Η τρέλα δεν πάει στα βουνά (και άλλα παραμύθια...)
Δημοσιεύτηκε: Τρί Φεβ 09, 2016 3:28 am
Πέρυσι τέτοιον καιρό είχα μόλις τελειώσει δύο διδακτορικά:
-το πρώτο είχε τίτλο «Μπύρα: μεμονωμένες και συνδυαστικές μέθοδοι κατάποσης»
-το δεύτερο είχε τον συναφή τίτλο: «Αλλαντικά-τυριά: περιπετειώδεις γαστριμαργικοί συνδυασμοί»
Είχα καθιερώσει βραδιές με την καλύτερη παρέα, στο καλύτερο σημείο του νησιού.
Εγώ μαζί μ’εμένα, παρέα με έναν σκληρό δίσκο γεμάτο ταινίες και σειρές και δούλευα παράλληλα αμφότερα τα διδακτορικά μου: μια τάβλα –μεγάλη τάβλα!- γεμάτη στο ένα ημισφαίριο με αλλαντικά και στο άλλο τα ανάλογα σχετικά-αλλά-και-άσχετα τυριά και παραδίπλα τη μπύρα στο ανάλογο ποτήρι.
Μία τουλάχιστον βραδιά την εβδομάδα ήταν αυτή της σκληρής μελέτης!
Ώσπου κάποια στιγμή μόλις είχε μπει η Άνοιξη, αποφοίτησα:
πήρα αμφότερα τα διδακτορικά μου με συντελεστή 118 (σε κιλά). Να μην αναφέρω τους υπόλοιπους συντελεστές σε χοληστερινοτριγλυκεριδιοζάχαρο –είχανε πάει εκεί που η πολυαγαπημένη σύζυγός μου με στέλνει κάθε φορά που παίρνει χαμπάρι ότι αγόρασα ένα λουρί/ρολόι…
Το πράγμα έπρεπε να ελεγχθεί….
Το κορμί μου δε μου άρεσε…
Το πρόσωπο… εντάξει, αυτό είναι αναλλοίωτο στα κιλά, στις αντιξοότητες (μια μέρα χωρίς ρολόι), στο χρόνο, στις κακουχίες (έχει καλό σημάδι η Νανά…), στις διάφορες κοσμικές κι απόκοσμες δυνάμεις: δε μπορεί να αλλάξει το τέλειο!
Εγώ φανταστικέ μου Αναγνώστη είμαι διάσημος –πλανητικά και διαπλανητικά- για κάποια πράγματα: το εκπληκτικό μου πρόσωπο (δεν αλλάζει), το ποθητό μου κορμί (αλλάζει), το κοφτερό μου μυαλό (κόβει…).
Αφού λοιπόν είχε αλλάξει η μία από τις τρεις παραμέτρους που συγκροτούν/συγκρατούν την κοσμική ισορροπία, κάτι έπρεπε να γίνει.
Το πράμα είχε πάρει δραματικές διαστάσεις: μέχρι και τη γιουροβίζιον την κέρδισε γυναίκα με μούσι!
Πριν όμως ξεκινήσει η υπερπροσπάθεια για την αλλαγή του κορμιού να έρθει σε πιο μετρήσιμα μεγέθη –σε κιλά και δείκτες- ένα τελευταίο γλεντάκι, one last hurrah βρε αδερφέ, ήταν απαραίτητο!
Και τίνι καλύτερω τρόπω να αποχαιρετήσεις τα υψηλά κιλών και δεικτών από μια ομοιοπαθητική θεραπεία με ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, σε αγαπούν και εκτιμούν αυτό που πας να κάνεις;
Νάσου, λοιπόν, μια (επι)εκδρομή μέχρι το Σαλόνικα όπου φάγαν οι κοιλιές ψάρια και τα μάτια περίδρομο με τους συνήθεις υπόπτους… dimi… blackbird… xartogiaka…
΄Ετσι, υπέροχα, συμπαθέστατέ μου, πήρα με άριστα τα δύο διδακτορικά για τα οποία τόση ώρα σπαταλώ τον υπερπολύτιμο χρόνο σου περιγράφοντάς τα!
Από την επόμενη μέρα το ψωμί έγινε παξιμαδάκι ολικής… τα αλλαντικά γίνανε φύλλα από λαχανικά… οι σάλτσες γίνανε ωμό ελαιόλαδο… οι τυρόπιτες γίνανε μήλα… τα πιτόγυρα γίνανε γιαουρτάκι… οι μπύρες γίνανε μεταλλικό νερό… τα γλυκά γίνανε ανάμνηση… η απογευματινή σιέστα έγινε μισάωρο (για αρχή) τρέξιμο…
Τρεις φούρνοι, πέντε γυράδικα και οκτώ ζαχαροπλαστεία κλείσανε, οι αλλαντοποιίες το γυρίσανε στις σαλάτες, η Σουρωτή εξαγόρασε όλες τις ζυθοποιίες, ο εκπρόσωπος του Southern Comfort με τιμώρησε με ατιμωτική αποστρατεία κι ο Βεζούβιος στην Κέρκυρα είχε κρεμασμένη μεσίστια τη σημαία της Νάπολι…
Οι ώρες ήταν δύσκολες…
Έπρεπε, όμως, να γίνει!
Έπρεπε να φανώ δυνατός!
Για εμένα, για τη Νανά, για τις αμέτρητες θαυμάστριές μου!
Γιαυτό κι εγώ θαρραλέε μου ξεκίνησα το μεγάλο αγώνα, το δύσκολο αγώνα, έναν αγώνα άνισο με όπλα τα παξιμάδια, τα χόρτα και τις σόδες, αλλά είχα μαζί μου και το υπέρτατο και ανίκητο όπλο: τη θέληση και το χαμόγελό μου!!!
Ποια υπερκόσμια δύναμη μπορεί να ανταγωνιστεί αυτό καταπληκτικέ μου;;;
Φυσικό ήταν λοιπόν να βγω νικητής σε αυτό τον αγώνα!!!
Κι εκεί που ούτε με τη φαντασία μου δε μπορούσα να τρέξω για παραπάνω από δέκα λεπτά, έφτασα να τρέχω καμιά ώρα!
Κι εκεί που ούτε με το 4Χ4 δε μπορούσα να ανέβω μια ανηφοριά, έφτασα να τρέχω στα βουνά!
Κι εκεί που έλεγα ότι ποτέ δε θα ξαναμπεκρουλιάσω… το ξανακάνω!!!!!!
(άσχετα που γίνομαι ζάντα με δυοτρεις μπύρες πια…)
Πήρα τα αθλητικά παπουτσάκια μου, πήρα τα αθλητικά ρουχαλάκια μου κι άρχισα να τρέχω!
Μέχρι και κολάν πήρα για το τρέξιμο!
(δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του πωλητή όταν με ρώτησε αν είναι εντάξει το κολάν και του ζήτησα ένα πιο άνετο… κολάν… πράισλες λέμε…)
Έχω έρθει, το λοιπόν, στα ίσα μου από δείκτες και κιλά (μάινους 25), κι ένα πρωινό
μου τη σκάει ένας μπαμπάς στο σχολείο που αφήνουμε τα πιτσιρίκια:
-Τρέχεις ανηφόρα ρε;
-Τρέχω ρε!
-Πόσο ρε;
-Καμιά ντουζίνα χιλιόμετρα ρε!
-Και γιατί δεν τρέχεις στον δεκαεφτάρη τον αγώνα ρε;
-Άσε μας ρε!
-Τρέχα ρε!
-Λες ρε;
-Λέω ρε!
-Πότε είναι ρε;
-Το Φλεβάρη ρε!
-Ρε λες;
-Ρε λέωωωω!!!
Και νασου ο Πόντιος να δηλώνει συμμετοχή στα δεκαεφταχιλιόμετρα εδώωω:
http://www.corfumountaintrail.com/" onclick="window.open(this.href);return false;
-το πρώτο είχε τίτλο «Μπύρα: μεμονωμένες και συνδυαστικές μέθοδοι κατάποσης»
-το δεύτερο είχε τον συναφή τίτλο: «Αλλαντικά-τυριά: περιπετειώδεις γαστριμαργικοί συνδυασμοί»
Είχα καθιερώσει βραδιές με την καλύτερη παρέα, στο καλύτερο σημείο του νησιού.
Εγώ μαζί μ’εμένα, παρέα με έναν σκληρό δίσκο γεμάτο ταινίες και σειρές και δούλευα παράλληλα αμφότερα τα διδακτορικά μου: μια τάβλα –μεγάλη τάβλα!- γεμάτη στο ένα ημισφαίριο με αλλαντικά και στο άλλο τα ανάλογα σχετικά-αλλά-και-άσχετα τυριά και παραδίπλα τη μπύρα στο ανάλογο ποτήρι.
Μία τουλάχιστον βραδιά την εβδομάδα ήταν αυτή της σκληρής μελέτης!
Ώσπου κάποια στιγμή μόλις είχε μπει η Άνοιξη, αποφοίτησα:
πήρα αμφότερα τα διδακτορικά μου με συντελεστή 118 (σε κιλά). Να μην αναφέρω τους υπόλοιπους συντελεστές σε χοληστερινοτριγλυκεριδιοζάχαρο –είχανε πάει εκεί που η πολυαγαπημένη σύζυγός μου με στέλνει κάθε φορά που παίρνει χαμπάρι ότι αγόρασα ένα λουρί/ρολόι…
Το πράγμα έπρεπε να ελεγχθεί….
Το κορμί μου δε μου άρεσε…
Το πρόσωπο… εντάξει, αυτό είναι αναλλοίωτο στα κιλά, στις αντιξοότητες (μια μέρα χωρίς ρολόι), στο χρόνο, στις κακουχίες (έχει καλό σημάδι η Νανά…), στις διάφορες κοσμικές κι απόκοσμες δυνάμεις: δε μπορεί να αλλάξει το τέλειο!
Εγώ φανταστικέ μου Αναγνώστη είμαι διάσημος –πλανητικά και διαπλανητικά- για κάποια πράγματα: το εκπληκτικό μου πρόσωπο (δεν αλλάζει), το ποθητό μου κορμί (αλλάζει), το κοφτερό μου μυαλό (κόβει…).
Αφού λοιπόν είχε αλλάξει η μία από τις τρεις παραμέτρους που συγκροτούν/συγκρατούν την κοσμική ισορροπία, κάτι έπρεπε να γίνει.
Το πράμα είχε πάρει δραματικές διαστάσεις: μέχρι και τη γιουροβίζιον την κέρδισε γυναίκα με μούσι!
Πριν όμως ξεκινήσει η υπερπροσπάθεια για την αλλαγή του κορμιού να έρθει σε πιο μετρήσιμα μεγέθη –σε κιλά και δείκτες- ένα τελευταίο γλεντάκι, one last hurrah βρε αδερφέ, ήταν απαραίτητο!
Και τίνι καλύτερω τρόπω να αποχαιρετήσεις τα υψηλά κιλών και δεικτών από μια ομοιοπαθητική θεραπεία με ανθρώπους που σε καταλαβαίνουν, σε αγαπούν και εκτιμούν αυτό που πας να κάνεις;
Νάσου, λοιπόν, μια (επι)εκδρομή μέχρι το Σαλόνικα όπου φάγαν οι κοιλιές ψάρια και τα μάτια περίδρομο με τους συνήθεις υπόπτους… dimi… blackbird… xartogiaka…
΄Ετσι, υπέροχα, συμπαθέστατέ μου, πήρα με άριστα τα δύο διδακτορικά για τα οποία τόση ώρα σπαταλώ τον υπερπολύτιμο χρόνο σου περιγράφοντάς τα!
Από την επόμενη μέρα το ψωμί έγινε παξιμαδάκι ολικής… τα αλλαντικά γίνανε φύλλα από λαχανικά… οι σάλτσες γίνανε ωμό ελαιόλαδο… οι τυρόπιτες γίνανε μήλα… τα πιτόγυρα γίνανε γιαουρτάκι… οι μπύρες γίνανε μεταλλικό νερό… τα γλυκά γίνανε ανάμνηση… η απογευματινή σιέστα έγινε μισάωρο (για αρχή) τρέξιμο…
Τρεις φούρνοι, πέντε γυράδικα και οκτώ ζαχαροπλαστεία κλείσανε, οι αλλαντοποιίες το γυρίσανε στις σαλάτες, η Σουρωτή εξαγόρασε όλες τις ζυθοποιίες, ο εκπρόσωπος του Southern Comfort με τιμώρησε με ατιμωτική αποστρατεία κι ο Βεζούβιος στην Κέρκυρα είχε κρεμασμένη μεσίστια τη σημαία της Νάπολι…
Οι ώρες ήταν δύσκολες…
Έπρεπε, όμως, να γίνει!
Έπρεπε να φανώ δυνατός!
Για εμένα, για τη Νανά, για τις αμέτρητες θαυμάστριές μου!
Γιαυτό κι εγώ θαρραλέε μου ξεκίνησα το μεγάλο αγώνα, το δύσκολο αγώνα, έναν αγώνα άνισο με όπλα τα παξιμάδια, τα χόρτα και τις σόδες, αλλά είχα μαζί μου και το υπέρτατο και ανίκητο όπλο: τη θέληση και το χαμόγελό μου!!!
Ποια υπερκόσμια δύναμη μπορεί να ανταγωνιστεί αυτό καταπληκτικέ μου;;;
Φυσικό ήταν λοιπόν να βγω νικητής σε αυτό τον αγώνα!!!
Κι εκεί που ούτε με τη φαντασία μου δε μπορούσα να τρέξω για παραπάνω από δέκα λεπτά, έφτασα να τρέχω καμιά ώρα!
Κι εκεί που ούτε με το 4Χ4 δε μπορούσα να ανέβω μια ανηφοριά, έφτασα να τρέχω στα βουνά!
Κι εκεί που έλεγα ότι ποτέ δε θα ξαναμπεκρουλιάσω… το ξανακάνω!!!!!!
(άσχετα που γίνομαι ζάντα με δυοτρεις μπύρες πια…)
Πήρα τα αθλητικά παπουτσάκια μου, πήρα τα αθλητικά ρουχαλάκια μου κι άρχισα να τρέχω!
Μέχρι και κολάν πήρα για το τρέξιμο!
(δεν θα ξεχάσω το βλέμμα του πωλητή όταν με ρώτησε αν είναι εντάξει το κολάν και του ζήτησα ένα πιο άνετο… κολάν… πράισλες λέμε…)
Έχω έρθει, το λοιπόν, στα ίσα μου από δείκτες και κιλά (μάινους 25), κι ένα πρωινό
μου τη σκάει ένας μπαμπάς στο σχολείο που αφήνουμε τα πιτσιρίκια:
-Τρέχεις ανηφόρα ρε;
-Τρέχω ρε!
-Πόσο ρε;
-Καμιά ντουζίνα χιλιόμετρα ρε!
-Και γιατί δεν τρέχεις στον δεκαεφτάρη τον αγώνα ρε;
-Άσε μας ρε!
-Τρέχα ρε!
-Λες ρε;
-Λέω ρε!
-Πότε είναι ρε;
-Το Φλεβάρη ρε!
-Ρε λες;
-Ρε λέωωωω!!!
Και νασου ο Πόντιος να δηλώνει συμμετοχή στα δεκαεφταχιλιόμετρα εδώωω:
http://www.corfumountaintrail.com/" onclick="window.open(this.href);return false;
)
$$
