Τα ρολόγια αυτά υστερούν σχεδόν πάντα σε ποιότητα άρα και χρονομετρία. Παράλληλα με την απουσία ρουμπινιών στις παλέτες τα περισσότερα calibres αυτού του τύπου είχαν και απλούστερες πλατίνες – γέφυρες που συχνά ήταν "στραντζαριστές" και όχι φρεζαρισμένες, ενώ οι χρονογράφοι είχαν πολύ απλούς μηχανισμούς, συχνά όμως με ένα εκπληκτικό αποτελέσμα «έξυπνου σχεδιασμού»-διάταξης. Υπάρχουν Εταιρείες συνώνυμες με το pin lever όπως το ρολόι που παρουσιάζω από την Εταιρεία LAPANOUSE με την εμπορική ονομασία CIMIER.
Ο χρονογράφος που έχω στη κατοχή μου εδώ και μερικές μέρες αγοράστηκε στο Μοναστηράκι για 60 Euro και έχει ακόμα και το δικό του λουράκι (χαρακτηριστικό δεκαετίας ‘70). Αποτελεί ίσως αρκετά μικρή τιμή για μηχανικό χρονογράφο αλλά και αρκετά μεγάλη αν αναλογιστεί κανείς την χαμηλή ποιότητα αλλά και το γεγονός ότι με 80-100 Euro αγοράζει πια κανείς ένα ρώσικο Poljot χρονογράφο, αντίγραφο ελβετικού Venus ή ένα αντίστοιχο «Κινέζο». Αλλά για τον συλλέκτη η Lapanouse 2370 είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση... σήμερα στο ebay οι 2370 πιάνουν τιμές έως και 250 Euro..ειδικά αν είναι NOS ή bullhead...!
Γιατί όμως μια μηχανή που πούλησε δεκάδες χιλιάδες τεμάχια να είναι σήμερα κάπως δυσεύρετη αλλά και ενδιαφέρουσα τεχνικά; Γιατί όπως σε πολλά πράγματα το φτηνό δεν το προσέχει ο κόσμος και κάποια στιγμή (ακόμα και όταν δεν χαλάσει) το «πετάει». Οπότε δεν επέζησαν πολλά τέτοια ρολόγια έως σήμερα.
Από την άλλη πλευρά τα ρολόγια αυτά είχαν εξαιρετικές αντοχές ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι μάλλον δεν γινόντουσαν service όπως στα «καλύτερα» ρολόγια...κάποια «επέζησαν» σαν NOS, ξεχασμένα σε καταστήματα, μέχρι κάποιος συλλέκτης να τα αγοράσει. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι με την έλευση των quartz στα μέσα του ‘70 κάποιος θα κοίταζε να αγοράσει ένα μηχανικό χρονογράφο! Ίσως κάποιο αυτόματο χρονογράφο Seiko ή Citizen που ήταν της μόδας αν και ακριβότεροι...
Το τεχνικό κομμάτι που είναι ενδιαφέρον είναι ότι η «μηχανή» Lapanouse 2370 είναι ένας κανονικός χρονογράφος με μέτρηση δεύτερων και μέχρι και 80(!) λεπτών.
Αυτό το ξεχωρίζει εύκολα από ένα Valjoux 773χ (30/45min) και από τα Landeron χ48 (30/45min) που «φοριόντουσαν» εκείνη την εποχή. Ο μόνος πραγματικός αντίπαλος σε τιμή με το Lapanouse-Rego 2370 πρέπει να ήταν ο επίσης pin lever Ebauches Bettlach EB 8420 και ο Baumgartner & Freres BFG 590 με μέτρηση έως και 15 λεπτών. Υπήρχαν και άλλοι «φτηνοί» χρονογράφοι όπως ο Oris 725 που δεν τους συγκρίνω εδώ αφού μετρούσαν μόνο δεύτερα (οπως και οι Seiko 5717/Citizen 5700/Phenix 132/Omega Chronostop κοκ~).
Ο 2370 δουλεύει με σύστημα μοχλών (όχι πύργου) κανονικά με 2 "καρδιοειδείς". Το κούρδισμα είναι χειρός, το σύστημα προστασίας anti-choc είναι τύπου Kif-Trior
και παρά την απουσία των ρουμπινιών-παλετες ο μηχανισμός συνολικά φέρει «περήφανα» 7 ρουμπίνια (τα περισσότερα pin lever είχαν 1 ή κανένα ρουμπίνια!!).
Παραθέτω φωτογραφίες από το Cimier:
Πίσω καπάκι (καπακωτό χωρίς φλάντζα με το όνομα το του κατασκευαστή):
Εδώ παρατηρούμε ότι η επιχρωμίωση έχει «σκάσει» - μάλλον από πολυετή έκθεση σε ήλιο-ίσκιο ...:
Εδώ παρατηρούμε την φτηνή (κακή) εκτύπωση του καντράν:
Λεπτομέρεια του συστήματος μοχλών χρονογράφου9 (σφυρί με 2 καρδιοειδείς):
Σχεδόν τρισδιάστατο :
Φωτογραφία στο χέρι:
Αυτά τα λίγα, κάποια στιγμή θα ανεβάσω και το SORNA με Ebauche Bettlach.
Κωνσταντίνος- Αυγ 2012
