Υπέροχη μέρα, λιακάδα, κρύο, ό,τι πρέπει!
Φορτώθηκε λοιπόν το ποδήλατο στο όχημα της ομάδας (χορηγία του εαυτού μου)...
φαγώθηκε και πρωινό σπέσιαλ, ετοιμάστηκε και εσπρέσος διπλός μετά ζαχάρεως δι'ενέργειαν, ξεκίνησε να παίζει και το σάουντρακ της διαδρομής (κοντά μια ώρα δρόμος) και κατέφθασε στο λιμάνι της Κασσιώπης ο γίγαντας, το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την τελευταία θέση!
(θα ρίχνανε και κανονιοβολισμούς για την πάρτη μου, αλλά δεμπρολάβανε να ξεσκονίσουνε το κανόνι).
Αφού το νούμερο πήρε το νούμερό του...
έκανα κατιτίς σε ζεσταματάκι/έλεγχο σε ταχύτητες/απόσβεση αμορτισέρ/φρένα ζηλεύοντας τις απέναντι χιονισμένες βουνοκορφές...
και κοιτώντας την πλαγιά που θα ξεκινούσε η ανάβαση.
Έτοιμος ο δικός σου να οργώσει τα βουνά, να σιάξει τις ανηφόρες, να μασήσει βράχια και να τα φτύσει χαλίκια!!!
Όλοι, μα όλοι με κοιτούσαν με τρόμο και δέος και ταπεινά υποκλίνονταν στο πέρασμά μου.
Αφού, λίγο πριν αρχίσει ο αγώνας και κανένας δεν είχε εμφανιστεί για να τρέξει!
Μέχρι κι εγώ υποκλίθηκα στο μεγαλείο μου!
Να φανταστείς άρχισα να σκέφτομαι να μην αγωνιστώ γιατί τους έβλεπα όλους τρομοκρατημένους, άσε που ο λόγος που γράφτηκα εξαρχής ικανοποιήθηκε...
αλλά, από την άλλη το είδα ως κίνητρο: θα είμαι διψασμένος στον τερματισμό και θα πιω περισσότερο, οπότε... θα αγωνιστώ!
Τελικά, αφού τους υποσχέθηκα ότι ήρθα για τον ανωτέρω λόγο (#μπύρα) και όχι για να τους ξεφτιλίσω, δειλά-δειλά μαζεύτηκαν και οι υπόλοιποι
και ο αγώνας ξεκίνησε.
Και εκεί που ανεβαίναμε την ανηφόρα μαζί με το γιατρό μου (αλήθεια: ήμουν ο μόνος που είχα ατομική ιατρική υποστήριξη!) και κεντράραμε το τέλος της ανηφόρας, έστω και από μακρυά...
Φτάσαμε στον πρώτο σταθμό ανεφοδιασμού στο χωριό Παλιά Περίθεια.
Βλέπεις αναγνώστη μου με το αετίσιο σου μάτι κάποιο σταθμό ανεφοδιασμού;;;
Ούτε εγώ.
Ούτε ο γιατρός μου.
Ενώ ήμασταν μια χαρά εντός των χρονικών ορίων αποκλεισμού (Παλιά Περίθεια 1 ώρα και δέκα λεπτά, άντε άλλο τόσο μέχρι το τέλος της ανηφόρας στα 24 χιλιόμετρα και μετά δέκα χιλιόμετρα κατάβαση... ε, τις 3,5 ώρες μέχρι το 32ο χιλιόμετρο τις είχαμε άνετα), ο γάτος που είχαν βάλει για σκούπα (σκούπα: άτομο από τη διοργάνωση που συνοδεύει τους τελευταίους αθλητές και αποδεσμεύει τους εθελοντές/υποστήριξη από όπου περνάει) έκανε τα πάντα για να φύγει.
Κι επειδή είχαμε μεγάλη απόσταση από τους προπορευόμενους, σου λέει "αυτοί θα φύγουν στον πρώτο σταθμό" και ειδοποίησε ο τιτάνας ότι θα εγκαταλείψουμε και οι άλλοι τα μαζέψανε και φύγανε!
Έχοντας υπολογίσει, λοιπόν, τρεις ανεφοδιασμούς -όπως ορίστηκε από την οργάνωση του αγώνα- είχαμε ο καθένας το παγούρι του με το νερό/ηλεκτρολύτη και τίποτα περισσότερο σε υγρά.
Και, όπως είπε ο έμπειρος σε τέτοια πράματα...
η ενυδάτωση παίζει κρισιμότατο ρόλο!Alkis έγραψε: Tip πολύ ενυδάτωση στις προπονήσεις και καλό είναι να φτάσεις προπονητικά έως και τα 2/3 της χιλιομετρικής διαδρομής
Υδατάνθρακες φούλαρε κάνα πενθήμερο πριν τον αγώνα και άστο να ρολάρει,μην ξεκινήσεις φουριοζος από την αρχή!
Είμαστε στο 14ο χιλιόμετρο και είχαμε άλλα δέκα χιλιόμετρα ανηφόρας -που ήταν και τα δυσκολότερα, με μερικά αιματηρά καρφιά (πολύ μεγάλη κλίση) με φυτευτή πέτρα, τουτέστιν πολύ ορθοπεταλιά και σκαμπανέβασμα, όπου το kardio θα πάει σύννεφο.
Από κει και μετά ήταν όλο κατήφορος, δύσκολος έως επικίνδυνος, αλλά κατήφορος (σου υπενθυμίζω ότι τη διαδρομή την έχω ήδη κάνει).
Δεν είναι δυνατό να γίνει αυτή η διαδρομή χωρίς ενυδάτωση και το πρώτο χωριό που θα βρίσκαμε για να ικετέψουμε για νερό, αφού προφανώς όλοι θα είχαν φύγει, μιας και ο γίγας ο σκούπας τους σφύριξε ότι θα εγκαταλείπαμε ήταν ο Μέγγουλας στο 28ο χιλιόμετρο.
Άλλο τόσο από όσο κάναμε, δηλαδή, με τις χειρότερες ανηφόρες. Χωρίς νερό.
Εγώ είπα του γιατρού "δε γ@μείς, θα πιούμε περισσότερη μπύρα στον τερματισμό!".
Ο γιατρός, όμως, που κάτι περισσότερο ξέρει, με λέει "το παίρνουμε αλλιώς και γυρνάμε τώρα από τον κατήφορο, χωρίς νερό δε συνεχίζουμε, γιατί είσαι και μπόλικος άντρας και δε μπορώ να σε κουβαλάω κι εσένα και το ποδήλατό σου!".
Κι έτσι, δυστυχώς, έλαβε τέλος εντελώς άδοξα ο αγώνας.
Και εκεί που είχανε τα βεγγαλικά και τις cheerleaders έτοιμες να χορεύουνε και να πανηγυρίζουνε στον τερματισμό μου, κρατήσαμε τα βεγγαλικά για την Ανάσταση και τα κορίτσια, αντί να με χορέψουνε, με παρηγορήσανε (δεν έχει φωτό ρε, από την πολλή παρηγοριά ξεχάστηκα, γκουχ γκουχ...).
Το πήρα πάντως το μάθημά μου: σακίδιο με πολλά νερά και συμπαρομαρτούντα την επόμενη φορά. Καλύτερα περισσότερο, και μειούμενο δραστικά στην πορεία, βάρος παρά έρμαιο στον πιθανό γιωτά που θα είναι σκούπα.
Έδωσα κι ένα μάθημα στους διοργανωτές (ευτυχώς είχαν μεγάλα ηχεία και ανεβάσανε την ένταση και δεν ακουγόμουν εγώ), αφού πήγαμε και τους πιάσαμε στον τερματισμό: μεγάλο φάουλ να αφήνεις κόσμο πίσω χωρίς να τσεκάρεις, ακόμα κι αν έχουν βγει εκτός ορίων αποκλεισμού (που εμείς δεν είχαμε βγει κιόλας).
Τουναντίον, εκεί διπλοτσεκάρεις για λόγους ασφαλείας, μιας και υπάρχουν και τα κινητά, ακόμα κι αν δε δεσμεύεσαι από τον κανονισμό του αγώνα -είναι και λίγο ηθικό το θέμα.
Και καλά εγώ, ήμουν με το γιατρό μου, αφενός δυο νοματαίοι, αφετέρου... είχα γιατρό! Φαντάσου να ξεμείνει κανένας εκεί στην ερημιά μόνος του και να γλιστρήσει, να φουντάρει... να πάθει κάτι.
Δεν αγνοείς κανένα συμμετέχοντα.
Δυστυχώς έληξε άδοξα η προσπάθεια -τουλάχιστον χιλιόμετρα (35) έκανα.
Ευτυχώς μπύρα είχε...
Θα πάω να (ξανα)κάνω τη διαδρομή μόνος μου. Θα είμαι πιο ασφαλής.
