Μεγάλωσα σε VW bus T2 που πέρασαν δυο από τα χέρια του πατέρα μου και με αυτά ερχόμασταν στην Ελλάδα από τη Γερμανία διασχίζοντας την ατέλειωτη Γιουγκοσλαβία. Οπότε έτσι έμαθα να μου αρέσουν τα μεγάλα αυτοκίνητα.
Το 2008 απέκτησα ένα 2λιτρο diesel Tdci FORD S-max με 140 άλογα και 32 κιλά ροπής. Είναι το μικρό μου Airbus εδάφους που τα 50.000 χλμ που έχει γράψει το κοντέρ του τα έχει ταξιδέψει στην Ευρώπη περισσότερο και στην Ελλάδα λιγότερο. Παρ' όλο που οι συνθήκες με βάσει τη λογική δεν επιτρέπαν τη διατήρηση του στην οικογένεια μας (υπάρχει ένα εταιρικό αυτοκίνητο και άλλο ένα μικρό της γυναίκας μου συν τη μηχανή μου) αρνήθηκα πεισματικά να το δώσω.
Δεν έχω αγαπήσει άλλο αυτοκίνητο τόσο. Όσο και να έψαξα δε βρήκα άλλο να συνδυάζει τόσο καλά τα χαρακτηριστικά που με ενδιέφεραν. Πρώτα από όλα χώρους που δεν συνάντησα ούτε σε long λιμουζίνες (κάθεσαι στο πίσω κάθισμα σταυροπόδι άνετα). Χώρος αποσκευών που δεν συναντάς παρά μόνο σε Mini bus. Δύναμη τρακτέρ και κρατήματα που μπορώ με κάποιου είδους έπαρση να περηφανευτώ πως έχω κεράσει αρκετά "τσαγάκια" σε σπορ αυτοκίνητα που αιφνιδιάζονται καθώς το στυλ και ο όγκος του αυτοκινήτου τους αιφνιδιάζει.
