KATANA'S
Re: KATANA'S
ΚΑΤΑΝΑ
ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑΪ
Οι Γιαπωνέζοι συγγραφείς έχουν περιγράψει το σπαθί σαν "τη ζωντανή ψυχή των Σαμουράι". Πραγματικά, οι "Τρεις ιεροί Θησαυροί της Ιαπωνίας", οι οποίοι ακόμα προκαλούν το σεβασμό, είναι ο ιερός καθρέφτης, οι χάντρες στο σχήμα του κόμματος και το σπαθί. Για τον Σαμουράι, μόνο η τιμή του ήταν πιο πολύτιμη για αυτόν απο το σπαθί του, και αυτό μεταφέρθηκε απο γενιά σε γενιά σαν ένα ανεκτίμητης αξίας οικογενειακό κειμήλιο και έφτασε μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι πολλά απο τα σουβενίρ που πήραν Αμερικανοί απο την Ιαπωνία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ήταν απλά στρατιωτικά εργαλεία, αλλά πολύτιμοι θησαυροί – πολλοί από αυτούς είχαν φτιαχτεί πριν από εκατοντάδες χρόνια. Λίγοι, αντιλήφθηκαν ότι είχαν στα χέρια τους δείγματα από τα καλύτερα ατσάλινα σπαθιά που είχαν ποτέ κατασκευαστεί. Ακόμα και τα θρυλικά σπαθιά Νταμάσκους και Τολέντο δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να συγκριθούν με την ποιότητα του ατσαλιού και την εργασία που δημιούργησαν το σπαθί των Σαμουράι. Η υψηλή ποιότητα αυτών των λεπίδων δεν αποδίδεται μόνο στην αξία τους σαν δείγματα σεβασμού, αλλά και στην ανώτερη θέση που προσφερόταν στους Γιαπωνέζους σιδηρουργούς-κατασκευαστές σπαθιών. Ο σιδηρουργός-κατασκευαστής σπαθιών δεν εθεωρείτο μόνο ένας τεχνίτης, αλλά ένας καλλιτέχνης και η κατασκευή ενός καταπληκτικού σπαθιού χρειαζόταν, όπως και σε κάθε σπουδαίο έργο τέχνης, μεγάλη πνευματική προετοιμασία.
Πριν ο σιδηρουργός επεξεργαστεί μια λεπίδα, θα έχυνε σ' όλο του το κορμί κρύο νερό, σαν ένα είδος εξαγνισμού. Θα φορούσε μια ειδική εθιμοτυπική ρόμπα και ένα κάλυμμα στο κεφάλι και θα προσευχόταν, μέχρις ότου η θεότητα να μπει στο σιδηρουργείo του. Μόνο τότε θα μπορούσε να ξεκινήσει την εργασία του πάνω στη λεπίδα.
Η κατασκευή της λεπίδας ήταν μια κοπιαστική διαδικασία, που χρειαζόταν βδομάδες για να ολοκληρωθεί. Πρώτα, έπαιρναν πλάκες σιδήρου και ατσαλιού, κατάλληλης ποιότητας, τις θέρμαιναν στην κάμινο και τις σφυροκοπούσαν μέχρι να πάρουν το μήκος και το σχήμα της λεπίδας. Μετά δίπλωναν τις δυο άκρες της κάθε μιας και αυτή η διαδικασία επαναλαμβανόταν δώδεκα φορές. Έπειτα κάλυπταν φύλλα μαλακότερου σιδήρου με ίδια φύλλα σκληρότερου ατσαλιού. Έτσι η λεπίδα μπορούσε να έχει τη σκληρότητα του ατσαλιού, χωρίς όμως τη συνηθισμένη ευθραστότητά του. (Σημείωση: Η σύγχρονη μεταλλουργία διδάσκει ότι η μετατροπή του χάλυβα σε ατσάλι με τη θέρμανση σε υψηλές θερμοκρασίες και την διαδοχική απότομη ψύξη μετατρέπει την κρυσταλλική του δομή κάνοντάς το πολύ πιο σκληρό στο σχίσιμο άλλων υλικών, αλλά και πολύ πιο εύθραυστο στην κρούση.)
Αν και χρησιμοποιούσαν διαφορετικές τεχνικές, ανάλογα με το χρόνο και την περιοχή, η βασική τεχνική του μαλακού πυρήνα του σιδήρου και της σκληρής άκρης του ατσαλιού ήταν η ίδια σε όλα τα σπαθιά.
Όταν τέλειωνε η επεξεργασία, έτριβαν τη λεπίδα με ένα ειδικό μαχαίρι, το λεγόμενο “σεν”, λιμάροντας ολόκληρη την επιφάνειά της και έψαχναν πρoσεκτικά για τυχόν ατέλειες η ελαττώματα. Μετά διαμόρφωναν το σχήμα της μιας άκρης της λεπίδας, όπου θα προσαρμοζόταν η λαβή, την ακόνιζαν και τέλος γινόντουσαν οι προετοιμασίες για την τελευταία και πιο σπουδαία εργασία, τη δημιουργία του "γιακίμπα", δηλαδή της σκληρής κόψης του σπαθιού. Κατασκεύαζαν το γιακίμπα καλύπτοντας ολόκληρη τη λεπίδα με ένα ειδικό μίγμα πηλού. Μετά έβγαζαν από την κόψη αυτό το μίγμα. Μετά ο σιδηρουργός θα θέρμαινε τη λεπίδα στην κάμινο, μέχρι να αποφασίσει ότι είχε την κατάλληλη θερμοκρασία. Μετά η λεπίδα σκλήραινε, αφού την έβρεχαν γρήγορα σε νερό στη θερμοκρασία του σώματος. Το κάλυμμα του πηλού εμπόδιζε την υπόλοιπη επιφάνεια της λεπίδας απο την επεξεργασία της σκλήρυνσης, έτσι το αποτέλεσμα ήταν μια λεπίδα με σκληρή κόψη και μαλακότερο σώμα. Αυτή η διαδικασία της σκλήρυνσης διαφέρει από αυτή της Ευρωπαϊκής λεπίδας, γι’ αυτό τα Ευρωπαϊκά ξίφη δεν έχουν την ίδια ανθεκτικότητα με τα Γιαπωνέζικα.
Απόμενε το γυάλισμα της λεπίδας. Αυτό γινόταν από έναν άλλο τεχνίτη, που χρησιμοποιούσε δεκαπέντε διαφορετικές ποιότητες πετρών λείανσης, με μια διαδικασία, που για να ολοκληρωθεί χρειαζόταν περίπου ένας μήνας. Για να ολοκληρωθεί το όπλο ήταν απαραίτητη ακόμα η λαβή και η θήκη.
Το πρώτο πράγμα που συνέδεαν στη λεπίδα ήταν το "χαμπάκι", που ο σκοπός του ήταν να εμποδίζει τη λεπίδα να μετακινείται μέσα στη θήκη και να την προστατεύει από την υγρασία. Μετά συνέδεαν το "σέππα", που διαχώριζε το χαμπάκι απο την "τσούμπα", που ήταν το προστατευτικό για το χέρι τμήμα μεταξύ λαβής και λεπίδας, ώστε να μην τραυματίζεται αυτός που βαστάει το σπαθί. Η τσούμπα ήταν φτιαγμένη από δυο είδη μετάλλου, το ένα από χάλυβα για τη μάχη και το άλλο απο όχι σιδηρούχο μέταλλο για επίδειξη και συνήθως ήταν διακοσμημένα με πολύπλοκα και όμορφα σχέδια. Ύστερα, τοποθετούσαν άλλο ένα σέππα και μετά το "φούτσι", που χώριζε την τσούμπα από τη λαβή η αλλιώς την "τσούκα". Συνήθως έφτιαχναν την τσούκα απο ξύλο, την τύλιγαν με σαγρέ δέρμα και την έδεναν με κορδόνια απο μετάξι, δέρμα ή βαμβάκι. Την συνέδεαν με ένα καρφί από ξύλο μέσα σε μια τρύπα στο "τανγκ" της λεπίδας (το “μεκούγκι-άνα”). Συνήθως κοσμούσαν τη θήκη με ένα ζευγάρι απο τα "μενούκι" ή τα στολίδια της θήκης. Το σπαθί ολοκληρωνόταν με την προσθήκη του βασικού "φούτσι" ή του "κασίρα", που και τα δυο προστάτευαν το μέρος της λεπίδας από το οποίο ξεκινούσε η λαβή, δηλαδή το τανγκ, και οπωσδήποτε χάριζαν στην ομορφιά του σπαθιού.
Τέλος, τοποθετούσαν το έτοιμο σπαθί στη θήκη του ή "σάγια". Οι περισσότερες ήταν φτιαγμένες απο ξύλο και είτε τις λουστράριζαν είτε τις διακοσμούσαν με πολύτιμα υλικά. Μερικές είχαν τσέπες για να βάζουν διάφορα μικροπράγματα, όπως χρήσιμα μαχαίρια, σουβλιά ή ξυλαράκια.
Η εξέλιξη του σπαθιού των Σαμουράι ακολούθησε μια μεγάλη, συνεχή πρόοδο, που χωρίζεται σε μερικές διαφορετικές περιόδους. Σε κάθε περίοδο, οι καλυτερεύσεις αφορούσαν το σχήμα, τη σύνθεση και τη σκληρότητα των λεπίδων.
Στην περίοδο του αρχαίου σπαθιού, οι λεπίδες ήταν κυρίως με ίσια άκρη και φτιαγμένες από ατσάλι. Πολλά σπαθιά τα κατασκεύαζαν περισσότερο σιδηρουργοί στην Κίνα και στην Κορέα, απ' ότι στην Ιαπωνία και η σκληρότητα ήταν συχνά ελαττωματική. Αυτή η περίοδος έληξε γύρω στα 900 μ.Χ.
Την περίοδο του παλιού σπαθιού, περίπου από τα 900 μ.Χ. μέχρι τα 1530, τα σπαθιά είχαν κλίση και γενικά ήταν τέλεια σκληρά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρχαν πέντε σχολές κατασκευής σπαθιών, οι οποίες ήταν υπεύθυνες σχεδόν για το 90% της ολικής παραγωγής. Αυτές οι σχολές ήταν από τις επαρχίες του Μπίζεν, του Γιαμάτο, του Σόσου, του Μίνο και του Γιαμασίρο. Τα σπαθιά από τις διάφορες σχολές είχαν λίγες και μικρές αλλαγές μεταξύ τους και αυτό δημιουργούσε τη βάση για πολλές έντονες συζητήσεις από τους ειδικούς, σχετικά με τα πλεονεκτήματα της κάθε σχολής.
Η περίοδος του νέου σπαθιού διήρκεσε από το 1530 μέχρι το 1867. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το σπαθί άρχισε να χάνει τη λειτουργική του αξία, καθώς ανακαλύφτηκε το μπαρούτι, και μίκρυνε το μέγεθος του στην κοφτερή άκρη περίπου δυο πόδια. Η τέχνη της κατασκευής σπαθιών άρχισε να παρακμάζει, αφού έδιναν μεγαλύτερη σημασία στην εμφάνιση παρά στην ποιότητα.
Η τελευταία περίοδος στην ιστορία του ξίφους ήταν η περίοδος του μοντέρνου σπαθιού, που άρχισε στα 1868 (περίοδος Σίντο). Σ' αυτή την περίοδο σταματάει το φεουδαρχικό σύστημα και χάνεται το κύρος των Σαμουράι. Οι σαμουράι απαγορευόταν να φορούν σπαθιά και έτσι οι κατασκευαστές σπαθιών έγιναν απλοί σιδηρουργοί. Αυτά τα σπαθιά ήταν συνήθως καλυμμένα ή επεξεργασμένα με χημικές ουσίες και δεν τα σκλήραιναν σύμφωνα με την παράδοση των παλαιοτέρων όπλων.
Ο πολεμιστής Σαμουράι πάντα θα φορούσε ένα ζευγάρι σπαθιών, ένα μακρύ και ένα κοντό, και ο συνδυασμός αυτός ονομαζόταν “ντάισο” (μακρύ-κοντό). Αν και οι άλλοι ευγενείς περιστασιακά μπορεί να είχαν ένα σπαθί, το ντάισο ήταν το αποκλειστικό δικαίωμα των Σαμουράι. Συνήθως αποτελείτο είτε από μια "κατάνα" και ένα "βακιζάσι", είτε απο ένα "τάτσι" και ένα "βακιζάσι". Το συνδυασμό τάτσι και βακιζάσι τον φορούσαν με πανοπλία και με συγκεκριμένη στολή της αυλής, ενώ την κατάνα και το βακιζάσι τα φορούσαν με καθημερινή ενδυμασία. Η βασική διαφορά μεταξύ των όπλων ήταν το μήκος τους. Ένα “τάντο” (ειδικό μαχαίρι που το είχαν μαζί με κάποιο ντάισο) είχε μια λαβή μικρότερη από το μήκος ενός “σάκου”, περίπου 25 πόντους.
Η λεπίδα ενός βακιζάσι είχε μήκος μεταξύ ενός και δυο σάκου, ενώ το μήκος του τάτσι και της κατάνα ήταν μεγαλύτερο από δυο σάκου. Η διαφορά μεταξύ ενός τάτσι και μιας κατάνα ήταν στον τρόπο που τα φορούσαν.
Η γνώση της αυθεντικότητας και της αξίας ενός σπαθιού-αντίκας είναι μια τέχνη, που χρειάζεται χρόνια μελέτης και πρακτικής, και θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύεστε έναν ειδικό σε κάθε αγορά, αν είσαστε συλλέκτης. Υπάρχουν παραδείγματα αρκετών Αμερικανών που είχαν στην κατοχή τους (μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) κάποιο σπαθί σαμουράι αυθεντικής κατασκευής και συγχρόνως οικογενειακό κειμήλιο, με αποτέλεσμα η άξια του να το κάνει ενδιαφέρον ακόμα και για την Ιαπωνική Κυβέρνηση σαν πολιτιστική κληρονομιά. Πρόσφατα μάλιστα κάποιος Αμερικανός συλλέκτης αντάλλαξε ένα τέτοιο σπαθί με ένα πιστόλι παρόμοιας άξιας, και το σπαθί επιστράφηκε στην Ιαπωνική Κυβέρνηση. Το σπαθί αυτό ανήκε σε έναν από τους 47 Ρόνιν που εκδικήθηκαν το θάνατο του αφέντη τους Ασάνο το 1701 (εποχή του Σογκούν Τσουναγιόσι Τοκουγκάβα) εξαναγκάζοντας σε σεπούκου (χαρακίρι) τον υπεύθυνο για το θάνατο του Ασάνο φεουδάρχη Κίρα Κοζουκενοσούκε.
ΤΟ ΣΠΑΘΙ ΤΩΝ ΣΑΜΟΥΡΑΪ
Οι Γιαπωνέζοι συγγραφείς έχουν περιγράψει το σπαθί σαν "τη ζωντανή ψυχή των Σαμουράι". Πραγματικά, οι "Τρεις ιεροί Θησαυροί της Ιαπωνίας", οι οποίοι ακόμα προκαλούν το σεβασμό, είναι ο ιερός καθρέφτης, οι χάντρες στο σχήμα του κόμματος και το σπαθί. Για τον Σαμουράι, μόνο η τιμή του ήταν πιο πολύτιμη για αυτόν απο το σπαθί του, και αυτό μεταφέρθηκε απο γενιά σε γενιά σαν ένα ανεκτίμητης αξίας οικογενειακό κειμήλιο και έφτασε μέχρι το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι πολλά απο τα σουβενίρ που πήραν Αμερικανοί απο την Ιαπωνία μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν ήταν απλά στρατιωτικά εργαλεία, αλλά πολύτιμοι θησαυροί – πολλοί από αυτούς είχαν φτιαχτεί πριν από εκατοντάδες χρόνια. Λίγοι, αντιλήφθηκαν ότι είχαν στα χέρια τους δείγματα από τα καλύτερα ατσάλινα σπαθιά που είχαν ποτέ κατασκευαστεί. Ακόμα και τα θρυλικά σπαθιά Νταμάσκους και Τολέντο δεν μπορούσαν με κανένα τρόπο να συγκριθούν με την ποιότητα του ατσαλιού και την εργασία που δημιούργησαν το σπαθί των Σαμουράι. Η υψηλή ποιότητα αυτών των λεπίδων δεν αποδίδεται μόνο στην αξία τους σαν δείγματα σεβασμού, αλλά και στην ανώτερη θέση που προσφερόταν στους Γιαπωνέζους σιδηρουργούς-κατασκευαστές σπαθιών. Ο σιδηρουργός-κατασκευαστής σπαθιών δεν εθεωρείτο μόνο ένας τεχνίτης, αλλά ένας καλλιτέχνης και η κατασκευή ενός καταπληκτικού σπαθιού χρειαζόταν, όπως και σε κάθε σπουδαίο έργο τέχνης, μεγάλη πνευματική προετοιμασία.
Πριν ο σιδηρουργός επεξεργαστεί μια λεπίδα, θα έχυνε σ' όλο του το κορμί κρύο νερό, σαν ένα είδος εξαγνισμού. Θα φορούσε μια ειδική εθιμοτυπική ρόμπα και ένα κάλυμμα στο κεφάλι και θα προσευχόταν, μέχρις ότου η θεότητα να μπει στο σιδηρουργείo του. Μόνο τότε θα μπορούσε να ξεκινήσει την εργασία του πάνω στη λεπίδα.
Η κατασκευή της λεπίδας ήταν μια κοπιαστική διαδικασία, που χρειαζόταν βδομάδες για να ολοκληρωθεί. Πρώτα, έπαιρναν πλάκες σιδήρου και ατσαλιού, κατάλληλης ποιότητας, τις θέρμαιναν στην κάμινο και τις σφυροκοπούσαν μέχρι να πάρουν το μήκος και το σχήμα της λεπίδας. Μετά δίπλωναν τις δυο άκρες της κάθε μιας και αυτή η διαδικασία επαναλαμβανόταν δώδεκα φορές. Έπειτα κάλυπταν φύλλα μαλακότερου σιδήρου με ίδια φύλλα σκληρότερου ατσαλιού. Έτσι η λεπίδα μπορούσε να έχει τη σκληρότητα του ατσαλιού, χωρίς όμως τη συνηθισμένη ευθραστότητά του. (Σημείωση: Η σύγχρονη μεταλλουργία διδάσκει ότι η μετατροπή του χάλυβα σε ατσάλι με τη θέρμανση σε υψηλές θερμοκρασίες και την διαδοχική απότομη ψύξη μετατρέπει την κρυσταλλική του δομή κάνοντάς το πολύ πιο σκληρό στο σχίσιμο άλλων υλικών, αλλά και πολύ πιο εύθραυστο στην κρούση.)
Αν και χρησιμοποιούσαν διαφορετικές τεχνικές, ανάλογα με το χρόνο και την περιοχή, η βασική τεχνική του μαλακού πυρήνα του σιδήρου και της σκληρής άκρης του ατσαλιού ήταν η ίδια σε όλα τα σπαθιά.
Όταν τέλειωνε η επεξεργασία, έτριβαν τη λεπίδα με ένα ειδικό μαχαίρι, το λεγόμενο “σεν”, λιμάροντας ολόκληρη την επιφάνειά της και έψαχναν πρoσεκτικά για τυχόν ατέλειες η ελαττώματα. Μετά διαμόρφωναν το σχήμα της μιας άκρης της λεπίδας, όπου θα προσαρμοζόταν η λαβή, την ακόνιζαν και τέλος γινόντουσαν οι προετοιμασίες για την τελευταία και πιο σπουδαία εργασία, τη δημιουργία του "γιακίμπα", δηλαδή της σκληρής κόψης του σπαθιού. Κατασκεύαζαν το γιακίμπα καλύπτοντας ολόκληρη τη λεπίδα με ένα ειδικό μίγμα πηλού. Μετά έβγαζαν από την κόψη αυτό το μίγμα. Μετά ο σιδηρουργός θα θέρμαινε τη λεπίδα στην κάμινο, μέχρι να αποφασίσει ότι είχε την κατάλληλη θερμοκρασία. Μετά η λεπίδα σκλήραινε, αφού την έβρεχαν γρήγορα σε νερό στη θερμοκρασία του σώματος. Το κάλυμμα του πηλού εμπόδιζε την υπόλοιπη επιφάνεια της λεπίδας απο την επεξεργασία της σκλήρυνσης, έτσι το αποτέλεσμα ήταν μια λεπίδα με σκληρή κόψη και μαλακότερο σώμα. Αυτή η διαδικασία της σκλήρυνσης διαφέρει από αυτή της Ευρωπαϊκής λεπίδας, γι’ αυτό τα Ευρωπαϊκά ξίφη δεν έχουν την ίδια ανθεκτικότητα με τα Γιαπωνέζικα.
Απόμενε το γυάλισμα της λεπίδας. Αυτό γινόταν από έναν άλλο τεχνίτη, που χρησιμοποιούσε δεκαπέντε διαφορετικές ποιότητες πετρών λείανσης, με μια διαδικασία, που για να ολοκληρωθεί χρειαζόταν περίπου ένας μήνας. Για να ολοκληρωθεί το όπλο ήταν απαραίτητη ακόμα η λαβή και η θήκη.
Το πρώτο πράγμα που συνέδεαν στη λεπίδα ήταν το "χαμπάκι", που ο σκοπός του ήταν να εμποδίζει τη λεπίδα να μετακινείται μέσα στη θήκη και να την προστατεύει από την υγρασία. Μετά συνέδεαν το "σέππα", που διαχώριζε το χαμπάκι απο την "τσούμπα", που ήταν το προστατευτικό για το χέρι τμήμα μεταξύ λαβής και λεπίδας, ώστε να μην τραυματίζεται αυτός που βαστάει το σπαθί. Η τσούμπα ήταν φτιαγμένη από δυο είδη μετάλλου, το ένα από χάλυβα για τη μάχη και το άλλο απο όχι σιδηρούχο μέταλλο για επίδειξη και συνήθως ήταν διακοσμημένα με πολύπλοκα και όμορφα σχέδια. Ύστερα, τοποθετούσαν άλλο ένα σέππα και μετά το "φούτσι", που χώριζε την τσούμπα από τη λαβή η αλλιώς την "τσούκα". Συνήθως έφτιαχναν την τσούκα απο ξύλο, την τύλιγαν με σαγρέ δέρμα και την έδεναν με κορδόνια απο μετάξι, δέρμα ή βαμβάκι. Την συνέδεαν με ένα καρφί από ξύλο μέσα σε μια τρύπα στο "τανγκ" της λεπίδας (το “μεκούγκι-άνα”). Συνήθως κοσμούσαν τη θήκη με ένα ζευγάρι απο τα "μενούκι" ή τα στολίδια της θήκης. Το σπαθί ολοκληρωνόταν με την προσθήκη του βασικού "φούτσι" ή του "κασίρα", που και τα δυο προστάτευαν το μέρος της λεπίδας από το οποίο ξεκινούσε η λαβή, δηλαδή το τανγκ, και οπωσδήποτε χάριζαν στην ομορφιά του σπαθιού.
Τέλος, τοποθετούσαν το έτοιμο σπαθί στη θήκη του ή "σάγια". Οι περισσότερες ήταν φτιαγμένες απο ξύλο και είτε τις λουστράριζαν είτε τις διακοσμούσαν με πολύτιμα υλικά. Μερικές είχαν τσέπες για να βάζουν διάφορα μικροπράγματα, όπως χρήσιμα μαχαίρια, σουβλιά ή ξυλαράκια.
Η εξέλιξη του σπαθιού των Σαμουράι ακολούθησε μια μεγάλη, συνεχή πρόοδο, που χωρίζεται σε μερικές διαφορετικές περιόδους. Σε κάθε περίοδο, οι καλυτερεύσεις αφορούσαν το σχήμα, τη σύνθεση και τη σκληρότητα των λεπίδων.
Στην περίοδο του αρχαίου σπαθιού, οι λεπίδες ήταν κυρίως με ίσια άκρη και φτιαγμένες από ατσάλι. Πολλά σπαθιά τα κατασκεύαζαν περισσότερο σιδηρουργοί στην Κίνα και στην Κορέα, απ' ότι στην Ιαπωνία και η σκληρότητα ήταν συχνά ελαττωματική. Αυτή η περίοδος έληξε γύρω στα 900 μ.Χ.
Την περίοδο του παλιού σπαθιού, περίπου από τα 900 μ.Χ. μέχρι τα 1530, τα σπαθιά είχαν κλίση και γενικά ήταν τέλεια σκληρά. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, υπήρχαν πέντε σχολές κατασκευής σπαθιών, οι οποίες ήταν υπεύθυνες σχεδόν για το 90% της ολικής παραγωγής. Αυτές οι σχολές ήταν από τις επαρχίες του Μπίζεν, του Γιαμάτο, του Σόσου, του Μίνο και του Γιαμασίρο. Τα σπαθιά από τις διάφορες σχολές είχαν λίγες και μικρές αλλαγές μεταξύ τους και αυτό δημιουργούσε τη βάση για πολλές έντονες συζητήσεις από τους ειδικούς, σχετικά με τα πλεονεκτήματα της κάθε σχολής.
Η περίοδος του νέου σπαθιού διήρκεσε από το 1530 μέχρι το 1867. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου το σπαθί άρχισε να χάνει τη λειτουργική του αξία, καθώς ανακαλύφτηκε το μπαρούτι, και μίκρυνε το μέγεθος του στην κοφτερή άκρη περίπου δυο πόδια. Η τέχνη της κατασκευής σπαθιών άρχισε να παρακμάζει, αφού έδιναν μεγαλύτερη σημασία στην εμφάνιση παρά στην ποιότητα.
Η τελευταία περίοδος στην ιστορία του ξίφους ήταν η περίοδος του μοντέρνου σπαθιού, που άρχισε στα 1868 (περίοδος Σίντο). Σ' αυτή την περίοδο σταματάει το φεουδαρχικό σύστημα και χάνεται το κύρος των Σαμουράι. Οι σαμουράι απαγορευόταν να φορούν σπαθιά και έτσι οι κατασκευαστές σπαθιών έγιναν απλοί σιδηρουργοί. Αυτά τα σπαθιά ήταν συνήθως καλυμμένα ή επεξεργασμένα με χημικές ουσίες και δεν τα σκλήραιναν σύμφωνα με την παράδοση των παλαιοτέρων όπλων.
Ο πολεμιστής Σαμουράι πάντα θα φορούσε ένα ζευγάρι σπαθιών, ένα μακρύ και ένα κοντό, και ο συνδυασμός αυτός ονομαζόταν “ντάισο” (μακρύ-κοντό). Αν και οι άλλοι ευγενείς περιστασιακά μπορεί να είχαν ένα σπαθί, το ντάισο ήταν το αποκλειστικό δικαίωμα των Σαμουράι. Συνήθως αποτελείτο είτε από μια "κατάνα" και ένα "βακιζάσι", είτε απο ένα "τάτσι" και ένα "βακιζάσι". Το συνδυασμό τάτσι και βακιζάσι τον φορούσαν με πανοπλία και με συγκεκριμένη στολή της αυλής, ενώ την κατάνα και το βακιζάσι τα φορούσαν με καθημερινή ενδυμασία. Η βασική διαφορά μεταξύ των όπλων ήταν το μήκος τους. Ένα “τάντο” (ειδικό μαχαίρι που το είχαν μαζί με κάποιο ντάισο) είχε μια λαβή μικρότερη από το μήκος ενός “σάκου”, περίπου 25 πόντους.
Η λεπίδα ενός βακιζάσι είχε μήκος μεταξύ ενός και δυο σάκου, ενώ το μήκος του τάτσι και της κατάνα ήταν μεγαλύτερο από δυο σάκου. Η διαφορά μεταξύ ενός τάτσι και μιας κατάνα ήταν στον τρόπο που τα φορούσαν.
Η γνώση της αυθεντικότητας και της αξίας ενός σπαθιού-αντίκας είναι μια τέχνη, που χρειάζεται χρόνια μελέτης και πρακτικής, και θα ήταν προτιμότερο να συμβουλεύεστε έναν ειδικό σε κάθε αγορά, αν είσαστε συλλέκτης. Υπάρχουν παραδείγματα αρκετών Αμερικανών που είχαν στην κατοχή τους (μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο) κάποιο σπαθί σαμουράι αυθεντικής κατασκευής και συγχρόνως οικογενειακό κειμήλιο, με αποτέλεσμα η άξια του να το κάνει ενδιαφέρον ακόμα και για την Ιαπωνική Κυβέρνηση σαν πολιτιστική κληρονομιά. Πρόσφατα μάλιστα κάποιος Αμερικανός συλλέκτης αντάλλαξε ένα τέτοιο σπαθί με ένα πιστόλι παρόμοιας άξιας, και το σπαθί επιστράφηκε στην Ιαπωνική Κυβέρνηση. Το σπαθί αυτό ανήκε σε έναν από τους 47 Ρόνιν που εκδικήθηκαν το θάνατο του αφέντη τους Ασάνο το 1701 (εποχή του Σογκούν Τσουναγιόσι Τοκουγκάβα) εξαναγκάζοντας σε σεπούκου (χαρακίρι) τον υπεύθυνο για το θάνατο του Ασάνο φεουδάρχη Κίρα Κοζουκενοσούκε.
-
giorgos mg
- Δημοσιεύσεις: 2470
- Εγγραφή: Παρ Μάιος 15, 2009 7:46 pm
- Has thanked: 387 times
- Been thanked: 111 times
Re: KATANA'S
κυριοι γνωστες κανα καταστημα ευρωπαικο με αντικαταβολη να αγορασουμε σπαθακι???????????
φιλικα
γιωργος
φιλικα
γιωργος
Re: KATANA'S
Αυτο το μπλεδαακι με τρελαινει...αλλα δεν ειναι ευρωπαικο το σαιτ... 
http://www.ryansword.com/index.php?main ... ucts_id=79
http://www.ryansword.com/index.php?main ... ucts_id=79
-
stavros_ch
- Δημοσιεύσεις: 7836
- Εγγραφή: Παρ Νοέμ 06, 2009 4:55 pm
- Has thanked: 2 times
- Been thanked: 135 times
-
giorgos mg
- Δημοσιεύσεις: 2470
- Εγγραφή: Παρ Μάιος 15, 2009 7:46 pm
- Has thanked: 387 times
- Been thanked: 111 times
Re: KATANA'S
με εχει πρηξει ενας κολλητος για να του αγορασω..
το ξερω οτι δεν λεει αν δεν ειναι Japan made...
πολυ ωραιο φιλε Δημητρη!
και η τιμη
αλλα ποιος το φερνει απο εκει...
το ξερω οτι δεν λεει αν δεν ειναι Japan made...
πολυ ωραιο φιλε Δημητρη!
και η τιμη
αλλα ποιος το φερνει απο εκει...
