Watchfunclub.gr

Δημοσιεύτηκε: **Πέμ Φεβ 12, 2015 10:42 pm**

Megalos έγραψε:Wooster εκκεντρικος τυπος

Οτι φοράει παντως ξέρει και το υποστηρίζει φιλε Κωστα ετσι;

Giorgio k.........

Δημοσιεύτηκε: **Πέμ Φεβ 12, 2015 10:44 pm**

Παντως Κωστη θα ηθελα να ακουσω την αποψη σου για τον Nick Wooster. Επειδη σε εχω δει απο κοντα σε καφε-παλια στο avenue εποχες που ειχαμε στην παρεα και τον Ιδομενεα (acidblack)-και οντως εχεις προσεγμενο ντυσιμο και στυλ gentleman, θα ηθελα την κριτικη σου. Θυμαμαι το πουκαμισο σου με την εσοχη στο μανικι για το ρολοι, εχω την εντυπωση πως ειχες και την ζωνη με την αγκραφα στο σχημα του reverso.
Αυτος ο τυπος ο wooster λοιπον θεωρειται γκουρου της μοδας. Ειναι και σε πολλες απο τις φωτογραφιες του Γιωργου σε αυτο το θεμα (ο γκριζομαλης με το μουσι). Ζει ΝΥ και τον ειχαν συναντησει και οι παρουσιαστες του world party.

Αν μπορεις να σχολιασεις θα το ηθελα. Ειμαι περιεργος να δω πως καποιος με ποιο αυστηρα μετρα και σταθμα αντιμετωπιζει εναν 55αρη τυπο ο οποιος τολμαει να συνδυασει πεντατσεπο παντελονι με γιλεκο γραββατα και σακακι.

Δημοσιεύτηκε: **Παρ Φεβ 13, 2015 1:20 am**

Αν θεωρήσουμε τη μόδα έναν χώρο προσωπικής έκφρασης, θα μπορούσαμε – τηρουμένων των αναλογιών – να τον παραλληλίσουμε με οποιονδήποτε καλλιτεχνικό χώρο, αυτόν της ζωγραφικής για παράδειγμα.

Οι κανόνες λοιπόν και στη μόδα – όπως και στη ζωγραφική – υπάρχουν για να τους παραβαίνουμε.

Ούτως ή άλλως υπάρχουν πολλές «σχολές» στυλ και αν το αγγλικό στυλ προβλέπει να φοράει κανείς ανοιχτόχρωμα παπούτσια με σκούρο κοστούμι μόνο το πρωί, στην Ιταλία μπορείς να δεις αυτό το συνδυασμό και σε βραδινό κάλεσμα.

Έχοντας μια αγάπη στο χώρο, κάνω ότι κάνει και ο κάθε ζωγράφος: δεν με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, ούτε το βλέπω για να πάρω ή να απορρίψω ιδέες.

Συνήθως διαμορφώνεται ένα προσωπικό στυλ από επιλογές που είναι τυχαίες, αλλά για τον καθένα σημαντικές.

Δεν υπάρχουν «πρέπει».

Πρωτο-είδα τα John Lobb αυμπτωματικά όταν ήμουν φοιτητής στο Παρίσι στα 19 μου και αγόρασα το πρώτο μου ζευγάρι στα 29 μου, στο Παρίσι επίσης.

Αργότερα έγιναν της μόδας τα Berlutti, αλλά ούτε καν τα δοκίμασα ποτέ. Είχα κάναι μάλιστα και μια «κόντρα» με τον Λάκη Γαβαλά στο Status, εγώ υπερασπιζόμενος τα Lobb, αυτός τα Berlutti.

Δημιουργείται μια «συγγένεια». Αισθάνεσαι ότι έχεις ένα δέσιμο με κάποιους Οίκους, κάποιους τεχνίτες, κάποια καταστήματα, ακόμη και πωλητές.

Ο Πικάσο λοιπόν δεν ακολούθησε σχεδόν κανέναν από τους κανόνες της κλασικής ζωγραφικής. Για αυτό όμως και ξεχώρισε.

Το ίδιο λοιπόν νομίζω ότι συμβαίνει με τον τύπο που έγραψες, τον οποίο δεν ήξερα καν.

Μετά παίζουν έναν ρόλο πολύ σημαντικό πολλές άλλες παράμετροι.

Τι δουλειά κάνεις. Ο Γαβαλάς θα ντυνόταν έτσι αν ήταν δικηγόρος;

Το σώμα σου.

Υπόλοιπες αναφορές σου. Η μουσική συνδέεται συχνά με το στυλ, η ηλικία, ο χαρακτήρας, ακόμη και η πόλη ή η χώρα που ζεις – η γυναίκα που έχεις δίπλα σου.

Το ίδιο ντύσιμο θα έκανες αν συνόδευες την Μέρκελ, την Ναόμι Κάμπελ ή την Ριάννα.

Βλέπεις τι γίνεται όταν ξαφνικά ένας Πρωθυπουργός εμφανιστεί χωρίς γραβάτα ή ένας υπουργός με κασκόλ…

Εγώ πάντως φοράω με την ίδια αγάπη τα πουκάμισα που λες (πολύ πιο σπάνια τώρα πια), όπως και ένα t-shirt με τα Στρουμφ!!!

Η κρίση σε βοηθάει να καταλάβεις ότι δεν είσαι το αυτοκίνητό σου, δεν είσαι το κοστούμι σου, δεν είσαι το ρολόι σου, δεν είσαι τα παπούτσια σου, δεν είσαι το επάγγελμά σου, δεν είσαι καν το μυαλό σου. Είσαι κάτι πολύ παραπάνω από όλα αυτά μαζί.

Φιλικά

Κωστής