μεσημεριανό μαζί, δηλαδή, κατά τις 4μμ. Εκεί στο βάθος αριστερά, στη γωνία Orchard & Scotts. Ο καθιερωμένος, πλέον, μπουφές του Marriott. Τη σκίζω τη φέτα που έχει, κάνω σαλάτα σούπερ - και μετά chicken curry. Γι'αυτά πάω. Κάπου στις τεσσερισήμιση σκάει δίπλα μου ένας, Ιταλός έμοιαζε, Γάλλος έμοιαζε, σκούρο χρώμα, Έλληνας έμοιαζε, τέλος πάντων. Καθόταν και περίμενε, κινητό και λοιπά. Σε 10 λεπτά, νάτο το μωρό... Μελαχροινή, 25-30, κουκλάρα. Ο τύπος λιωμένος, την κοιτούσε και δεν ξεκόλλαγε. Βέρα στο χέρι. Πού πας ρε καραμήτρο?
Φιλάκια με το βιζιτο-αμόρε κάθε 4-5 λεπτά, το σαλόνι του εστιατορίου γεμάτο. Πρόσεχε, τά'χω περάσει, μπρρρρ, πώς να του το πεις... Την έφερα από τη Βουδαπέστη το Πάσχα του 2009, για σ/κ. Business Class είχα έρθει εκείνο το σ/κ από Κορέα, 4 μέρες, we move mountains, 5 χιλιάρικα το εισητήριο (με τί άλλο? με SQ, ό,τι ακριβότερο και καλύτερο). "...Ξέρεις, έχω να πληρώσω τα δίδακτρα..." και λοιπές μ@λ@κίες. Ναι, καλά. Την έβλεπες και τά'χανες, βέβαια. Η λέξη φυσική ομορφιά δεν μπορούσε να περιγράψει τα είκοσι τέσσερα χρόνια της.
Ωραία τραπέζια και έπιπλα, τζαμαρία να βλέπεις έξω όλους που περνάνε, μέσα τίγκα Milfs, οικογένειες, όλοι του σχετικού καθωςπρεπισμού τέλος πάντων. Δίπλα μου 4-5 παντρεμένες, η μία φορά ένα tourbillon, συζητάνε για μπουτίκ, για ρούχα, για Rolex. Τί γίνεται... Δουλεύουν οι άλλοι σαν να μην πω τί, κι αυτές κουβεντούλα. Οι "άλλοι" είναι οι άντρες τους. Καθημερινά είναι χειρότερα, το γραφείο μας είναι δίπλα στην Orchard Rd. και βγαίνουμε για φαγητό μέσα στο δάσος του παραδείσου retail, βλέπεις τις 'δυτικές' ντυμένες στολισμένες να βολτάρουν, τα παιδιά στο σπίτι με τη Φιλιππινέζα, όλα τα προβλήματα λυμένα. Παίρνει ο άλλος 20-30 χιλιάρικα το μήνα (ντόπια - καθαρά), σπίτι με μηνιαίο ενίκοιο 15 (πληρωμένο από την εταιρία φυσικά), τα παιδιά στο ιδιωτικό διεθνές (πάλι ευχαριστούμε την εταιρία), ε, πώς να μην πουλά καλά η Patek, η Hermes και η Lange εδώ?
Πήγα σ'ένα ρολογά προχθές, έχει pre-owned. Φορούσε ένα Arktos με ανεπανάληπτο custom strap, χρώματος γαλάζιο/μπεζ και με έντονα γλαφυρή επιφάνεια - γνήσιο shark fin... Έμεινα κόκκαλο, δεν έχω ξαναδεί τέτοιο strap. Έχει δύο μαγαζιά εδώ που κάνουν custom straps, ό,τι θες, όλοι μιλούν για αυτά τα μαγαζιά, όσοι έχουν Lange και Patek κάνουν leather straps εκεί. Δεν τό'πα του Ben, θα με κοιτά με τα μάτια καρφωμένα στο δόξα πατρί, δεν μπορούν να το κάνουν pull off, λέει, το ROC εδώ οι Ασιατικοί καρποί - ε, και τί πήγες και πήρες το IWC Perpetual ρε μεγάλε? Αφού είναι σα τηγάνι! Πηδάω από τα Panerai στον Ben, αλλά έτσι είμαι όταν γράφω, πώς να το κάνουμε...
Έφυγα, το άφησα το ζευγαράκι στο μπουφέ. Λιωμένος ο τύπος, με κοιτούσαν και οι δυό τους, τί να κάνω, στενά τα τραπέζια για δύο άτομα, εγώ φταίω που ήμουν δίπλα τους? Τα άκουγα όλα, αλλά ταυτόχρονα δεν άκουγα τίποτα. Distant και εκεί, όπως πρέπει. Να μπορούσα άμεσα να το κάνω κάθε μέρα αυτό. Θα φτάσουμε κι εκεί, αυτό είναι σημαντικό. Δεν μπορείς να του πεις να προσέξει, την έχει ήδη δαγκώσει τη βιζιτο-λαμαρίνα. Δεν θυμάμαι το καλλιτεχνικό της αλλά μου έλεγε "...θα την κάνω αυτή τη δουλειά μερικά χρόνια ακόμη και μετά σκοπεύω να παντρευτώ κάποιον που θα έχω ήδη γνωρίσει, ο οποίος δεν θα ξέρει τί έκανα..." Εντάξει, δεν διαφωνώ, άνοιξα προχθές την ιστοσελίδα του πρακτορείου στην Ουγγαρία, στο home page πλέον παρακαλώ η δεσποινίς. Όλο και πιό βαθιά σε αυτό το σύστημα, έγινε και το στήθος (ας είναι καλά οι 'χορηγοί' που πετάνε SQ J Class). Ας είναι καλά η κοπέλλα.
Περνά κάθε λίγο και λιγάκι η κυρία να μαζέψει τα πιάτα. Εξήντα και κάτι, εβδομήντα και κάτι, και δουλεύουν. Δεν έχουν τίποτα. Παντού το ίδιο, ειδικά σε όλα τα 'food courts'. Δεν τους δίνουν τα συνταξιοδοτικά που έχουν με αγωνία και κόπους μαζέψει τόσα χρόνια, πότε τότε? Όταν θα πεθάνουν? Σε μερικά food courts πληρώνονται με τους δίσκους που μαζεύουν. Στο Subway με το κεφάλι κάτω, να τρέχουν και να μη σταματάνε. Ψωμί, ψήσιμο, υλικά - production line. Ψυχές, νέοι άνθρωποι, καθαρίζουν, μαζεύουν, χωρίς κανένα περιθώριο. Αυτοί δεν πρόκειται να σε πειράξουν ποτέ, βασανισμένες ψυχές, τί να έχουν κάνει για να το περνάνε αυτό. Οι πιό καλοί άνθρωποι, ζεις την υποκρισία κάθε μέρα στα 'γραφεία' με τον κάθε απρεπή και κακομαθημένο αχάριστο που φορά τα ψευτολουί.
Πηγαίνω και παίρνω σάντουιτς από το Subway εδώ κοντά, στο γυρισμό από το γραφείο, μόνο και μόνο για να τους παρατηρώ. Η μία κοπέλλα καχεκτική, ποτέ δεν είναι χαμογελαστή, σκουπίζει, μαζεύει. Την κοιτάς και δεν σε κοιτά, παρά μόνο κοιτά πάντα κάτω. Η άλλη με τα γυαλιά, μικρή σε ηλικία, χαμογελά. Τώρα κάθε φορά τους μιλάω όλο και πιό πολύ. Ποιός άλλος θα σε δεχθεί πιό ανοιχτά εκτός από αυτούς? "...Τί να κάνουμε...", μου λέει η κοπελίτσα προχθές, "...όλη τη μέρα για ένα μισθό..." Διαμαρτύρεται. Δυό-τρεις εκεί, έχουν κάτι - ας το πούμε όχι 'χαμηλό IQ' αλλά τελος πάντων, κάτι, νομίζω δηλαδή, χωρίς να είμαι αδιάκριτος και ρατσιστής. Αλλά τα παρατηρώ, τα ψάχνω, τί να κάνω? Μ'αρέσει, μπράβο στο Subway αν φροντίζουν να βοηθούν και με αυτόν τον τρόπο. Η ουσία όμως είναι αλλού, τις ψυχές κοιτάμε.
Οι φωτό δεν πολυκολλάνε με το κείμενο αλλά τώρα εκεί θα τα χαλάσουμε...
Ο Steve McQueen σε κάθε συμβόλαιο που έκλεινε, έβαζε μέσα και συνθήκη, δεν ξέρω 'γω πόσα κουτιά (κούτες δηλαδή) από οδοντόκρεμες. Κανείς δεν ήξερε γιατί. Έκανε την ταινία και κάπου στη 'διαδρομή' (πριν ή μετά δηλαδή), έπαιρνε το αυτοκίνητο και πήγαινε και μοίραζε τις οδοντόκρεμες σε ορφανοτροφεία... Μόνο αν υπήρχε κάποιος εκεί να μπορέσει καταγράψει τη στιγμή που έμπαινε μέσα και έδινε στα παιδάκια τις οδοντόκρεμες, τη στιγμή στην ψυχή μέσα, του Steve McQueen εννοώ, όχι τη στιγμή έξω. Τί θα ένιωθε ο McQueen εκείνη την ώρα. Είχε βασανιστεί μικρός, και καταλάβαινε τί θα πει ορφανοτροφείο.
Ο άλλος ήταν αγενέστατος, ενίοτε ψεύτης, αλλά και ταυτόχρονα 'αλλού'. Όταν ξέρεις το μέλλον, δεν πιάνεσαι, δεν υπάρχει όριο. Δεν δικαιολογείτο που έβριζε κόσμο, τραυμάτιζε συνειδήσεις, όμως ήξερε τόσο καλά από πού ερχόταν και πού πήγαινε - και το σημαντικότερο, δεν φοβόταν να το πει ανοικτά. "...Η μόνη συνθήκη για να έχει κανείς θέση εδώ στο boardroom...", είχε πει, "...είναι να είναι απόλυτα ειλικρινής..." Κι επίσης "...μπορεί να υπάρχει κάποια ειδική γλώσσα βραχμάνων, που μιλώντας την και φορώντας γραβάτες ή οτιδήποτε άλλο να μπορούμε να μιλάμε μεταξύ μας, εγώ όμως αυτή τη γλώσσα δεν την ξέρω γιατί είμαι middle class California..." Παραφράζω λιγάκι την 'επίσημη' αυτοβιογραφία (Isaacson), δεν μπορώ να βρω το Ελληνικό κείμενο, έχω το βιβλίο, αλλά δεν πειράζει τώρα. Πάρτε τα, πάρτε τα και ξαναπάρτε τα στο κεφάλι, έτσι για να με θυμάστε, σαν να μας λέει μετά την προσωρινή αποχώρηση της ψυχής του από αυτόν τον κόσμο. Είναι σημαντικό να εξαφανίσουμε το φόβο, το φόβο του να μη μιλάς όπως πρέπει, να μην ορθώνεις το ανάστημά σου όπως πρέπει. Ο φόβος παγώνει, μπλοκάρει.
Και μετά κάθονται και μας κοιτάνε τα perpetual calendars.
Τώρα πρέπει να γυρίσω πίσω και να πω για ρολόγια, ε? Χμμμμ. Το Spitfire μεγάλο, με μικρό strap για την εν λόγω κάσα, leap year, λέει, και βλακείες. Εντάξει. Εντάξει χάλια, για να το πω απλά. Jeremy Clarkson εκεί που πρέπει.
Top Gun perpetual, all red edition, strap detail.
Πέρασα πάλι από pre-owned shops, εκεί στο Lucky Plaza. Βλέπεις ό,τι θες, ό,τι κόσμο μπορείς να φανταστείς. Ήταν ένας νεαρός, με το κοριτσάκι του, με σαγιονάρα και οι δύο, περίεργα κουρέματα, τατουάζ, Φιλιπιννέζοι, κι ο τύπος φορούσε Daytona all YG με Paul Newman dial, με τα μαύρα sub-dials... Μιλάμε για κομμάτι που το είδαμε pre-owned μία φορά στον Σαμ πάνω στο δεύτερο όροφο και δεν το ξαναείδαμε μετά. Ήταν τότε εδώ το φιλαράκι μου, ο συλλέκτης που λέγαμε πιό πριν, και μου λέει "...δεκατρία χρόνια στην Ασία κι έχω δει μόνο δύο..." Εντάξει τώρα, μπορεί να είναι ψεύτικο, αλλά ο τύπος κοίταζε συγκεκριμένα ατσάλινα κομμάτια σε μαγαζί με βαριά pre-owned ή ΒΝΙΒ, με διαμάντια πάνω, κλπ. Μιλάμε για πολύ ρολόι εδώ, όχι αστεία.
Το Top Gun Perpetual είναι κεραμο-τιτανιο-κάσα, ελαφρύ, αλλά σκέτο τηγάνι. Σαρανταeεξάρι-σαρανταεπτάρι, αν δεν κάνω λάθος. Κάπου στα 15.5-16.5 χιλιοστά πάχος. Ωραία η κορώνα του μεγάλου πιλότου, αλλά αυτά τα ρολόγια είναι για μπασκετμπωλίστες.
Μετά πήγα στο The Hour Glass, να δω Patek. Η προκανονισμένη συνάντηση που έδωσε το έναυσμα για όλα όσα διαδραματίστηκαν σήμερα. Είδα και δοκίμασα τρία dress Annual Calendars (5205 / 5146 / 5396), κι ένα Nautilus power reserve / moonphase (5712) το οποίο ήταν του κουτιού και δεν είχε ακόμη το προστατευτικό σελοφάν πάνω/γύρω από το μπρασελέ. Μπόρεσα ευτυχώς να νιώσω τη (μη αναμενόμενη) νιρβάνα, με το μπλε dial του 5712 που σε πάει διαρκώς αλλού (αναλόγως με το πώς χρωματίζει) αλλά και το πώς αυτό το λεπτό ατσάλινο band αγκαλιάζει τον καρπό - που είναι πραγματικά το κάτι άλλο, δεν περιγράφεται. Το dial του 5712 συγκρίθηκε νοητά με όλα τα dials που έχω δοκιμάσει ως τώρα (σε θέμα ευκρίνειας) και χωρίς καθυστέρηση απλά ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Δεν τράβηξα φωτό.
Αυτά. Όπως είπα η απόφαση ελήφθη, η ετυμηγορία δεν θα μπορούσε να είναι πιό ξεκάθαρη. Ίσως είναι και η έκλειψη της Δευτέρας - να προσέχετε, είναι major events οι δύο εκλείψεις του μήνα.
Όπως είπα, θα ποστάρω ξανά μόνο όταν έχω κάτι νέο, κάτι διαφορετικό και σχετικά παντοτινό, στο νήμα "...Τί φοράμε σήμερα..."
Ευχαριστώ για την ανάγνωση.
