και σκεφτομουν αν υπηρχαν πολλοι τετοιοι σημερα δεν θα ειμασταν στην σημερινη καταντια
ενα βιογραφικο του απο το νετ
Ο Στέλιος Κυριακίδης (Στατός Πάφου 4 Ιουνίου 1910-Φιλοθέη Αττικής 10 Δεκεμβρίου 1987), ήταν Κύπριος αθλητής μεγάλων αποστάσεων μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου. Πανελληνιονίκης Βαλκανιονίκης και νικητής στους Παγκύπριους αγώνες έμεινε γνωστός για την μεγάλη νίκη του στον μαραθώνιο της Βοστόνης το 1946 που την εποχή εκείνη ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού.
Ξεκίνησε τον αθλητισμό από την ΓΣ Ολύμπια Λεμεσσού όπου γράφτηκε το 1930 όπου παρέμεινε αθλητής του μέχρι το τέλος της καριέρας του παρόλο που είχε εγκατασταθή στην Αθήνα Το 1934 στην πρώτη του συμμετοχή στους βαλκανικούς αγώνες τερμάτισε 2ος πίσω από τον Ρουμάνο Γκαλ. Στους βαλκανικούς του 1934 στο Ζάγκρεπ κέρδισε το πρώτο του χρυσό βαλκανικό μετάλλιο από τα 6 συνολικά που κατέκτησε. 14 φορές νικητής σε παγκύπριους αγώνες και 11 φορές πανελληνιονίκης 3 στον μαραθώνιο , 1933, 1934, 1936 και 5.000μ στα 10.000 μ . Με την ελληνική εθνική ομάδα ομάδα έχει συμμετάσχει και στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936 και 1948 και σημείωσε 36 εθνικά ρεκόρ.
Ιστορική έμεινε η νίκη του στον 50ο διεθνή μαραθώνιο της Βοστόνης όπου σε ηλικία 36 ετών τερμάτισε πρώτος με χρόνο 2.29.27 μπροστά από μεγάλους μαραθωνοδρόμους της εποχής όπως ο Άγγλος Κένεθ Μπέιλι τον Αμερικανό Τζίν Κέλυ παλιό νικητή της διαδρομής. Τον Καναδό Κοτέ 4 φορές νικητής του αγώνα και των Ρόμπινσον και Φεράρα από τα φαβορί του ίδιου αγώνα. Η επίδοση του αποτελούσε πανευρωπαϊκό ρεκόρ στον μαραθώνιο. Μετά τον αγώνα παρέμεινε για μεγάλο διάστημα στις ΗΠΑ καταφέρνοντας να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς και μαζεύοντας ένα μεγάλο ποσό και υλική βοήθεια η οποία μοιράστηκε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα Κατά την διάρκεια της κατοχής είχε συλληφθεί από τους Γερμανούς αλλά αφέθηκε ελεύθερος όταν έμαθαν ότι είχε συμμετάσχει στους ολυμπιακούς αγώνες του 1936. Έχει τιμηθεί με πολλά μετάλλια, από την ελληνική και κυπριακή κυβέρνηση από δήμους και συλλόγους. Άγαλμα του σήμερα υπάρχει στην Bοστόνη και στον Μαραθώνα Αττικής.
Η μεγαλύτερη διάκριση του αθλητή αλλά κυρίως του Ανθρώπου ήταν η νίκη του στον μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946. Σκοπός του Κυριακίδη δεν ήταν μόνο μία αθλητική νίκη, τεράστια βέβαια σε μέγεθος, αλλά κάτι βαθύτερο κάτι γνήσια ανθρωπιστικό. Ως γνήσια Ελληνική ψυχή αγωνίστηκε για να βοηθήσει τον απλό Έλληνα ο οποίος στην κυριολεξία λιμοκτονούσε. Αγωνίστηκε για να μαζέψει υλική βοήθεια να δώσει ελπίδα και να αναπτερώσει το ηθικό του χειμαζόμενου Ελληνικού λαού ο οποίος μόλις είχε βγει από τη λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Και τα κατάφερε. Έγινε το ζωντανό παράδειγμα πως ένας άνθρωπος μπορεί να αγωνιστεί ενάντια στον υποσιτισμό, ενάντια στις κακουχίες, ενάντια στην ιατρική λογική, και να νικήσει με το μεγαλείο της ψυχής του όταν έχει υψηλό σκοπό.
Ο Τζόνι Κέλι, μεγάλος συναθλητής του και βασικός του αντίπαλος, είχε πει μετά το τέλος του αγώνα «Πως μπορείς να νικήσεις ένα τέτοιο άνθρωπο; Αυτός δεν έτρεχε για τον εαυτό του. Έτρεχε για την πατρίδα του».
Το μήνυμα του αγώνα του δικού μας Στέλιου Κυριακίδη ξεπερνάει τους στίβους και γίνεται πανανθρώπινο. Είναι μήνυμα ζωής και αγώνα, είναι μήνυμα πως ο άνθρωπος έχει απεριόριστες δυνατότητες όταν παρακινείται από υψηλά ιδανικά. Ας το κρατήσουμε στην καρδιά μας.
