Gold Memory
Δημοσιεύτηκε: Σάβ Φεβ 20, 2010 3:11 pm
Πολλές φορές όσο περισσότερο αγαπάμε μια ενασχόληση μας, τόσο λιγότερος χρόνος μας μένει να την απολαύσουμε. Αυτό φαίνεται να λειτουργεί αντιστρόφως ανάλογα με ότι εκτιμούμε. Χαίρομαι πόντος όταν επισκέπτομαι το φόρουμ αυτό και βλέπω ότι παραμένει επίκαιρο από τα μέλη του.
Άλλη μια επισκευή λοιπόν σε αυτό το ποστ, που έχει ξεχωριστή θέση από τις άλλες, λόγο ιστορίας, και ένα μικρό ενδιαφέρον από άποψη κατασκευής. Ο λόγος για ένα παλιό ρολόι τσέπης που μετρά αρκετές γενεές στην οικογένεια, με κάσα από χρυσό και μηχανή άγνωστης προέλευσης. Για αρκετό καιρό κριμένο, περίμενε να πάρω την απόφαση να του κάνω σέρβις, να φτιάξω το σπασμένο του καπάκι και να αντικαταστήσω το χαμένο κρύσταλλο. Με τη πολύτιμη βοήθεια ενός φίλου και άριστου χρυσοχόου κατάφερα να κωλύσω πάλι (με λέιζερ) το σπασμένο μεντεσέ από το μπροστινό καπάκι και να το επαναφέρω όσο περισσότερο στην αρχική του κατάσταση.
Το ενδιαφέρον σε αυτό το ρολόι είναι το escapement το οποίο ντρέπομαι να πω ότι πρόσεξα και συνειδητοποίησα κατά την ώρα συναρμολόγησης, όταν δηλαδή έψαξα να βρω την άγκυρα του escape. Δεν σου συμβαίνει συχνά ειδικά όταν δεν είσαι επαγγελματίας να συναντάς ρολόγια με cylindrical escapement. Έχεις διαβάσει για αυτά αλλά δε πιστεύεις ποτέ ότι θα δεις ένα. Είναι σα να συναντάς νεολιθικό σκίτσο σε σπήλια, η πρώτη ευρέος εφαρμοσμένη μέθοδος escapement σε ρολόγια. Έψαξα στο βιβλίο του αγαπημένου Donald de Carle χωρίς επιτυχία. Γιατί να υπάρχει αλώστε; Αν και έχω μια από τις πρώτες εκδόσεις του 1946 (όχι πως οι τωρινές έχουν αλλάξει περιεχόμενο – εκδόσεις «ΙΩΝ»), ένα τέτοιο σύστημα είναι αρκετά παλιό και ξεπερασμένο για να αναφέρεται. Είναι και ο τρόπος για να καθορίσω περίπου την ηλικία του ρολογιού παίρνοντας υπόψη μου ότι ο πρώτος κάτοχος ήταν 3 γενεές πίσω. Υπολογίζω λοιπόν πως το ρολόι είναι κατασκευής μεταξύ 1850 – 1870. Δεν αποτελεί τίποτα περίτεχνο και δεν έχει κατασκευαστική αξία αν εξαιρέσουμε τη χρυσή κάσα του. Ούτε complications. Έχω δει πραγματικά αριστουργήματα το περασμένο Νοέμβριο στο μουσείο IWC, Schaffhausen (συνιστώ αν βρεθείτε στη Ζυρίχη να περάσετε μια βόλτα, είναι μόνο μια ώρα με το τρένο). Είναι το συναίσθημα ενός προσωπικού αντικειμένου των προγόνων που λειτουργεί μέχρι σήμερα με καταπληκτική ακρίβεια.
Παρακάτω οι φωτογραφίες της εργασίας.
Πολλά ευχαριστώ στο Δημήτρη και Νίκο Καραγιάννη που με βοήθησαν σε αυτό το εγχείρημα.
Άλλη μια επισκευή λοιπόν σε αυτό το ποστ, που έχει ξεχωριστή θέση από τις άλλες, λόγο ιστορίας, και ένα μικρό ενδιαφέρον από άποψη κατασκευής. Ο λόγος για ένα παλιό ρολόι τσέπης που μετρά αρκετές γενεές στην οικογένεια, με κάσα από χρυσό και μηχανή άγνωστης προέλευσης. Για αρκετό καιρό κριμένο, περίμενε να πάρω την απόφαση να του κάνω σέρβις, να φτιάξω το σπασμένο του καπάκι και να αντικαταστήσω το χαμένο κρύσταλλο. Με τη πολύτιμη βοήθεια ενός φίλου και άριστου χρυσοχόου κατάφερα να κωλύσω πάλι (με λέιζερ) το σπασμένο μεντεσέ από το μπροστινό καπάκι και να το επαναφέρω όσο περισσότερο στην αρχική του κατάσταση.
Το ενδιαφέρον σε αυτό το ρολόι είναι το escapement το οποίο ντρέπομαι να πω ότι πρόσεξα και συνειδητοποίησα κατά την ώρα συναρμολόγησης, όταν δηλαδή έψαξα να βρω την άγκυρα του escape. Δεν σου συμβαίνει συχνά ειδικά όταν δεν είσαι επαγγελματίας να συναντάς ρολόγια με cylindrical escapement. Έχεις διαβάσει για αυτά αλλά δε πιστεύεις ποτέ ότι θα δεις ένα. Είναι σα να συναντάς νεολιθικό σκίτσο σε σπήλια, η πρώτη ευρέος εφαρμοσμένη μέθοδος escapement σε ρολόγια. Έψαξα στο βιβλίο του αγαπημένου Donald de Carle χωρίς επιτυχία. Γιατί να υπάρχει αλώστε; Αν και έχω μια από τις πρώτες εκδόσεις του 1946 (όχι πως οι τωρινές έχουν αλλάξει περιεχόμενο – εκδόσεις «ΙΩΝ»), ένα τέτοιο σύστημα είναι αρκετά παλιό και ξεπερασμένο για να αναφέρεται. Είναι και ο τρόπος για να καθορίσω περίπου την ηλικία του ρολογιού παίρνοντας υπόψη μου ότι ο πρώτος κάτοχος ήταν 3 γενεές πίσω. Υπολογίζω λοιπόν πως το ρολόι είναι κατασκευής μεταξύ 1850 – 1870. Δεν αποτελεί τίποτα περίτεχνο και δεν έχει κατασκευαστική αξία αν εξαιρέσουμε τη χρυσή κάσα του. Ούτε complications. Έχω δει πραγματικά αριστουργήματα το περασμένο Νοέμβριο στο μουσείο IWC, Schaffhausen (συνιστώ αν βρεθείτε στη Ζυρίχη να περάσετε μια βόλτα, είναι μόνο μια ώρα με το τρένο). Είναι το συναίσθημα ενός προσωπικού αντικειμένου των προγόνων που λειτουργεί μέχρι σήμερα με καταπληκτική ακρίβεια.
Παρακάτω οι φωτογραφίες της εργασίας.
Πολλά ευχαριστώ στο Δημήτρη και Νίκο Καραγιάννη που με βοήθησαν σε αυτό το εγχείρημα.
..αξιζε πραγματικα τον κοπο εστω και αργα,...... 
Να το χαίρεσαι.