Re: Ιστορια του παθους μου
Δημοσιεύτηκε: Τετ Απρ 06, 2011 12:35 am
Μετάφραση,
Ένα μήνα αργότερα.
Μετά τον όλεθρο των σκόρπιων εξαρτημάτων, που όμως μαζεύτηκαν όλα χωρίς ζημιά ήρθε η ώρα να ζητήσω τη βοήθεια του κ Θόδωρου.
Πλησίαζαν Χριστούγεννα και σχολικές διακοπές. Από την πρώτη κι’όλας ημέρα έτρεξα να βρω τον κ Θ.. κοντά στο γραφείο του πατέρα μου στην οδό Πραξιτέλους
Μπαίνοντας στο μαγαζί εκστασιάστηκα. Περιτριγυρισμένος από χιλιάδες ρολόγια
χειρός, τσέπης, τοίχου, εργαλεία όλων των ειδών και ποιοτήτων, ερμάρια με μικροσκοπικά συρταράκια κλπ, ένοιωσα σαν να βρισκόμουν σ’ένα επίγειο παράδεισο.
Ο κ Θ., καθισμένος στο πάγκο του και απασχολημένος με κάποιο ρολόι σήκωσε το κεφάλι του για να με υποδεχθεί. « Α! Ώστε τελικά αποφάσισες ν’άρθεις να με δεις»
«Ναι κ Θ, ο μπαμπάς είπε ότι θα με βοηθήσετε να συναρμολογήσω το ρολόι του»
«Σωστά, - το είπα και θα το κάνω με χαρά» ήταν η αυθόρμητη απάντηση.
«¨Έλα τώρα να κάτσεις κοντά μου και να παρακολουθείς με προσοχή τι κάνω, μέχρι να τελειώσω, και έτσι μπορεί να μάθεις κάτι», πρόσθεσε προσφέροντας μου ένα σκαμνάκι να καθίσω όχι όμως πολύ κοντά για να μη τον ενοχλώ.
Στάθηκε αδύνατο να συνειδητοποιήσω το κόσμο που βρισκόμουν. Γοητευμένος από τα αντικείμενα που με περιέβαλαν, ιδιαίτερα το ρολόγια τοίχου διαφορετικού ύψους
Άλλα μακρύτερα άλλα ποιο κοντά, τους ήχους από τα εκκρεμή και χτύπους από τις καμπάνες τους, πρόσθεσαν στο μυστήριο και περισπάστηκα από την παρακολούθηση του κ Θ
Κρατούσε ένα μικρό σωληνάκι με οδοντωτό κορμό και καπέλο. Πιέζοντας το καπέλο με τον δείκτη στριφογύριζε τον κορμό με τον αντίχειρα και τον μέσο σαν να προσπαθούσε να τρυπήσει. Τίποτα το άξιον απορίας μια και ήταν ένα απλό κατσαβιδάκι ρολογά. Το δεύτερο ήταν ο φακός που φορούσε με ιδιαίτερη άνεση
Δέν χρειάστηκε να το βγάλει όσο ήμουν εκεί ακόμα κι’όταν υποδεχόταν πελάτες
Το τελευταίο ήταν ένα τσιμπιδάκι και μ’αυτό ολοκληρώθηκε η εισαγωγή μου στα βασικά εργαλεία του ρολογά.
Ένα μήνα αργότερα.
Μετά τον όλεθρο των σκόρπιων εξαρτημάτων, που όμως μαζεύτηκαν όλα χωρίς ζημιά ήρθε η ώρα να ζητήσω τη βοήθεια του κ Θόδωρου.
Πλησίαζαν Χριστούγεννα και σχολικές διακοπές. Από την πρώτη κι’όλας ημέρα έτρεξα να βρω τον κ Θ.. κοντά στο γραφείο του πατέρα μου στην οδό Πραξιτέλους
Μπαίνοντας στο μαγαζί εκστασιάστηκα. Περιτριγυρισμένος από χιλιάδες ρολόγια
χειρός, τσέπης, τοίχου, εργαλεία όλων των ειδών και ποιοτήτων, ερμάρια με μικροσκοπικά συρταράκια κλπ, ένοιωσα σαν να βρισκόμουν σ’ένα επίγειο παράδεισο.
Ο κ Θ., καθισμένος στο πάγκο του και απασχολημένος με κάποιο ρολόι σήκωσε το κεφάλι του για να με υποδεχθεί. « Α! Ώστε τελικά αποφάσισες ν’άρθεις να με δεις»
«Ναι κ Θ, ο μπαμπάς είπε ότι θα με βοηθήσετε να συναρμολογήσω το ρολόι του»
«Σωστά, - το είπα και θα το κάνω με χαρά» ήταν η αυθόρμητη απάντηση.
«¨Έλα τώρα να κάτσεις κοντά μου και να παρακολουθείς με προσοχή τι κάνω, μέχρι να τελειώσω, και έτσι μπορεί να μάθεις κάτι», πρόσθεσε προσφέροντας μου ένα σκαμνάκι να καθίσω όχι όμως πολύ κοντά για να μη τον ενοχλώ.
Στάθηκε αδύνατο να συνειδητοποιήσω το κόσμο που βρισκόμουν. Γοητευμένος από τα αντικείμενα που με περιέβαλαν, ιδιαίτερα το ρολόγια τοίχου διαφορετικού ύψους
Άλλα μακρύτερα άλλα ποιο κοντά, τους ήχους από τα εκκρεμή και χτύπους από τις καμπάνες τους, πρόσθεσαν στο μυστήριο και περισπάστηκα από την παρακολούθηση του κ Θ
Κρατούσε ένα μικρό σωληνάκι με οδοντωτό κορμό και καπέλο. Πιέζοντας το καπέλο με τον δείκτη στριφογύριζε τον κορμό με τον αντίχειρα και τον μέσο σαν να προσπαθούσε να τρυπήσει. Τίποτα το άξιον απορίας μια και ήταν ένα απλό κατσαβιδάκι ρολογά. Το δεύτερο ήταν ο φακός που φορούσε με ιδιαίτερη άνεση
Δέν χρειάστηκε να το βγάλει όσο ήμουν εκεί ακόμα κι’όταν υποδεχόταν πελάτες
Το τελευταίο ήταν ένα τσιμπιδάκι και μ’αυτό ολοκληρώθηκε η εισαγωγή μου στα βασικά εργαλεία του ρολογά.
