Watchfunclub.gr

Θανο μου απο τα τραιλ φαινεται ωραιοτατο ... και πραγματι ''μεστο'' για μενα

All is lost

SEIKO SKX009 nato strap

λοιπόν για να επικαιροποιήσουμε το παρόν νήμα.
71' - άλλη μία εξαιρετική γραφή κινηματογράφησης , χωρίς περιττούς διαλόγους και σκηνές. κάθε καρέ προσθέτει κάτι στην πλοκή. χαρακτήρες που δεν πλατιάζουν πουθενά και ένας πρωταγωνιστής από τους πιο συμπαθητικούς που έχω δει μετά από το εξαιρετικό σε όλους τους τομείς "οι άθικτοι" και δει omar sy.
η ταινία αφηγήται την ιστορία ενος ορφανου στρατιώτη από τη μεγάλη βρετανία ,όπου η μονάδα του αναλαμβάνει αποστολή στην τότε ταραγμένη ιρλανδία όπου μένονται οι συγκρούσεις μεταξύ διαμαρτυρόμενων και καθολικών. ο στρατιώτης προσπαθεί να ξεφύγει από τα χέρια του ιρλανδικού δημοκρατικού στρατου και τις μυστικές υπηρεσίες της βρετανίας που έχουν κάποιο συμφέρον να αναφλέγουν συνεχώς την κατάσταση ενίοτε παίρνοντας το μέρος των διαμαρτυρόμενων αλλά και των καθολικών.

παιχνίδια της μίμησης. η ταινία εξερευνά περισσότερο την προσωπική ζωή -βιώματα του μαθηματικού Άλαν τούρινγκ και λιγότερο την επιστημονική έρευνα γύρω από την οποία ήρθε η "υποτιθέμενη" λύση στον κώδικα enigma της ναζιστικής Γερμανίας. το "υποτιθέμενη" το βάζω σε εισαγωγικά, καθώς και ο ίδιος ο χαρακτηρισμός , γιατί τότε που είχα διαβάσει τη βιογραφία του, σε έρευνα πάνω στα ολοκληρωμένα και μηχανικούς υπολογιστές, με έκανε να αμφιβάλλω εάν στην πραγματικότητα όντως έσπασε το enigma. αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. στα της ταινίας , ο κάμπερμπατσ δίνει μία αναγλυφη ερμηνεία του ιδιότροπου μαθηματικού και ξετυλίγει το ταλέντο του σε έναν απαιτητικό ρόλο. η ιστορία εξελίσσεται χωρίς κοιλιά , ομαλά και με το ενδιαφέρον σου να χτυπάει κόκκινο.τη βρήκα εξαιρετική και αρτίως σκηνοθετημένη.

the words. πως μου είχε ξεφύγει αυτό το διαμάντι. η ταινία εξιστορεί το πώς "ανακαλύφθηκε" ο χεμινγουέϊ στην ουσία , αλλά με πολλά λυρικά στοιχεία και από την πλευρά της νοσταλγίας. ο ντένις κουέιντ επιτέλους ίσως στον σημαντικότερο ρόλο του . η ταινία είναι μια ιστορία μέσα σε μία άλλη ιστορία και η οποία τελευταία περιέχεται σε άλλη μία κύρια. εξαιρετική σκηνοθεσία μαεστρικά περασμένη , χωρίς τεχνάσματα και απλή όπως αρμοζεί σε μία τέτοια ταινία.εάν εξαιρέσει κανείς τον εντελώς περιττό και άχρηστο ρόλο της γουάϊλντ , ο οποίος δεν προσφέρει το οτιδήποτε στην εξέλιξη της πλοκής μήτε και ανήκει στον κινηματογραφικό ιστό της ταινίας , το δημιούργημα αυτό είναι μία αποκάλυψη. το ύφος της αλλά και ο χαρακτήρας της μου θύμισε πολύ το "κοτόπουλο με δαμάσκηνα".

whiplash. ορμώμενος από τις διθυραμβικές κριτικές και τις υπερβολές που αφορούσαν την ταινία δεν πέρασε απαρατήρητη και είπα να την δω.με διαφορά η πιο υπερτιμημένη ταινία της χρονιάς μετά το gone girl. δε λέω καλές μεν και οι δύο αλλά όχι για βραβεία και όσκαρ δε. αυτό που μου έκανε τεράστια εντύπωση στην ταινία είναι ο απίστευτος αριθμός των κλισέ που περιέχονται στο σεναριακό φάκελο της ταινίας. οι πρωταγωνιστές δεν έχουν καμία χημεία μεταξύ τους, δεν υπάρχει σύνδεση και εξερεύνηση στην εξέλιξη της ανταγωνιστικής σχέσης μεταξύ μαθητευόμενου και διδάσκαλου και φυσικά δεν υπάρχει καμία σκηνοθετική προσπάθεια να σε βάλει για τα καλά μέσα στην πλοκή και ιστορία προκειμένου να σε προϊδεάσει για ποιό λόγο γίνονται όλα αυτά που γίνονται. έτσι αναποφεύκτως αυτό που ξετυλίγεται στο τέλος έρχεται μέσα από την εξ ουρανού επιφώτησις χωρίς προηγούμενο και δικαιολογία. δεν ταυτίστηκα με κανέναν χαρακτήρα παρά μόνο παρακολουθούσα. ο κεντρικός ήρωας είναι το χαρακτηριστικό παράδειγμα "ηθοποιού" που τον βλέπεις σε μία ταινία και κατα πάσα πιθανότητα σε καμία άλλη .κρίμα , χαμένη ευκαιρία . ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι μία ανεξάρτητη κριτική που την χαρακτηρίζει ως karate kid drummer edition.

ας πιάσουμε τα block buster.
interstellar. η σημαντικότερη δουλειά του νόλαν. τη θεωρω την καλλίτερη και σοβαρότερη προσπάθεια επιστημονικής φαντασίας που σέβεται τον εαυτό της και τον θεατή. μία μεαστρική μουσική που ταιριάζει γάντι στην κάθε σκηνή . ανήκω στους ανθρώπους που ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερη εκτίμηση στην Οδύσσεια του διαστήματος αλλά φοβόμουν να εκφραστώ δημοσίως λόγω του ότι είχε καταντήσει ιεροσυλία να πείς κάτι αρνητικό για την ταινία, καθώς δεν ήταν "πολιτικώς ορθών" να πείς κατί αρνητικό , η οποία για μένα απλώς έτυχε συγκεκριμένων συγκυρίων καθώς επίσης και το μέσο μορφωτικό επίπεδο της εποχής πάνω σε τέτοια θέματα. θεωρώ τη συγκεκριμένη την πιο αξιόλογη προσπάθεια μετα τα gattaca, equilibrium, moon.
αυτά προς το παρόν,ελπίζω να μη σας κούρασα.

Φιλε Τηλεμαχε μπραβο σου, εισαι πραγματικος σινεφιλ και γνωστης της ωραιας αυτης τεχνης που αρεσει και σε μενα πολυ.

i palios έγραψε:Φιλε Τηλεμαχε μπραβο σου, εισαι πραγματικος σινεφιλ και γνωστης της ωραιας αυτης τεχνης που αρεσει και σε μενα πολυ.

δεν μπορω παρα να συνυπογραψω ολα οσα εγραψε ο φιλος Γιαννης παραπανω ...ευχαριστουμε Τηλεμαχε για την ενημερωση

ευχαριστώ παιδιά για τα καλά σας λόγια. σχεδόν κοκκινίζω.

και συνεχίζω με άλλες δύο που είναι καθήκον να αναφέρω εδώ προκειμένου να προστατέψω το χρόνο σας και το γούστο σας.
under the skin.
θλίβομαι , ωρύομαι ,αγανακτώ. γιατί ;;; πραγματικά γιατί βγαίνουν τέτοιες ταινίες ; η αρπαχτή της αρπαχτής. η φτηνή έκδοση της επιστημονικής φαντασίας που προσπαθεί να το "παίξει" κουλτούρα. over the skin η ταινία παραμένει επιστημονικής φαντασίας , under the skin όμως το μόνο που κάνει είναι να μην έχει νόημα , συνοχή.Η τέχνη της μουσικής πάει περίπατο και η επιλογή των φωτιστικών εφε τραυματίζει τον αμφιβληστροειδή χιτώνα σε συνδυασμό φυσικά με την τέρμα ανθυγιεινή μουσική επένδυση(στην κυριολεξία αφού ζαλίζεσαι σε επικίνδυνο βαθμό.όσοι πάσχετε από ημικρανίες και υλίγγους μην τη δείτε. θας σας φέρει εμετό.)
αναφορές από εδώ και εκεί σε άλλα αριστουργήματα, όπως ο άνθρωπος ελέφαντας, που όμως δεν έχει καμία σχέση με την απόδοση της ταινίας διότι απλώς κάνει αναφορές χωρίς να έχει κάποιο συγκεκριμένο σκοπό και κανέναν παραλληλισμό ή νόημα. απλώς πετάει άλλες ταινίες για το "έτσι".την βρήκα τέρμα αποπροσανατολιστική και αποβλακωτική. όταν βγήκα από την αίθουσα ένιωθα σαν να έβλεπα τις κουτσομπολίστικες εκπομπες της τηλεόρασης. ένοχος και χαζός. πραγματικά ο σκηνοθέτης αυτου του τερατουργήματος τόσο με τις τεχνικές του επιλογές όσο και με τις μουσικές επιλογές του πιστεύω πως ήθελε να προκαλέσει ζημιά στην υγεία του θεατή. κάποιοι μου έλεγαν για αλληγορική ταινία , τους απαντώ λοιπόν έαν θελουν να μάθουν τί είναι και πως ορίζεται η αλληγορία προτείνω να διαβάσουν λυρικούς ποιητές.

inherent vice
Θεέ και κύριε. όχι ρε παιδιά όχι!!! και εκεί που λες πως ο πάτος ήρθε με την προαναφερθείσα ταινία έρχεται και αυτή και το αποτελειώνει. έλεγα στην αρχή "ωωω ταινία με χοακίμ φοίνιξ, καλή θα είναι" αφου ο συγκεκριμένος ηθοποιός είναι εκπληκτικός.σπατάλη του ταλέντου του. είναι η πρώτη φορά που με το που τελειώνουν οι βασανιστικές 3 ώρες(!) που κρατάει το μαρτύριο της , το 1/3 της αίθουσας έλειπε. κάντε κάτι άλλο είναι τρεις ώρες που δε θα ξανάρθουν πίσω.
τα παραπάνω παρόλο που έχουν αρνητικό στόμφο παραμένουν προσωπική γνωμη και παρακαλώ να αντιμετωπιστουν ως τέτοια. σε καμία περίπτωση δεν υπάρχει πρόθεση για προσβολή στα γούστα του καθενός.

Ευχαριστούμε Τηλεμαχε για την ενημέρωση ..πάντα αναλυτικός

Rush
πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε μία ταινία σχετική με αγώνες αυτοκινήτου , φόρμουλα ένα και να σας άρεσε. μέχρι πρότεινως η μόνη αξιόλογη ταινία , η οποία όμως αποτελεί κόμικ (άρα ορισμένα παιδικά στοιχεία και αντίστοιχα κλισε μέσα σ'αυτήν), ήταν το Μισέλ Βεγιάν.
Αυτή εδώ είναι ένα χάρμα. εξαιρετική σε όλες τις πτυχές της , πραγματική ακτινογραφία της προσωπικότητας του Νίκκι Λάουντα και Τζέίμς Χαν..τ
Ακόμη και η επιλογή των ηθοποιών είναι ακριβής , και ας παίζει ο block buster θιασώτης Κρις Χεμσγουρθ.
H μουσική του επένδυση είναι μοναδική , μεταφέρει συναισθήματα , αγωνίας , προσμονής και γενικώς σε αγκαλιάζει περισσότερο μέσα στην ταινία.Αξίζει πάρα πολλά και ως εκ τούτου συστήνεται ανεπυφύλακτα.

Η κρυφή ζωή του Ουόλτερ Μίτυ
Ο κύριος Μπεν Στίλλερ ετοίμαζε την καλλίτερη ταινία της καριέρας του 2 χρόνια και το τελικό προϊόν που μας παρουσιάζει είναι μία άρτια ιστορία που ανήκει στην κατηγορία ταινιών κινήτρου. ένα σύντομο βιογραφικό της υπόθεσης . η ιστορία του Ουόλτερ ξεκινάει το 1939 ως μία μικρού μήκους ιστορία του Τζέϊμς Θέρμπερ με γενικότερη μελαγχολική διάθεση και τραγικό τέλος. Γενικώς η ιστορία του Ουόλτερ είναι μια λυπητερή αφήγηση.
αργότερα το 1947 υπήρξε και κινηματογραφική έκδοση.
Ο μπεν Στίλλερ έβαλε ένα στοίχημα και το κέρδισε κατά την ταπεινή μου γνώμη. άλλαξε το χαρακτήρα από μελαγχολικό σε κωμικό και γενικώς όλο το ύφος της αρχικής ιδέας και το έφερε στα μέτρα τα δικά του. μία τέλεια ισορροπία ανάμεσα στον κωμικό χαρακτηρα που μας έχει συνηθίσει ο Μπεν Στίλλερ αλλά με τη καθημερινη σοβαρότητα που διαπερνάει έναν καθημερινό άνθρωπο.Ενιωσα μία γλυκύτητα ,ένα κίνητρο, και φυσικά η ταινία αποτελεί και ντοκιμαντέρ αντίστοιχο του "icοns" , αφού ο πρωταγωνιστης περιπλανάται σε πολλές χώρες. απίστευτη φωτογραφία , μοναδικά τοπία και φυσικά σύντομες αναφορές στον τρόπο ζωής των κατοίκων σε ξεχασμένα από τον καιρό μέρη.
επιτελεί τον σκοπό της στο 100% και ευχαριστώ τον κύριο Στίλλερ για την ταινία αυτή.
μόνο και μόνο για την άπλετη παροχή συναισθημάτων και για την οικειότητα που αποκτάς με τους χαρακτήρες αναγκάζοντας εαυτόν να ταυτιστεί με την υπόθεση.

biutiful

[youtube][/youtube]

Απ¨τις καλύτερες ερμηνείες του Javier Bardem