ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ
Σύμφωνα με τον Όμηρο ο γιος του Αχιλλέα ο Νεοπτόλεμος όταν οι Έλληνες κυρίευσαν την Τροία πήρε σαν λάφυρο την Ανδρομάχη τη γυναίκα του Έκτορα και πήγαν και εγκαταστάθηκαν στην Πίνδο όπου ίδρυσαν το βασίλειό τους και τον γιο τους τον ονόμασαν Μολοσσό.
Οι απόγονοι του ονομάστηκαν Μολοσσοί, είναι οι άνθρωποι που ζουν πάνω στην Πίνδο και οι σκύλοι τους θεωρούνταν από τα αρχαία χρόνια οι πιο ισχυροί και άφοβοι, "Οι Μολοττίδες", (ετυμολογικά η λέξη Μολοσσός συναποτελείται απο την λέξη "μόλο" ή "μάλο" που σημαίνει το πολύ, το μεγάλο, το πολεμικό, το ορεινό και την κατάληξη "σσος" που δηλώνει εντοπιότητα). Γι' αυτόν το λόγο ο Μέγας Αλέξανδρος ισχυρίζεται ότι είναι απόγονος του Αχιλλέα αφού η μητέρα του η Ολυμπιάδα ήταν η πριγκίπισσα των Μολοσσών.
Δύο από αυτά τα φοβερά σκυλιά τα είχε πάρει από τον πατέρα της και τα μεγάλωνε ο Αλέξανδρος. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη το ένα ήταν τόσο δυνατό που δεν καταδέχτηκε ούτε να παλέψει με αρκούδα. Αυτούς τους σκύλους χρησιμοποίησε ο Αλέξανδρος κατά του Περσικού ιππικού, φορώντας τους ακονισμένες λάμες σε κολάρο γύρω από το λαιμό και το στήθος και βοήθησαν τα μέγιστα στις νίκες του. Ιδιαίτερη τιμή απέδωσαν σε πολλούς από αυτούς και οι Μακεδόνες και ο Πύρρος ο Βασιλιάς της Ηπείρου που αργότερα χρησιμοποίησε τους σκύλους κατά των Ρωμαίων. Το 168 π.Χ. στη μάχη της Πύδνας όταν ο Αιμίλιος Παύλος νίκησε τους Μακεδόνες πήρε 100 από αυτούς τους σκύλους στο θρίαμβο του στη Ρώμη.
Οι πιο ισχυροί και ατρόμητοι χρησιμοποιήθηκαν στο Κολοσσαίο εναντίων των τίγρεων , των λεόντων των μονομάχων ή ακόμα και των χριστιανών και βέβαια στον πόλεμο εναντίων εχθρικών στρατευμάτων. Οι λιγότερο ψυχολογικά και σωματικά ισχυροί χρησιμοποιήθηκαν σαν ποιμενικοί προς φύλαξη κοπαδιών των βοοειδών που ακολουθούσαν τις λεγεώνες. Από αυτούς τους σκύλους κατάγονται επίσης πολλοί ποιμενικοί της Κεντρικής Ευρώπης και των Βαλκανίων...
Παρουσίαση
Από τους γνωστότερους σκύλους της αρχαιότητας που σήμερα θεωρείται η γενετική βάση του σύγχρονου Ελληνικού ποιμενικού σκύλου είναι ο Μολοσσικός, που γεωγραφικά τοποθετείται στην αρχαία Ήπειρο.
Η γενετική αυτή βάση πιθανότατα διευρύνθηκε και με άλλες επιμιξίες τοπικών ποικιλιών του αρχαιοελλαδικού χώρου και διατηρήθηκε διαμέσου των αιώνων στο απομονωμένο και δύσβατο περιβάλλον της οροσειράς της Πίνδου έως τις μέρες μας.
Ο Ελληνικός ποιμενικός μπορεί να χαρακτηριστεί σαν ο Μεγάλος Ορεινός ποιμενικός σκύλος της χώρας μας.
Οι ιδιαιτερότητες του φυσικού περιβάλλοντος της χώρας μας έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωση της μορφολογίας του σκύλου αυτού.
Η διαχείριση των ποιμνίων απαιτούσε ανέκαθεν την εκμετάλλευση των ορεινών βοσκοτόπων και επέβαλε μετακινήσεις των περισσοτέρων κοπαδιών από τα χειμαδιά (πεδινές βοσκές) στα ορεινά (θερινές βοσκές).
Η μετακίνηση των ποιμνίων επί αιώνες πραγματοποιούνταν με αργούς ρυθμούς, βαδίζοντας με τα πόδια, ακολουθώντας συγκεκριμένα δρομολόγια, κατά τα οποία οι σκύλοι έπρεπε να ακολουθούν το κοπάδι συνεχώς και να το προστατεύουν. Απαιτούνταν συνεπώς από τον σκύλο συνδυασμός αντοχής, ικανότητας δίωξης και δύναμης κατά την συμπλοκή με τον αντίπαλο, καθώς επίσης ικανότητα προσαρμογής σε συνθήκες στέρησης.
Σήμερα στην ύπαιθρο είναι δυνατόν να συναντήσει κανείς πολλά διαφορετικά μορφολογικά στοιχεία στους ποιμενικούς σκύλους που οφείλονται σε μεγάλο βαθμό:
1) στην μιγαδοποίηση του Ελληνικού ποιμενικού με άλλες φυλές.
2) στην κλειστή (συγγενική) αναπαραγωγή που ασκήθηκε ηθελημένα ή άθελα από τους κτηνοτρόφους και εμπέδωσε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Οι ελαφριοί τύποι σκύλων με μέτριο ανάστημα, αποτελούσαν τον πληθυσμό σκύλων που ευκολότερα δημιουργούσε τους μιγάδες στην ύπαιθρο και επηρέαζε με την διασπορά των ποικίλων χαρακτηριστικών και όσους ποιμενικούς διαβίωναν κοντά σε κατοικημένες περιοχές, αφού όλα αυτά τα σκυλιά κινούνται ελεύθερα στο περιβάλλον.
Και μια Γενική Περιγραφή....
http://www.koth.gr/el/ellinikes-fyles/5 ... nikos.html....
