''Μουσικά ταξίδια''

[marios_ch]

24 Χρόνια Master of Puppets

Οι Metallica, με 90 εκατομμύρια πωλήσεις δίσκων παγκοσμίως παραμένουν το πιο δημοφιλές συγκρότημα Hard Rock – Heavy (Thrash) Metal στον κόσμο, άσχετα με τα παραστήματα και τις λάθος κινήσεις τους, τόσο δισκογραφικά όσο και με την ιστορία με το napster, που τους έχουν χαντακώσει πάρα πολλές φορές. Αυτό βέβαια, μπορεί να είναι λίγο σχετικό. Δηλαδή, οι αρχικές πωλήσεις του St.Anger μπορεί να ήταν ένα εκατομμύριο δίσκοι, και ο James Hetfield, τραγουδιστής, κιθαρίστας και frontman του σχήματος να χαρακτήρισε τον δίσκο «Bummer», δηλαδή απογοητευτικό, αλλά για οποιαδήποτε άλλη μπάντα το ένα εκατομμύριο θα ήταν πάνω από ικανοποιητικό. Ο λόγος που οδήγησε τον Hetfield σε αυτό το ξέσπασμα ήταν η γνώση πως π.χ. το Black Album, παρότι έκανε release το 1991 συνεχίζει να πουλά ακόμα 5 εκατομμύρια δίσκους το χρόνο.

Πως έφτασαν οι Metallica σε αυτό το σημείο; Να έχουν διαφορετικά και ανώτερα κριτήρια από οποιαδήποτε άλλη μπάντα και να έχουν ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη; Η αλήθεια είναι πως έχουν μια από τις πιο μεγάλες ιστορίες στον χώρο, και αν και δεν είναι ακόμα παππούδες της Rock όπως οι Motorhead και οι AC/DC η αρχή έγινε πριν πάρα πολλά χρόνια. 28 για να ακριβολογούμε. Ήταν το 1982 που ο James γνώρισε τον Lars Ulrich, γιο διάσημου τενίστα από την Δανία που μόλις είχε μετακομίσει στην California. Δεν είναι η ώρα και ο τόπος για μια διεξοδική ιστορία των Metallica, αλλά θα πούμε πως ήταν κυρίως ο δεύτερος, ο τρίτος και ο τέταρτος τους δίσκος που τους εκτόξευσαν στην κορυφή. Αυτή η άτυπη τριλογία με τα πολλά συνδετικά στοιχεία. Από αυτήν, ο δίσκος που αναγνωρίστηκε ως ο καλύτερος δίσκος Thrash Metal που ηχογραφήθηκε ποτέ και επηρέασε όσο κανένας άλλος, είναι το Master of Puppets. Ηχογραφήθηκε όπως και ο προηγούμενος τους δίσκος (Ride the Lightning) στα Sweet Silence Studios στην Δανία, και σε αντίθεση με τον πρώτο τους δίσκο Kill Em All είχαν όλη την ευχέρεια να παίξουν με διάφορα εφέ για να δημιουργήσουν τον μοναδικό ήχο του album.


To Master έκανε release την Τρίτη Μαρτίου του 1986 από την Elektra Records και γρήγορα βρήκε την θέση του στο billboard χωρίς να πιάσει πρωτιές όμως, κάτι που στην συνέχεια θα γίνονταν συνήθεια για το σχήμα. Μην ξεχνάμε πως βρισκόμαστε στο 1986 και πως το thrash έχει λίγους και εκλεκτούς οπαδούς, για αυτό και είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως το album γρήγορα έγινε χρυσό με πάνω από 500.000 πωλήσεις στην Αμερική μόνο.

[snapper]

Μαριε...πολυ ωραιος...

[marios_ch]

να σε καλά φιλαράκι.......

[stavros_ch]

Ωραιος

[markosgr28]

Ωραιος

+1

[marios_ch]

Ιστορικές Μπάντες: Doors

Οι Doors σαν μπάντα του 70, είναι γεγονός ότι δεν πρόλαβαν να κάνουν σχεδόν τίποτα (μαζί με τον Jim), παρά μόνο το LA Woman κι’ αυτό στην είσοδο της δεκαετίας. Σαν μπάντα όμως του 60, ήταν ….ήρωες!!!! Είναι λάθος να συγκρίνουμε τους Doors με τους Led Zeppelin ή τους Pink Floyd. Και ο ίδιος ο Morrison, δεν έχει καμία σχέση με τον Robert Plant ή τον Roger Waters. Το 1967, ο κόσμος βρίσκονταν στο κλίμα του "Sgt. Pepper" και όλη η φιλοσοφία της εποχής, ήταν γύρω από το "All You Need Is Love". Ο Jim ήρθε σαν κεραυνός με τα φίδια του και τις σαύρες του, με την παραφροσύνη και τις ωδές του στον Nitzsche, με τον θάνατο και τη σκοτεινιά του. Κανείς δεν το είχε κάνει αυτό μέχρι τότε. Ο Jim Morrison ήταν αμφισβητούμενη προσωπικότητα. Τον λάτρεψαν ….πολωτικά!!! Είτε σαν ίνδαλμα σε βαθμό μανιακό, είτε σαν ανόητο και επιδειξία απομακρυνόμενοι απ’ αυτόν. Δεν χρειάζεται φυσικά να πω ότι και οι δύο αυτοί πόλοι είναι εντελώς ……ηλίθιοι!!! Η θρησκευτική προσέγγιση δεν έχει καμία θέση εδώ. Ο ίδιος ο Jim μισούσε την ειδωλοποίησή του, αλλά ο θάνατός του συνέβαλλε αναπόφευκτα σ’ αυτό και για πολλούς ανθρώπους, ο Jim παρέμεινε για πάντα ο Lizard King. Ο τελευταίος κυβερνήτης όλων των πραγμάτων. Μυστικών και κοσμικών και μερικές φορές ακόμα και ….νεκρομαντικών!!! Ε όχι!!!! Δεν χρειάζονται όλες αυτές οι υπερβολές. Τα λυρικά του οράματα ήταν περιορισμένα αλλά ομοιόμορφα, για να μην αναφέρω και το παράγωγο (μην ξεχνάτε ότι πήρε τις περισσότερες ιδέες του από τον William Blake). Ο Jim ήταν πολύ καλός ποιητής. Δεν αναφέρομαι στο αν ήταν καλός front-man, όχι επειδή δεν ήταν (βεβαίως και ήταν), αλλά επειδή υπήρχαν και πολλοί άλλοι που ήταν επίσης πολύ καλοί και δεν νομίζω να έχει σημασία να κάθομαι τώρα να συγκρίνω αν ο Jim ήταν καλύτερος από τον τάδε ή αν ο τάδε ήταν καλύτερος από τον Jim. Εξ άλλου, δεν γράφω αυτό το άρθρο για αυτό το λόγο και είναι αρκετά χρόνια τώρα που έχω πετάξει τις παρωπίδες του τύπου “το τάδε γκρουπ είναι καλύτερο από το τάδε” και ούτω καθ’ εξής………

Θεωρώ (το έχω ξαναγράψει) ότι στη μουσική (και όχι μόνο) υπάρχουν κάποια ονόματα (μπάντες ή σόλο καλλιτέχνες, που έχουν προσφέρει τόσα πολλά ώστε να μην χωράει το “μου αρέσει” ή το “δεν μου αρέσει”. Η προσφορά τους είναι που μετράει. Το τι άφησαν πίσω τους είναι που μετράει και αυτό είναι κάτι που το κρίνει μόνο ο χρόνος και κανένας άλλος. Μπορεί σήμερα να λέμε ότι οι Coldplay είναι πολύ καλή μπάντα –πολύ σπουδαία μπάντα θα συμπληρώσω εγώ- αλλά η αποτίμηση για το τι άφησαν και αν αυτό είναι σημαντικό, θα γίνει πολύ αργότερα. Η προσωπική μου άποψη πάντως, είναι ότι αφήνουν πολύ σημαντική κληρονομιά για τους μετέπειτα).

Ο Jim λοιπόν, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Κατ’ αρχήν, ήταν ειλικρινής με ότι έκανε, ακόμα και με τα 'wrong-doing'. Τα ατέλειωτα μπλεξίματά του με την αστυνομία, το περίφημο σκηνικό του 1969 όταν κατέβασε το παντελόνι του πάνω στη σκηνή, το αυτοκαταστροφικό sex & drugs lifestyle, όλα αυτά δεν τα έκανε για να τραβήξει την προσοχή. Τα έκανε και τα ένοιωθε. Τα ήθελε. Τα ζούσε. Αυτό είναι και μία πολύ μεγάλη διαφορά από τους μετέπειτα καλλιτέχνες της δεκαετίας του 70 που παρασυρμένοι από το glam movement, έχασαν κάθε ειλικρίνεια.

Ο Jim δεν ήταν μυστηριώδης και φρικιαστικός όπως ο Alice Cooper ή ο Ozzy Osbourne. Ήταν χειροπιαστός και πραγματικός, μέσα από το βάθος των στίχων του και του τραγουδίσματός του. Σκοτεινός, αλλά περιβεβλημένος με ένα σκοτάδι ζωντανό υπαρκτό και πραγματικό, που μπορούσες να το αγγίξεις χωρίς να σε τρομάξει.

Αλλά δεν είναι μόνο οι στίχοι. Είναι και η μουσική. Οι Doors υπήρξαν μελωδικότατοι. Στέκονται με πολύ άνεση ανάμεσα στις μελωδικότερες μπάντες της δεκαετίας του 60. Η μουσική ευαισθησία του μεσαιωνικού Manzarek σε συνδυασμό με την κιθάρα του μπλουζίστα Krieger, δεν έχει το ανάλογό της στην ιστορία.

# *** ΙΣΤΟΡΙΑ:

Δημιουργήθηκαν το 1965 στο Los Angeles από τους Jim Morrison & Ray Manzarek που σπούδαζαν κινηματογραφία στο UCLA (University of California, Los Angeles). Ο Manzarek, είχε ήδη φορμάρει μία μπάντα με τα δύο του αδέλφια που την ονόμαζε Rick And The Ravensask και έψαχνε για τραγουδιστή και ντράμμερ. Εντυπωσιάστηκε αμέσως από τον Morrison που τον άκουσε να τραγουδάει ένα δικό του τραγούδι, το "Moonlight Drive" και του ζήτησε να γίνει μέλος της μπάντας. Πολύ σύντομα “στρατολόγησαν” στα τύμπανα τον John Densmore και ηχογράφησαν 6 τραγούδια του Morrison, αλλά αμέσως μετά απ’ αυτό, τα αδέλφια του Ray, εγκατέλειψαν τη μπάντα και αντικαταστάθηκαν ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ από τον κιθαρίστα Robbie Krieger. Οι Doors δεν προσέλαβαν ποτέ μπασίστα. Το μπάσο το μοιράζονταν οι Krieger & Manzarek, με τον δεύτερο να έχει περισσότερο μερίδιο σ’ αυτό, αφού συνήθιζε να παίζει τα μπάσα στο όργανο με το αριστερό του χέρι. Αυτή, είναι και η περίοδος που μετονομάζονται σε Doors από τον Morrison.

Ξεκίνησαν με lives στο London Fog και αργότερα στο Whisky-A-Go-Go, αλλά έχασαν τη δουλειά τους εξ αιτίας του "The End". Οι ιδιοκτήτες του club βρήκαν το συγκεκριμένο τραγούδι πολύ “προχωρημένο” για τα συντηρητικά τους πρότυπα, αλλά ενώ αυτοί τους απέλυσαν, η Elektra Records τους άνοιξε τις πόρτες διάπλατα. Το πρώτο τους album (The Doors) κυκλοφόρησε το 1967 με τεράστια επιτυχία. Συγκαταλέγεται μέσα στα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών για την ιστορία της rock, με τη μπάντα να μιξάρει ηχητικά το rock με το blues και τη jazz και φυσικά με την ποίηση του Morrison. Από αυτό το album βγήκε και το "Light My Fire" που έγινε η πιο μεγάλη τους επιτυχία. Η επιτυχία αυτή, δεν συνεχίστηκε με την ίδια ένταση και στα επόμενά τους albums, αλλά από τη στιγμή που οι εταιρίες τα μετράνε όλα με τις πωλήσεις, αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σε λίγο, ο Morrison γίνεται γνωστός σαν 'Lizard King' για τις εξωτικές και υπνωτικές του παραστάσεις στα lives της μπάντας, αλλά και για το ριζοσπαστικό του lifestyle.

Το 1970 κυκλοφορεί το “δυνατό” και “σκοτεινό” Morrison Hotel που ακολουθείται το 1971 από το πάρα πολύ καλό LA Woman και τη μετακόμιση του Morrison στο Παρίσι αμέσως μετά το τελείωμα των ηχογραφήσεων. Ήθελε να κάνει μία ποιητική καριέρα εκεί, αλλά ξαφνικά στις 3 Ιουλίου του 1971 βρέθηκε στη μπανιέρα του νεκρός. Επίσημα, πέθανε από καρδιακή προσβολή. Οι ιστορίες για το θάνατό του είναι πολλές, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ με αυτό το θέμα και δεν θα ασχοληθώ ούτε τώρα. Με αφορά μόνο το σημαντικό και το ουσιώδες και αυτό δεν είναι τίποτα άλλο, παρά μονάχα, η απώλεια του καλλιτέχνη που είχε σημαντική και αξιόλογη προσφορά σ’ αυτό που λέμε Κουλτούρα και Μουσική Rock.

Οι υπόλοιποι τρεις δεν τον αντικατέστησαν ποτέ. Κυκλοφόρησαν δύο albums σαν τρίο με τον Manzarek στη φωνή, αλλά χωρίς τον Morrison να γράφει και να τραγουδάει, τίποτα δεν είναι ίδιο. Διαλύθηκαν το 1973 για να κάνουν ένα reunion το 1978 ηχογραφώντας τα κομμάτια που ο Morrison είχε σε tapes από την εποχή του LA Woman. Το album ονομάστηκε An American Prayer και οδήγησε στο live album Alive She Cried του 1983, που έγινε από υλικό αρχείου και που αυτό με τη σειρά του, οδήγησε στο εξώφυλλο του περιοδικού Rolling Stone (1985) με τον Morrison και την επιγραφή "He's Young, He's Hot, He's Sexy and He's Dead". Τέλος, το 1991 ο σκηνοθέτης Oliver Stone έκανε ένα film για τον Morrison και τους Doors με τον Val Kilmer στο ρόλο του Jim.

Ας τους δούμε τώρα:

# *** ΤΑ ΜΕΛΗ:

* JIM MORRISON (8 Δεκεμβρίου 1943, Florida - 3 Ιουλίου 1971, Paris):
- Φωνή. Όχι πολύ μεγάλη φωνή, αλλά πολύ καλή. Όχι φανταστικός και μεγάλος showman, αλλά πολύ καλός και σε αυτό. Υπνωτικός και χαλαρωτικός.

* RAY MANZAREK (12 Φεβρουαρίου 1935, Chicago):
- Πλήκτρα. Ήταν δικές του, οι περισσότερες ενορχηστρώσεις. Το σόλο του στο 'Riders On The Storm', είναι ανεπανάληπτο. Κάλυπτε με το ένα του χέρι και το κενό του μπασίστα (Έγραψα πιο πάνω, ότι οι Doors δεν είχαν μπασίστα).

* ROBBY KRIEGER (8 Ιανουαρίου 1946, Los Angeles):
- Κιθάρα. Πολύ καλός κιθαρίστας και ο μοναδικός της μπάντας. Σπουδαία ρυθμική βάση και υπέροχη slide κιθάρα, αλλά και wah-wah. Άψογος.

* JOHN DENSMORE (1 Δεκεμβρίου 1945, Los Angeles):
- Τύμπανα. Cool και κάτι σαν …….Λόρδος του 18ου αιώνα. Καλός ντράμμερ.

# *** Η ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ:

1967: The Doors
1967: Strange Days
1968: Waiting For The Sun
1969: Absolutely Live
1969: The Soft Parade
1970: Morrison Hotel
1971: LA Woman
1971: Other Voices
1972: Full Circle
1978: An American Prayer
1983: Alive She Cried
1997: Box Set
1999: Complete Studio Recordings & Essential Rarities

# *** ΤΑ DVD’S:

1985: Light My Fire
1987: Live At The Hollywood Bowl
1991: The Soft Parade

# *** ΤΑ FILMS:

1991: The Doors (του Oliver Stone)

# *** ΤΑ ALBUMS:


* THE DOORS (1967, το επαναστατικό)

Tracks: 1) Break On Through (To The Other Side) 2) Soul Kitchen 3) The Crystal Ship 4) Twentieth Century Fox 5) Alabama Song (Whiskey Bar) 6) Light My Fire 7) Back Door Man 8) I Looked At You 9) End Of The Night 10) Take It As It Comes 11) The End.

Το ντεμπούτο album που σοκάρισε και τους τοποθέτησε κατ’ ευθείαν στην κορυφή, όχι μόνο για την αύρα που έφερε επειδή ήταν διαφορετικό από το οτιδήποτε κυκλοφορούσε τότε, αλλά ΚΑΙ επειδή ήταν απίστευτα μελωδικό. Το ‘πιανες με τη μία που λέει και η έκφραση. Η σκοτεινιά του ήταν απίστευτα γλυκιά. Οι Jefferson Airplane, πολύ θα ‘θελαν να το ‘χουν κάνει αυτό. Μόνο στα όνειρά τους όμως, γιατί στην πραγματικότητα δεν το κατάφεραν ποτέ. Το 'Alabama Song' είναι πλέον κλασικό του Morrison. Τα 'Light My Fire' και 'End Of The Night' πολυαγαπημένα. Ο Jim κάνει εδώ ένα πολύ καλό τραγούδισμα και ο Krieger τα δίνει όλα. Καθώς οι Doors δεν ήταν ποτέ μία αμιγώς blues μπάντα, έχει πολύ ενδιαφέρον να ακούς το πώς ο Jim ενσωματώνει το blues στο δικό του σκοτεινό ύφος. Το album ανοίγει με το 'Break On Through (To The Other Side)' το οποίο είναι το πρώτο γρήγορο “σκοτεινό” κομμάτι που ηχογραφήθηκε ποτέ. Σηματοδοτεί την άφιξη της μπάντας με καταπληκτικά κιθαριστικά riffs, υπέροχα οργανικά σολαρίσματα και πάνω από όλα αυτά οι …..στίχοι:

'you know the day destroys the night/Night divides the day
Tried to run tried to hide/Break on through to the other side'.

Στο 7λεπτο 'Light My Fire' ο Ray και ο Robbie συνεργάζονται υπέροχα και δεν βαριέσαι ούτε μία στιγμή το μήκος του τραγουδιού. Είναι κρίμα που στην single εκτέλεση, έχει κοπεί αυτή η συνεργασία, αλλά έτσι είναι αυτές οι …..πολεμικές επιχειρήσεις μεταξύ των Albums Producers και των Hit Single Producers.

Ευγενικό και θαυμάσιο το 'Crystal Ship', όπως και το μυστικιστικό 'End Of The Night' όπου ο Ray δρα σαν …….επαγγελματίας μάγος της Dark Age δημιουργώντας μια μαγική και σκοτεινή ατμόσφαιρα. Τα 'Soul Kitchen' & '20th Century Fox' δεν είναι τόσο καλά κομμάτια, αλλά το όργανο και οι κιθάρα είναι μαγικά. Το τραγούδισμα του Jim είναι επίσης πολύ καλό. Στο τέλος έρχεται το διάσημο 11λεπτο 'The End' που έχει ανακηρυχθεί σαν το πιο επιτυχημένο μεγάλης διάρκειας τραγούδι των Doors. Επικό με 'gothic' ατμόσφαιρα και διάσημο λόγω του περίφημου Οιδιπόδειου συμπλέγματος. Θεωρείται τραγούδι σήμα κατατεθέν της μπάντας. Η φράση 'Mother I want to fuck you' θάβεται μέσα στο μιξάρισμα των εφφέ, των ουρλιαχτών και των ήχων. Η μουσική είναι μονότονη και βαρετή. Και γιατί να είναι δηλαδή αυτό το σήμα κατατεθέν; Θα μπορούσε να είναι το 'Break On Through'. Αυτό όμως, μπορείτε να το εκλάβετε σαν προσωπική μου άποψη και δεν είναι απαραίτητο να συμφωνήσετε μαζί μου.

* STRANGE DAYS (1967, το πεμπτουσιακό & το καλύτερο)

Tracks: 1) Strange Days 2) You're Lost Little Girl 3) Love Me Two Times 4) Unhappy Girl 5) Horse Latitudes 6) Moonlight Drive 7) People Are Strange 8) My Eyes Have Seen You 9) I Can't See Your Face In My Mind 10) When The Music's Over.

Καθώς το 1967 φεύγει κλείνοντας τις πόρτες του, οι δικές μας “Πόρτες” ανοίγουν και κυκλοφορούν αυτό το κλασικό, σκοτεινό, μυστικιστικό και μεγαλοπρεπές album. Σκοτεινό, πιεστικό και βαθύ σαν κόλαση, αλλά απίστευτα μελωδικό. Μουσικά, λίγα κομμάτια “αγγίζουν” το 'rock'n'roll', αλλά με τον αιχμηρό στίχο του Jim γίνεται επικίνδυνα αποκαλυπτικό. Και οι άλλοι όμως δεν πάνε πίσω. Ο Ray στέκεται δημιουργικά πίσω από το όργανο και ο Robbie γίνεται master στα riffs. Οι Doors βρίσκονται στην καλύτερή τους ώρα. Ή μάλλον για να είμαι ακριβής, στην καλύτερη …..μισή τους ώρα.
Το 'Horse Latitudes', είναι αφιερωμένο από τον Jim στη μνήμη όλων των αλόγων που πνίγηκαν στη θάλασσα από τους conquistadors στο δρόμο τους για την Αμερική, που είναι η χώρα των Doors. Σ’ αυτή τη χώρα, 'no-one remembers your name' όπως λένε στο 'People Are Strange' που είναι εδώ το μεγαλύτερο hit. Σ’ αυτή τη χώρα, 'you're lost, tell me who are you' λένε στο 'You're Lost Little Girl' μια πολύ όμορφη “σκοτεινή” μπαλάντα. Σ’ αυτή τη χώρα, 'we're falling through wet forests on our moonlight drive' όπως δηλώνουν στο 'Moonlight Drive', που θα μπορούσα να το αποκαλέσω ψυχεδελικό. Στην ίδια χώρα επίσης, ο Jim μας λέει 'I Can't See Your Face In My Mind' μία άλλη σπουδαία μπαλάντα και ναι, τελικά όλα εδώ είναι υπέροχα και αναρωτιέσαι πώς μπόρεσαν να χωρέσουν όλα αυτά τα υπέροχα μέσα σε τριάντα λεπτά.

Έχουμε επίσης εδώ το 'Love Me Two Times' με ένα υπέροχο riff, το 'My Eyes Have Seen You' και το “light” 'Unhappy Girl'. Το album δεν κλείνει όπως το προηγούμενο με το βαρετό “The End”, αλλά κλείνει με το βαρύ, δυνατό και σοβαρό 'When The Music's Over' που “αγγίζει” σχεδόν το heavy metal με ένα -παρ’ όλα αυτά- ήσυχο τραγούδισμα
Το “Strange Days” είναι ένα από τα καλύτερα albums του 1967 και είναι επίσης το καλύτερο της μπάντας. Όχι ότι δεν έκαναν άλλα καλά albums μετά απ’ αυτό. Έκαναν. Αλλά σαν κι’ αυτό δεν έκαναν. Ένα πρόβλημα έχει μόνο. Είναι πολύ μικρό. Τελειώνει μέχρι να πεις ………κύμινο!!!

* WAITING FOR THE SUN (1968, το ………Pop Album)

Tracks: 1) Hello I Love You 2) Love Street 3) Not To Touch The Earth 4) Summer's Almost Gone 5) Wintertime Love 6) The Unknown Soldier 7) Spanish Caravan 8) My Wild Love 9) We Could Be So Good Together 10) Yes The River Knows 11) Five To One.

Ότι ανεβαίνει ……κατεβαίνει!!! Έτσι φαίνεται!!! Οι ίδιοι το αποκάλεσαν 'Το σύνδρομο του τρίτου album'. Όταν παίζεις με κάποιους για αρκετό καιρό, όταν μπαίνεις στο στούντιο, ηχογραφείς τα καλύτερά σου και τα κυκλοφορείς με τα δύο πρώτα σου albums, είναι επόμενο ότι στο τρίτο θα έχεις …..πρόβλημα!!! Πολλές μπάντες βιώνουν την εμπειρία 'Του συνδρόμου του τρίτου album' και αφού το δηλώνουν και οι ίδιοι οι Doors δεν έχουμε παρά να το δεχτούμε.
Το Waiting For The Sun είναι soft με χαμένη αρκετή από τη “σκοτεινιά” των δύο προηγουμένων. Οι μπαλάντες εδώ, είναι απλά μελαγχολικές. Αυτό όμως δεν είναι το forte του Morrison και ευτυχώς που φροντίζει να μας θυμίζει συχνά ότι είναι ο Prince of the Darkness. Εδώ το κάνει -σώζοντας ταυτόχρονα και το album από την καταστροφή- με δύο εξαιρετικά τραγούδια. Είναι το 'Not To Touch The Earth' που του χαρίζει αιώνια την ονομασία 'The Lizard King' και το 'Five To One'.
Τα υπόλοιπα; Το 'Wintertime Love' είναι …..βαλς (γιατί ρε παιδιά;) και το 'Yes The River Knows' εντελώς …..αχρείαστο!!! Δεν μάθαμε ποτέ τι ξέρει το ποτάμι και ευτυχώς που ακολουθείται από το 'Five To One' και το ξεχνάμε!!!

Το 'Love Street' και το 'Summer's Almost Gone', είναι όμορφες μελαγχολικές μπαλάντες που θα μπορούσαν όμως να έχουν τραγουδηθεί από pop μπάντες και όχι από τους Doors. Μη με παρεξηγείτε. Τα τραγούδια μου αρέσουν και ιδιαίτερα το 'Love Street'. Είναι όμορφα και με μελωδίες που τραγουδιούνται εύκολα. Οκ!!! Οι Doors όμως, έχουν μία ταυτότητα και αυτά δεν κολλάνε μέσα στην εικόνα που έχω για αυτούς. Ας μην ξεγελιόμαστε ούτε από τον ήχο τους, ούτε από τη φωνή του Shaman που είναι σήμα κατατεθέν και μας κάνει να λέμε: “Είναι οι Doors”. Έχουν κάνει καλύτερα πράγματα ΚΑΙ ΠΡΙΝ, αλλά ΚΑΙ ΜΕΤΑ!!! Με το 'My Wild Love' σκοτώνεις άνετα το χρόνο σου, με το 'Spanish Caravan' διαπιστώνεις τα …..Ισπανικά χαρίσματα στο παίξιμο Robby (ε και λοιπόν εάν δεν το μαθαίναμε ποτέ θα μας έλειπε κάτι;) και με το 'We Could Be So Good Together' διαπιστώνουμε ότι δεν μας πάνε …..πουθενά!!!

'We could be so good together/Yeah, so good together
We could be so good together/Yeah we could
I know we could'.

Εντυπωσιαστήκατε; Στο 'Hello I Love You' μιμούνται το στυλ των Kinks. Μα δεν είναι καλύτερα να προτιμάμε το original από το imitation? Πολύ “αδύνατο” album για τα standards των Doors.

* THE SOFT PARADE (1969, το υποτιμημένο)

Tracks: 1) Tell All The People 2) Touch Me 3) Shaman's Blues 4) Do It 5) Easy Ride 6) Wild Child 7) Runnin' Blue 8) Wishful Sinful 9) The Soft Parade

Εδώ έχουμε pop, πνευστά, ορχήστρα, Robby & Jim. Αυτή η χρονιά, δεν ήταν και ότι καλύτερο για τους Doors. Κάτι τα ναρκωτικά, κάτι το αλκοόλ, κάτι οι συλλήψεις του Jim, μας απομάκρυναν από τη μουσική δημιουργία. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι τα καλά κομμάτια εδώ, έγιναν από τον Robby. Επιτυχημένο, ερωτικό και πολύ όμορφο το 'Touch Me'. Το 'Runnin' Blue', είναι αφιερωμένο στη μνήμη του Otis Redding. Το 'Tell All The People', είναι επίσης καλό και πολύ απλό για το στυλ του Jim παρ’ όλο που….. 'Tell all the people what you see/it's just me!' ….παρ όλο που αυτό το “Me” αναφέρεται στον Robby και όχι στον Jim. Έχω αναρωτηθεί αρκετές φορές πώς γίνεται ο “σκοτεινός” Jim να τραγουδάει στιχάκια του Krieger. Ήταν εντάξει όμως το παιδί και η συνεργασία τους ήταν άψογη. Ας μην ξεχνάμε όμως, ότι και η πιο μεγάλη τους επιτυχία, το “Light My Fire” δηλαδή, του Krieger ήτανε.
Το 'Do It' το έκαναν μαζί και αυτό φαίνεται. Και με κλειστά τα μάτια καταλαβαίνεις ότι έβαλε και ο Jim το χεράκι του. Δεν είναι όμως και κάτι το πολύ σπουδαίο. Ο στίχος 'please, please listen to the children/they are the ones who will rule the world' επαναλαμβάνεται τόσες πολλές φορές που στο τέλος σου ‘ρχεται να πιάσεις όλα τα παιδιά του πλανήτη και να τα ….πνίξεις!!! Το 'Wishful Sinful' ακούγεται σαν παραδοσιακό 'Crystal Ship' και κατά τη γνώμη μου έχει υπερβολική ενορχήστρωση. Βαρετό κομμάτι.

Ε καλά….. μην κάνετε έτσι. Σας έχω και καλά νέα. Όταν εδώ ένα τραγούδι είναι καλό, είναι πραγματικά καλό. Ο Jim -ευτυχώς- βρίσκει ξανά τη “σκοτεινή του αύρα” με κομμάτια σαν το 'Shaman's Blues' το 'Easy Ride' και ειδικά με το 'Wild Child'. Η σκοτεινιά και η αγωνία είναι πάλι εδώ και το καλύτερο από όλα είναι το ομότιτλο τραγούδι που μοιάζει σαν ένα μικρό “Thick As A Brick”. Να λοιπόν που τα καλά κομμάτια τα αφήνουν πάντα για το φινάλε. Έτσι δεν έκαναν σε όλα τους τα albums μέχρι τώρα; Έτσι έκαναν, έτσι μας έμαθαν, έτσι κάνουν και εδώ. Και ο Jim όταν τραγουδάει το 'Soft Parade', είναι στα καλύτερά του.

* ABSOLUTELY LIVE (1970, το καλύτερο live album)

Tracks: 1) House Announcer 2) Who Do You Love 3) Alabama Song 4) Back Door Man 5) Love Hides 6) Five To One 7) Build Me A Woman 8) When The Music's Over 9) Close To You 10) Universal Mind 11) Petition The Lord With Prayer 12) Dead Cats Dead Rats 13) Break On Through 14) Lions In The Street 15) Wake Up 16) A Little Game 17) The Hill Dwellers 18) Not To Touch The Earth 19) Names Of The Kingdom 20) The Palace Of Exile 21) Soul Kitchen.

Το μοναδικό καλύτερο live album που μας δείχνει πώς ήταν οι Doors στα lives και το δείχνει πάρα πολύ καλά. Δεν έχει άλλωστε καμία σχέση με τα στουντιακά τους τζαμαρίσματα και ένα παράδειγμα τέτοιο είναι το 'Not To Touch The Earth' που είναι οτιδήποτε άλλο θέλετε, εκτός από το στουντιακό τους κομμάτι. Το 'A Little Game' που είναι μία ωδή στη σχιζοφρένια ('I think you know/What game I mean/I mean the game/Of go insane') είναι μονότονο. Ο Jim εκθέτει το ποιητικό του ταλέντο κομμάτι-κομμάτι, αλλά τίποτα δεν είναι αξιομνημόνευτο ή εντυπωσιακό. Δεν υπήρξα ποτέ μου φανατικός του θαυμαστής, αλλά τον παραδέχομαι για την προσφορά του και αυτό είναι άλλο από το αν τον θαύμαζα ή όχι. Οι Doors χωρίς τον Jim θα ήταν μία instrumental μπάντα και ο Jim χωρίς το instrumental background, θα ήταν απλά ένας ποιητής. Αν λοιπόν αφαιρέσετε τα στιχάκια από αυτό το κομμάτι, θα έχετε μία εξαιρετική instrumental μπάντα, από τις καλύτερες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Οι Doors όμως τελικά, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μία blues μπάντα και έως τώρα, το είχαν ήδη αποδείξει. Το αποδεικνύουν ξανά εδώ και μάλιστα τα 'Alabama Song', 'Back Door Man', 'Five To One' 'Love Hides', 'Who Do You Love' & 'Close To You' είναι άριστα πειστήρια, όπως επίσης το 'Build Me A Woman' έχει ένα πολύ καλό τραγούδισμα από τον Jim.

Α ναι…. το 'Soul Kitchen' κρατήθηκε ευφυέστατα για φινάλε και encore (ευφυέστατα, αφού ο Jim αλλάζει –σοφά- τα στιχάκια σε: 'Well the cop says it's time to close now/I think we have to go now/I'd really wanna stay here all night...') και τελικά, το Absolutely Live, είναι ότι καλύτερο για να καταλάβει κανείς τι συνέβαινε στα lives των Doors ακόμα και αν δεν ήταν εκεί. Anyway… “Morrison's blues wears Satan's shoes...”

* MORRISON HOTEL (1970, το σκοτεινό)

Tracks: 1) Roadhouse Blues 2) Waiting For The Sun 3) You Make Me Real 4) Peace Frog 5) Blue Sunday 6) Ship Of Fools 7) Land Ho! 8) The Spy 9) Queen Of The Highway 10) Indian Summer 11) Maggie M'gill

Αυτό, μπορώ να πω ότι είναι το δεύτερο καλύτερο album των Doors. Μερικοί ίσως να διαφωνήσουν λέγοντας ότι έχει χαθεί το ….. 'Doors spirit' και “Τι να τους κάνουμε τους δίσκους τους όταν δεν έχουν μέσα κομμάτια σαν τα 'Soft Parade' & 'When The Music's Over'?”

Δείτε: Εύκολα καταδικάζουμε κάποιον. Πολύ εύκολα. Το έκανα και εγώ ο ίδιος στο άρθρο μου για τους Rolling Stones. Το θυμάστε; Παρ’ όλα αυτά, χρειάζεται να προσδιορίζουμε την ατμόσφαιρα της περιόδου που βρίσκεται η μπάντα. Η κάθε μπάντα. Αν εξετάσουμε λοιπόν το Morrison Hotel από αυτή την οπτική γωνία θα δούμε ότι η ποιότητά τους παραμένει “αμόλυντη”. Η εκτέλεση των τραγουδιών είναι άψογη. Και από πού προέρχεται η μπάντα; Για να δούμε: Προέρχεται από δύο πολύ καλά albums, αλλά και από το self- exposion και την τρέλα του self-killing του Jim. Η μουσική λοιπόν φιλοσοφία της μπάντας, τίθεται επί τάπητος και εξετάζεται με προσοχή και σοβαρότητα. Τι είμαστε; Blues/Rock μπάντα δεν είμαστε; Ναι αυτό είμαστε. Αποτέλεσμα; “Back to the Roots” ολοταχώς!!! Το Morrison Hotel αλλά και το επόμενό τους, είναι full από blues/rock, με στοιχεία country, folk & funk και όλα αυτά στη σωστή δοσολογία. Δεν είναι σαν το Strange Days, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Οι Doors αποδεικνύουν ότι δεν είναι στάσιμοι. Πολλά κομμάτια εδώ έχουν bluesy ατμόσφαιρα, αλλά μόνο δύο είναι πραγματικά blues. Το 'Roadhouse Blues' που αποτελεί την πιο καλή και δυνατή εισαγωγή από οποιονδήποτε άλλο τους δίσκο και το 'Spy' με ένα εφιαλτικό φινάλε που σε “στέλνει”. Υπάρχουν αρκετά αξιόλογα κομμάτια εδώ. Το ροκάτο 'You Make Me Real', το 'Peace Frog' που ακροβατεί ανάμεσα στο funk και την country, το 'Maggie M'gill' με το μοναδικό και μινιμαλιστικό του riff και το μελωδικότατο 'Waiting For The Sun' που περιέργως δεν συμπεριλήφθηκε στο album Waiting For The Sun. Α ναι ….έχουμε και το (λίγο ….βαρετό) 'Queen Of The Highway', και τα αδιάφορα 'Indian Summer', 'Land Ho!' & 'Ship Of Fools'. Το θέμα εδώ είναι ότι η μπάντα αντάλλαξε την terror-pop με την blues/rock και έπραξε πολύ σωστά.

* LA WOMAN (1971, το Blues Album)

Tracks: 1) The Changeling 2) Love Her Madly 3) Been Down So Long 4) Cars Hiss By My Window 5) LA Woman 6) L'America 7) Hyacinth House 8) Crawling King Snake 9) The Wasp (Texas Radio And The Big Beat) 10) Riders On The Storm

Αν το Strange Days ήταν το πεμπτουσιακό, το Waiting For The Sun το Pop και το Morrison Hotel το σκοτεινό, αυτό το album που έχουμε εδώ, είναι το Blues. Η σπορά του Morrison Hotel έφερε τη βλάστηση στο LA Woman και η μουσική ανακατεύθυνση των Doors επιβεβαιώνεται με τον καλύτερο τρόπο. Στο 'Been Down So Long' η κιθάρα του Robbie σου κόβει την ανάσα καθώς συνοδεύει το εκπληκτικό τραγούδισμα του Jim που μπαίνει για τα καλά στο πετσί του παλιού bluesman: 'I've been singing the blues ever since the world began...'.
Στο 'Cars Hiss By My Window' ο Jim μιμείται τόσο καταπληκτικά με τη φωνή του το wah-wah της κιθάρας, που σε κάνει να αναρωτιέσαι μήπως τελικά πρόκειται για κιθάρα και όχι για φωνή. Στο 'Crawling King Snake' το τραγούδισμα του Jim είναι μονότονο και λίγο ….βαρετό, αλλά ακόμα κι έτσι, πρόκειται για ένα καλό κομμάτι. Την καλύτερη στιγμή στο 'Love Her Madly', την έχει ο Robbie με την κιθάρα του και είναι η δεύτερη καλύτερη στιγμή του album. Το 'Hyacinth House' είναι μία απαλή, μπαλάντα και θα μπορούσε πολύ άνετα να πρωταγωνιστεί στο Waiting For The Sun, ενώ το 'Wasp (Texas Radio And The Big Beat)', αποτελεί προπομπό για το επικό φινάλε του album. Το 'Changeling', που ανοίγει το δίσκο προσπαθώντας να παίξει το ρόλο του 'Roadhouse Blues' είναι "minor" και για να τελειώνουμε με τα "minors", το 'L'America' είναι το άλλο. Τίποτα… δεν ξέρω… περίεργο τραγούδι.

Ιδού τώρα και οι “πίνακες ζωγραφικής”:
Δύο σπουδαία κομμάτια. Επικά και Τεράστια. Καταλάβατε φυσικά ότι εννοώ τα 'LA Woman' & 'Riders On The Storm'. Το 'LA Woman' είναι επινοητικό, εξερευνητικό και είναι για τους Doors ότι είναι για τους Rolling Stones το 'Midnight Rambler'. Αλλά τίποτα, τίποτα, τίποτα ….τίποτα από όσα έχουν κάνει, δεν είναι σαν το 'Riders On The Storm'. Τίποτα απολύτως. Είναι το Κύκνειο Άσμα και η Μουσική Διαθήκη του Jim. Και τι να πρωτογράψω γι’ αυτό; Για την ενορχήστρωση; Για τα τύμπανα; Για το μπάσο; Τα τύμπανα και το μπάσο κάνουν όλο το κομμάτι. Προσέξτε τα στην επόμενή σας ακρόαση. Αλλά είναι άραγε μόνο αυτά; Τι να γράψω για το σολάρισμα του Ray στα πλήκτρα; Μοναδικό και ανεπανάληπτο και ας ακούγεται "μουσικά ρηχό" σήμερα, τουλάχιστον όσον αφορά στα τεχνικά του θέματος, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ray το έπαιξε και το ηχογράφησε αυτό, πριν από 35 χρόνια. Και στο κάτω-κάτω τι θα πει σήμερα; Μπααα…. Δεν το συζητώ!!! Ποιος παίζει έτσι …..σήμερα; Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη καλή στιγμή του album.

Δεν σκοπεύω να μειώσω τον Jim μ’ αυτό που θα γράψω στη συνέχεια, αλλά νομίζω ότι οποιοσδήποτε rock star “έφευγε” μετά από την ηχογράφηση και την κυκλοφορία ενός κομματιού σαν το 'Riders On The Storm', θα γινόταν θρύλος. Και εάν τελικά δεν “έφευγε” –λέμε- προς τα πού θα βάδιζε η μπάντα με τον Jim παρέα; Προς τα πάνω; Προς τα κάτω; Μπορούμε να ξέρουμε; Δεν μπορούμε. Καλύτερα λοιπόν να μην κάνουμε υποθέσεις. Σε τι θα ωφελήσουν άλλωστε; Η πραγματικότητα όσο σκληρή και να είναι, είναι διαφορετική. Γι’ αυτό, το καλύτερο που έχετε να κάνετε, είναι να τρέξετε να αγοράσετε τον δίσκο, έστω σαν ελάχιστο φόρο τιμής για τον Lizard King που δεν είναι πια μαζί μας.

* OTHER VOICES (1971)

Tracks: 1) In The Eye Of The Sun 2) Variety Is The Spice Of Life 3) Ships W/Sails 4) Tightrope Ride 5) Down On The Farm 6) I'm Horny I'm Stoned 7) Wandering Musician 8) Hang On To Your Life.

Πρέπει να τους συγχωρήσουμε. Στο κάτω-κάτω, τι άλλο να έκαναν; Όλοι χρειάζονται χρήματα, δόξα και έπειτα… έπειτα για να το δούμε και αλλιώς το πράγμα.

Αντικειμενικά: Δεν είναι αλήθεια ότι οι Manzarek, Krieger & Densmore ήταν μόνο η backing band του Morrison. Ο Jim ναι, ήταν ο frontman, ήταν υπεύθυνος για το image της μπάντας, για τους στίχους και εντάξει για κάποιες μελωδίες. Οι μουσικοί όμως, ήταν οι Ray & Robbie και δεν είναι σωστό να τους υποτιμάμε. Παραδέχομαι φυσικά, ότι χωρίς τον Jim τα πράγματα είναι διαφορετικά και αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούργιο. Το ξέρει όλος ο κόσμος και πρώτοι από όλους, το ξέρουν και οι ίδιοι. Παρ’ όλα αυτά, ο δίσκος αυτός δεν είναι άσχημος και θα είχε πάει καλύτερα εάν δεν είχε πάρει κακές κριτικές. Μα θα μου πείτε, “Για στάσου βρε Ορφέα. Πώς δεν είναι άσχημος αφού πήρε κακές κριτικές;” Δεν έχει να κάνει αυτό. Πήρε κακές κριτικές επειδή οι κριτικοί έψαχναν να βρουν τον Morrison μέσα από τη φωνή του Ray και βέβαια ο Morrison ήταν ….απών!!!

Υποκειμενικά: Το Other Voices πηγαίνει ακόμα πιο πέρα από εκεί που έφτασαν με τον Jim και το LA Woman. Δηλαδή: Roots rock & blues. Όμως….. για αυτά τα πράγματα αγαπήσαμε τους Doors εμείς ή για τον Morrison? Το ότι οι μουσικοί ήταν οι Ray & Robbie είναι ένα γεγονός που δεν αμφισβητείται. Αυτό όμως, δεν έχει καμία σχέση με τους λόγους που εμείς αγαπήσαμε τη μπάντα. Έτσι δεν είναι;

Κανένα κομμάτι δεν ακούγεται δυσάρεστα. Το παίξιμο είναι Doors και τα φωνητικά τους δεν είναι άσχημα. Τραγουδάνε μια χαρά τα παιδιά. Δεν είναι εκφραστικοί όμως όπως Εκείνος και ξέρετε και κάτι άλλο; Το album αυτό βασίστηκε σε κομμάτια που είχαν κοπεί από το Woman, πράγμα που σημαίνει ότι αυτά τα “κομμένα” κομμάτια θα τα τραγουδούσε βέβαια ο Jim, αλλά προτίμησε να πάει να τα τραγουδάει με τη Μπάντα του Ουρανού.

Το 'In The Eye Of The Sun' που ανοίγει, έρχεται κατ’ ευθείαν από το Woman και είναι καλό. Το ατμοσφαιρικά επικό 'Ships W/Sails' βαδίζει στα χνάρια του 'Riders On The Storm'. Ε καλά, δεν είναι σαν κι εκείνο, αλλά έχει/είχε τις προδιαγραφές για να σταθεί δίπλα του επάξια. Υπάρχουν κάποιες αναφορές στην country με το 'Variety Is The Spice Of Life', στο bebop με το 'I'm Horny I'm Stoned' και στο R'n'B με το 'Tightrope Ride'.
Δεν πρόκειται για κακό album και ας υπάρχει το αδιάφορο 'Down On The Farm', που έγινε από συρραφή δύο -άσχετων μεταξύ τους- κομματιών και το 'Hang On To Your Life' που φιλοδοξεί να κλείσει το δίσκο επικά σύμφωνα με τη συνήθεια του Morrison, αλλά δεν οδηγεί πουθενά. Είναι χύμα.

Δεν θα πρέπει όμως να “βιάσετε” τον εαυτό σας για να αποφασίσετε εάν σας αρέσει ή εάν δεν σας αρέσει αυτό το album. Το θέμα είναι να ξέρετε το γιατί αγαπάτε/αγαπήσατε τους Doors. Η Μοναδικότητα και η Φρεσκάδα, έχουν φύγει μαζί με τον Jim και οι θαυμαστές του είναι επόμενο να απογοητευθούν. Αντίθετα, οι θαυμαστές των Ray & Robbie θα βρουν αρκετά πράγματα εδώ.

Απ’ την άλλη μεριά, εάν σεβόσαστε τους Doors για το ότι υπήρξαν μία πάρα πολύ καλή και σπουδαία "roots-rock" μπάντα, το Other Voices θα είναι για σας μία πολύ ευχάριστη έκπληξη. Δοκιμάστε το!!!

* FULL CIRCLE (1972)

Tracks: 1) Get Up And Dance 2) 4 Billion Souls 3) Verdilac 4) Hardwood Floor 5) Good Rockin' 6) The Mosquito 7) The Piano Bird 8) It Slipped My Mind 9) The Peking King And The New York Queen

Ουπςςςςςςςςςςςς!!! Εδώ δεν έκαναν απολύτως τίποτα!!! Ή κυκλοφόρησαν αυτό το album, ή δεν το κυκλοφόρησαν, είναι το ίδιο ακριβώς πράγμα. Δεν πούλησε σχεδόν τίποτα και δεν απέσπασε ούτε ένα θετικό σχόλιο. Απογοητευμένοι οι Manzarek & Krieger αποφασίζουν να διαλύσουν τη μπάντα. Η ανακοίνωση λέει ότι μετά την απώλεια του Jim, δεν μπορούν να επιβιώσουν πλέον σαν Doors. Καλύτερα βέβαια που έγινε έτσι, γιατί αυτό το album δεν έχει καμία σχέση με τις καλές –ίσως- προοπτικές που έδειξαν ότι θα έχουν με το Other Voices. Σκέφτομαι δηλαδή, ότι ο Jim θα στριφογύριζε στον τάφο του ακούγοντας όλα αυτά τα α-μελωδικά και α-Doors-ικά τραγούδια.

Το 'Get Up And Dance' που ανοίγει έχει τον πιο μπανάλ jazz-pop ήχο που ακόμα και οι ερασιτέχνες θα έπαιζαν καλύτερα. Ο Krieger στο 'Hardwood Floor', αρχίζει a la 'Proud Mary' και κάνει φινάλε με καρμπόν από το 'Get Up And Dance'. Στο 'Good Rockin' Tonight', που έχει τόση σχέση με τους Doors, όση έχει και ο Rembrandt με τον Picasso, ο Manzarek μιμείται (ή προσπαθεί να μιμηθεί) τον Jerry Lee Lewis. Μα για ποιο λόγο; Το blues είναι blues, το rock είναι rock και το rockabilly είναι rockabilly. Έκαστος στο είδος του που λέει και το γνωστό σλόγκαν. Στο 'Peking King And The New York Queen' που κλείνει το album δεν μπορούν να κουμαντάρουν τίποτα. Κρίμα που ο Krieger έφτασε στο σημείο να παίζει τέτοιες κοινοτυπίες.

Αλλά έχουμε και μία αντίθεση εδώ. Δύο κομμάτια ξεχωρίζουν, χωρίς να είναι όμως ιδιαιτέρως αξιόλογα. Είναι απλώς ενδιαφέροντα γιατί μας ξαναγυρίζουν στο 'dark' image της μπάντας και μας θυμίζουν αυτό που πραγματικά υπήρχε πίσω από τον Jim. Είναι τα '4 Billion Souls' & 'Verdilac'. Το hit όμως του δίσκου, είναι το 'Mosquito' που παραδόξως δεν είναι το καλύτερο τραγούδι και ας βρίσκεται ο Krieger στα καλύτερά του με το φινάλε του. Το καλύτερο του δίσκου είναι το 'Piano Bird' που το τραγουδάει ο Ray a la Jim. Η υπέροχη όμως μελωδία του, απαιτεί τρυφερότητα στην ερμηνεία και αυτή η τρυφερότητα δεν αποδίδεται από τον Ray. Λείπει.

Τα παιδιά έκαναν ότι καλύτερο μπορούσαν και όπως και να ΄χει το πράγμα, ο μουσικός σκελετός των Doors είναι εδώ. Δεν είναι; Είναι. Τι λείπει; Ας αφήσουμε λοιπόν τις υποκειμενικότητες που έλεγα προηγουμένως και ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αν ο Jim ήταν παρών με το μαγικό άγγιγμα της θανατηφόρας του ενέργειας, τουλάχιστον με τα μισά μόνο τραγούδια από αυτά, θα είχαμε ένα LA Woman Vol. 2. Διαφωνείτε;

Δείτε: Είπα ότι ο μουσικός σκελετός των Doors είναι εδώ, όπως ήταν και στο Morrison Hotel. Αφού λοιπόν έχουμε τον μουσικό σκελετό, αφαιρέστε τη φωνή του Shaman και φανταστείτε τον Krieger να τραγουδάει το 'Roadhouse Blues' ή το 'You Make Me Real'. Ε δεν θα παρατήσετε το άρθρο στη μέση για να το βάλετε στα πόδια; Το πρόβλημα λοιπόν, το ξέρουμε όλοι και το ξέρουν και οι ίδιοι. Η απώλεια του Jim τους καταδίκασε, αλλά αυτό δεν τους μειώνει. Είπα και πιο πάνω, ότι είναι εξαιρετικοί μουσικοί, αλλά τους καταδίκασε όπως θα καταδίκαζε τους Stones, τους Tull ή τους Coldplay η τυχόν απώλεια του Mick, του Ian και του Chris. Έτσι δεν είναι; Καταλαβαίνετε τι θέλω να πω. Είναι προς τιμήν τους που αποφάσισαν να διαλύσουν τη μπάντα για να διαφυλάξουν τη καλή της φήμη. Όπως και να το κάνουμε, άλλο είναι να είσαι Doors και άλλο να είσαι …..Jim-less!!!

* AN AMERICAN PRAYER (1978, το χειρότερο)

Tracks: 1) Awake 2) Ghost Song 3) Dawn's Highway 4) Newborn Awakening 5) To Come Of Age 6) Black Polished Chrome 7) Latino Chrome 8) Angels And Sailors 9) Stoned Immaculate 10) The Movie 11) Curses Invocations 12) American Night 13) Roadhouse Blues 14) The World On Fire 15) Lament 16) The Hitchhiker 17) An American Prayer 18) Hour For Magic 19) Freedom Exists 20) A Feast Of Friends [BONUS TRACKS] 21) Babylon Fading 22) Bird Of Prey 23) The Ghost Song.

Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για album των Doors, αλλά όπως γράφει και ο δίσκος, πρόκειται για ένα album "Jim Morrison (music by the Doors)" Εφτά χρόνια μετά τον θάνατο του Shaman, οι υπόλοιποι αποφάσισαν να συγκεντρώσουν ηχογραφημένα του ποιήματα και να κυκλοφορήσουν αυτό το χμμμ….. ας μην το γράψω εδώ. Δεν το κατάλαβα ποτέ μου. Τι τους έσπρωξε να το κάνουν αυτό; Νοσταλγία; Οικονομικά προβλήματα; Τι τέλος πάντων; Και γιατί δέχτηκαν να πλασαριστεί σαν νέο album των Doors? Κανένας σεβασμός για τη μνήμη του Shaman?

To An American Prayer είναι μία λύση για όσους αγαπούν την ποίηση του Jim Morrison και ναι, υπάρχουν και κάποιες μουσικές εδώ αλλά, δεν….δεν…
Ένα κομμάτι που διεκδικεί τα πρωτεία της μουσικής σύνθεσης, είναι το 'Ghost Song', που δεν έχει καμία σχέση με το μουσικό πνεύμα της μπάντας, είναι ένα μέτριο ….disco και θα σας κάνει να …..πεινάσετε!!! Αντικειμενικά ωστόσο, πρόκειται για μία μουσική σύνθεση. Υπάρχουν και μουσικές φράσεις από κομμάτια των Doors, όπως το 'Peace Frog' και το 'Texas Radio And The Big Beat' και ένα μεγάλο μέρος από το 'Riders On The Storm' το οποίο βέβαια βρίσκεται κοντά στο φινάλε του δίσκου. Πού αλλού θα το έβαζαν δηλαδή; Κοντά στο φινάλε έγραψα και όχι στο φινάλε, γιατί εκεί έχουν πάλι το 'Ghost Song'.

Αναρωτιέμαι: Είναι άραγε συνετό και φρόνιμο, είναι άραγε σωστό να κάνεις έναν τέτοιο δίσκο για να απολαύσεις την ποίηση του Jim και μάλιστα από την ίδια του τη φωνή; Ναι όντως υπάρχει ατμόσφαιρα και αυτή υπάρχει λόγω της φωνής του Shaman, που είναι εμφαντικός εκεί που χρειάζεται και άρα περνάει το μήνυμα που θέλει.

Κοιτάξτε, δεν νοιώθω αρνητικά για την ποίηση, αλλά επειδή έχω συνδέσει τις ποιητικές βραδιές με …..τσάι, βουτήματα, ψευτοκουλτουριάρηδες και ψευτοκουλτουριάρες κυρίες που φορούν γούνες και κρατάνε μακριές πίπες φορώντας γάντια, από αυτή την άποψη είναι καλύτερα να ακούς την ποίηση, παρά να τη διαβάζεις.

Παρ’ όλο όμως που “υπνωτίζεσαι” από τη φωνή του Shaman, δύσκολα θα βάλεις το An American Prayer για δεύτερη φορά. Είναι βαρύ και δυσκίνητο. Οι Jim-less βέβαια προσπάθησαν να το “ανεβάσουν” τοποθετώντας στη μέση του δίσκου το 'Roadhouse Blues' και μπορεί εν μέρει να το κατάφεραν, αλλά αυτό δύσκολα “κολλάει” με το υπόλοιπο υλικό και ας του δίνει μια “ανάσα”. Το 'Roadhouse Blues' καταφέρνει να μας θυμίσει ότι οι Doors ήταν η πιο σπουδαία Αμερικανική rock'n'roll μπάντα. Ποιος άλλος μπορούσε να ροκάρει τόσο δυνατά στο τελείωμα της δεκαετίας του 60; Οι Grand Funk Railroad? Ναι σίγουρα αυτοί μπορούσαν, αλλά εάν βάλεις τους ενισχυτές στο τέρμα, δεν σημαίνει ότι θα ροκάρεις σώνει και καλά. Έτσι ξέρω κι εγώ να ροκάρω. Οι GFR δεν είχαν ούτε κατά διάνοια τη δημιουργικότητα που είχαν οι Doors. Άρα, ο σκοπός που μπήκε το 'Roadhouse Blues', ήταν καθαρά εμπορικός και για να επανέλθω στο ερώτημα που έθεσα πιο πριν περί ποίησης, τσαγιού και κυριών, ο σκοπός που έγινε αυτό το album χρησιμοποιώντας τη φωνή του Shaman, είναι πέρα για πέρα εμπορικός και προσωπικά διαφωνώ κάθετα. Ε μα αφού το ξέρουν. Χωρίς τη φωνή του, ΔΕΝ θα πούλαγαν ούτε ένα αντίτυπο!!! Jim-less… Jim-less… Jim-less!!!

Κυκλοφόρησε σε βινύλλιο, αλλά στο CD έβαλαν και bonus tracks για να τα …..ξαναπάρουν!!! Τα 'Babylon Fading', 'Bird Of Prey' και μία μεγαλύτερη ηχογράφηση του 'Ghost Song' για φινάλε που θα σας κάνει να πεινάσετε περισσότερο από το ….χοροπήδημα!!! Νομίζω ότι δεν χρειαζόσαστε αυτό το album.

* BOX SET (1997)

Tracks:
CD 1: 1) Five To One 2) Queen Of The Highway 3) Hyacinth House 4) My Eyes Have Seen You 5) Who Scared You 6) Black Train Song 7) End Of The Night 8) Whiskey, Mystics And Men 9) I Will Never Be Untrue 10) Moonlight Drive (demo) 11) Moonlight Drive (Sunset Sound) 12) Rock Is Dead 13) Albinoni's Adagio In G Minor

CD 2: 1) Roadhouse Blues 2) Ship Of Fools 3) Peace Frog 4) Blue Sunday 5) The Celebration Of The Lizard 6) Gloria 7) Crawling King Snake 8) Money 9) Poontang Blues/Build Me A Woman/Sunday Trucker 10) The End

CD 3: 1) Hello To The Cities 2) Break On Through 3) Rock Me 4) Money 5) Someday Soon 6) Go Insane 7) Mental Floss 8) Summer's Almost Gone 9) Adolph Hitler 10) Hello I Love You 11) The Crystal Ship 12) I Can't See Your Face In My Mind 13) The Soft Parade 14) Tightrope Ride 15) Orange County Suite

CD 4: 1) Light My Fire 2) Peace Frog 3) Wishful Sinful 4) Take It As It Comes 5) L.A. Woman 6) I Can't See Your Face In My Mind 7) Land Ho! 8) Yes The River Knows 9) Shaman's Blues 10) You're Lost Little Girl 11) Love Me Two Times 12) When The Music's Over 13) The Unknown Soldier 14) Wild Child 15) Riders On The Storm.

Όπως όλα τα Box Sets, έτσι κι αυτό είναι ένα "Let's Please Everybody" Box Set, που περιλαμβάνει τα rarities και τα non-rarities. Εδώ, έβαλαν τα rarities στα τρία δισκάκια και πρόσθεσαν ένα τέταρτο που το ονόμασαν "The Band's Favourites". Να λοιπόν που οι Manzarek, Krieger & Densmore ομολογούν πλέον δημόσια για ποια τραγούδια νοιώθουν …..υπερήφανοι!!! (Ευτυχώς που ο Morrison δεν τους έστειλε ένα sms από τον Κάτω Κόσμο, γιατί τότε θα έπρεπε να συμπεριλάβουν –τουλάχιστον- και το 'Horse Latitudes' και να βγάλουν κάποιο άλλο). Έτσι λοιπόν έχετε εδώ το 'Shaman's Blues', αλλά δεν έχετε το 'People Are Strange' και δεν καταλαβαίνω τι σόι "Favourites" είναι αυτό.

Οι Ρώσοι όμως “πειρατές” διαχώρισαν τα τρία δισκάκια από το τέταρτο και έτσι μπορεί κανείς, να διαλέξει μεταξύ των τριών πρώτων ή του "Bands Favourites".

Τέλος πάντων, τα δύο πρώτα δισκάκια με τους υπότιτλους "The Future Ain't What It Used To Be" & "Without A Safety Net", περιλαμβάνουν studio demos, κομμένα τραγούδια και διάφορα lives. Το τρίτο ονομάζεται "Live In New York", και υποτίθεται ότι αφορά μία ολόκληρη συναυλία στο Madison Square Garden κάπου γύρω στο 1970, αλλά υπάρχουν φήμες ότι έχει γίνει ένα μοντάζ από διαφορετικά lives στη Νέα Υόρκη και αν αυτό αληθεύει, πρόκειται για μεγάλη ….ζαβολιά!!!

Καλή συλλογή είναι, αν και υπάρχουν βαρετές στιγμές. Ευτυχώς που υπάρχει και το τέταρτο αλλά πάλι κι αυτό σε θλίβει για την απουσία του 'People Are Strange' και δεν μπορείς να μη ….βλαστημίσεις!!!!

* COMPLETE STUDIO RECORDINGS & ESSENTIAL RARITIES (1999)

CD 1: The Doors
CD 2: Strange Days
CD 3: Waiting For The Sun
CD 4: The Soft Parade
CD 5: Morrison Hotel
CD 6: LA Woman
CD 7: Essential Rarities
Tracks: 1) Hello To The Cities 2) Break On Through 3) Roadhouse Blues 4) Hyacinth House (demo) 5) Who Scared You 6) Whiskey Mystics And Men 7) I Will Never Be Untrue 8) Moonlight Drive (demo) 9) Queen Of The Highway (alt. version) 10) Someday Soon 11) Hello I Love You (demo) 12) Orange County Suite 13) The Soft Parade 14) The End 15) Woman Is A Devil.

Και αφού το πιο πάνω Box Set δεν θεωρήθηκε ικανοποιητικό, έρχεται δύο χρόνια αργότερα από την Elektra ένα άλλο Box Set, με έξη δισκάκια. Όλα δηλαδή τα studio albums των Doors και μάλιστα με 'bonus' ένα έβδομο που τιτλοφορείται Essential Rarities.

Οι Ρώσοι όμως έκαναν ακριβώς όπως και πριν. Αφαίρεσαν από το Box Set το Essential Rarities για την ευκολία του αγοραστή. Τα lives που περιέχει αυτό το τέταρτο, έχουν την ποιότητα –τουλάχιστον- του Absolutely Live. Στα υπόλοιπα έχω αναφερθεί και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το ξανακάνω.

Αυτό πάντως το Box Set είναι complete στην κυριολεξία και αξίζει βέβαια η αγορά του, γιατί θα έχετε ολόκληρη την ιστορία τους μέσα στα …..αυτιά σας!!!

# *** ΤΑ DVD’S


* LIGHT MY FIRE (1985)
Συλλογή από videos και lives. Μερικά είναι καλά ('Break On Through', 'People Are Strange', 'Texas Radio/Love Me Two Times', 'Light My Fire', 'Touch Me'), μερικά είναι απαράδεκτα ('Unknown Soldier') και μερικά είναι βαρετά ('LA Woman').

Το συστήνω μόνο στους φανατικούς θαυμαστές, γιατί δεν θα αντιληφθούν ούτε τα απαράδεκτα, αλλά ούτε και τα βαρετά.

* LIVE AT THE HOLLYWOOD BOWL (1987)

Υπάρχει και album τέτοιο, αλλά πάντως, αυτό είναι το μοναδικό dvd που περιέχει ολόκληρη συναυλία. Αρπάξτε το!!!

* THE SOFT PARADE (1991)

Άλλη μία συλλογή από videos, που αυτή τη φορά αφορούν σε τηλεοπτικά shows και συνεντεύξεις. Έχει περισσότερο ενδιαφέρον από το Light My Fire και ας περιέχει το 'Soft Parade' σε κακή live εκτέλεση με τη μπάντα να μην είναι στα καλύτερά της. Ο Shaman εμφανίζεται εδώ με γένια, παίζει πιάνο (χωρίς να ξέρει, όπως δεν ήξερε κανένα όργανο) και τραγουδάει το 'Ode to Friedrich Nietzsche'. Εντυπωσιακό!!! Αρπάξτε το κι’ αυτό!!!

# ** ΤΑ FILMS:

* THE DOORS (1991, του Oliver Stone)

Υπότιτλος: “The Ultimate Story of Sex, Drugs & Rock 'N' Roll”
Σκηνοθεσία: Oliver Stone
Σενάριο: Randall Jahnson & Oliver Stone
Είδος: Δραματική βιογραφία.
Cast: Val Kilmer (Jim Morrison), Meg Ryan (Pamela Courson)

# *** Πέντε απαραίτητα albums για τη δισκοθήκη σας:


1: The Doors
2: Strange Days
3: The Soft Parade
4: Morrison Hotel
5: LA Woman



Ενας υπέροχο πραγματικά αφιέρωμα σε μια μπάντα που θαυμάζω ιδιαίτερα........
Πραγματικοί θρύλοι στην παγκόσμια μουσική σκηνή...
Δεν υπάρχουν ούτε θα υπάρξουν άλλοι...!!!!!


από εδώ...... http://www.musicheaven.gr/html/modules. ... e&sid=1034

[markosgr28]

Φίλε Μάριε, οι ίδιοι οι doors δε νομίζω να ξέρουν όλες αυτές τις πληροφορίες Ευχαριστώ!

[marios_ch]

Οτι και να είναι τους αξίζει φίλε..............

[snapper]

Πολυ ωραιο αφιερωμα..... ....

[antonis_ch]

Φοβερο αφιερωμα Μαριε! Μπραβο σου!