Από τότε που είδα να περπατάνε κάτι φωτογραφίες από κάτι Anonimo (είδικά το Dino Zei που το είδα κι από κοντά) κάτι Kazimon και κάτι ρολόγια από διάφορες εταιρίες -μικρές και μεγάλες- φτιαγμένα από ένα τόσο "ζωντανό" κράμα, ομολογώ ότι μου άρεσαν!
Ήθελα να πάρω ένα τέτοιο ρολόι (Θεού θέλοντος, καιρού επιτρέποντος, οβολού υπάρχοντος, παντόφλας μη πίπτουσας).
Είχα βάλει στο μάτι το Aquadive του Μαυροπούλη, του το ζήτησα να μου το στείλει -ντεμέκ- να το ρίξω μια ματιά να δω πως μου κάθεται και το αποτέλεσμα δικαίωσε τις προσδοκίες μου:
Έπρεπε να έχω ένα τέτοιο ρολόι!!!
Από τη στιγμή, όμως, που δεν είχα χρήματα να διαθέσω για να αγοράσω το ρολόι και κακία μέσα μου για να κλέψω του Μαυροπούλη, καθόμουν (και καθόμουν...) και περίμενα μήπως μου χαρίσει κανείς είτε ένα τέτοιο ρολόι, είτε καμιά χιλιάδα Ευρώπουλα για να αγοράσω ένα μεταχειρισμένο!
Έλα όμως, που κάποια στιγμή έπεσε το μάτι μου στα ρολόγια Maranez!...
Το κοιτάω, το ξανακοιτάω... 44άρι σχεδόν είναι, 24άρια λουριά παίρνει, 300 δολάρια κάνει, όμορφο δείχνει... ψήθηκα!
Από δω το είχα, από κει το είχα, έσκασα, ξαναέσκασα (έσκασα και τη γυναίκα μου στα παρακαλητά να μου δανείσει κανένα ψιλό για να συμπληρώσω...), να'σου και σκάει μύτη σήμερα, μια βδομάδα από την παραγγελία του, το brassεδάκι (ούτε και ξέρω τις διαφορές με το bronze, ούτε και με πολυενδιαφέρουν) με τη μαύρη California πλάκα κι έπαθα πλάκα!!!
Για ρολόι που κοστίζει 300 δολάρια με τα μεταφορικά το τεμάχιο Αγαπημένε μου Αναγνώστη είναι από άλλο πλανήτη!
Ρίξε μια ματιά στις φωτογραφίες από το άνοιγμα της συσκευασίας (Ελληνιστί unboxing) και επανέρχομαι...
Κουτί (δεν περιλαμβάνεται στις φωτό), χάρτινο περιτύλιγμα, φυσαλιδωτό πλαστικό και μια θήκη πριν να δω τη θήκη...
...η οποία θήκη είναι ένα στυλάτο roll case με τα αντίστοιχα διαμερίσματα για ρολόι, λουριά, κατσαβιδάκι και κάρτα εγγύησης...
Λεπτομέρεια: και οι τρεις μπούκλες έχουν χαραγμένο το λογότυπο, όπως και στην πίσω πλευρά του -μέτριας ποιότητας και αφής σαν suede- δερμάτινου λουριού!
Ιδού και το ρολόι...
...και ρίχτου και μια ματιά σε σχέση με Πανέρι εκ Φλωρεντίας ορμώμενο...
Και πώς είναι δυνατό να μην του ρίξω κανένα ρουχαλάκι επάνω του;
Επειδή ακόμη είναι χρυσαφής ο τύπος, του ταιριάζουν τα σκουρόχρωμα ρουχαλάκια (όχι ότι και με κάτι ανοιχτόχρωμο είναι κακό, απλά δεν έχω συνηθίσει ανοιχτόχρωμη κάσα με ανοιχτόχρωμο λουρί και αισθάνομαι λίγο κάπως...). Βέβαια, σε πολύ λίγο χρόνο θα σκουρύνει η κάσα και τότε όλα καλά...
Σκούρο καφέ...
...καφέ...
...και μαύρο!
Και το οπλοστάσιο σε παράταξη: η πάνω γραμμή για όσο θα είναι ανοιχτόχρωμος ο ρολόης και η κάτω γραμμή (μάλλον, αμφότερες οι γραμμές) για όταν θα σκουρύνει...
Οι πρώτες εντυπώσεις μου από το ρολόι είναι εξαιρετικές:
με 300 δολάρια παίρνεις ένα ρολόι της μοδός, το οποίο είναι εξαιρετικά καλοκατασκευασμένο για τα χρήματα που κοστίζει, παίρνεις ζαφείρι κρύσταλλο, παίρνεις βιδωτή κορώνα, παίρνεις αυτόματη Miyota, παίρνεις στεγανότητα 300 μέτρα... παίρνεις ένα χαμόγελο τεράστιο γιατί πιστεύεις ότι υπάρχει δίκαιο στη ζωή μερικές φορές: με λίγα χρήματα έχεις ένα εξαιρετικό ρολόι!
Και επειδή στις τόσο δύσκολες ημέρες που περνάμε, το να δώσεις λίγα χρήματα για κάτι που θα σου αποφέρει πολύ χαμόγελο συνιστά θαύμα... Αγαπημένε μου Αναγνώστη αισθάνομαι θαυμάσια!
