Μετά από καιρό καλημέρα σε όλους τους φίλους
.
Είναι αλήθεια ότι αυτό το πόστ έπρεπε να το έχω γράψει καιρό τώρα, αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ..
Είχα την τύχη να βρεθώ με το Δημήτρη και να μιλήσουμε σχετικά με τα λουράκι που ξεκίνησε να φτιάχνει.
(ΔΕΝ το ήξερα γιατί απλά δεν μπαίνω τον τελευταίο καιρό στο φόρουμ.)
Είπαμε διάφορα για δέρματα για τεχνικές για το πως ξεκίνησε και άλλα πολλά.
Όμως αυτά σε κάποιο άλλο πόστ. (θεού θέλοντος)
Κοιτάζοντας και πιάνοντας ,από κοντά, αρκετά από τα λουράκια που μέχρι εκείνη τη στιγμή είχε φτιάξει, άρχισα να αναρωτιέμαι....
Είναι το παλιό δέρμα; είναι η πατίνα του χρόνου; είναι το ράψιμο στο χέρι; είναι η ψαρόκολλα; είναι η πυρογραφία; είναι το σήμα;
Θα έλεγα πως, αναμφίβολα, είναι, είναι όλα αυτά, με το καθένα να έχει την δική του δυσκολία και το δικό του ψάξιμο....
Είναι όμως και άλλα πράγματα εξ ίσου σημαντικά: Είναι μια κατ' αρχή μια εσωτερική ανάγκη έκφρασης.
Είναι πολλές πολλές , πολλές ώρες ψαξίματος, ξέρετε η τέχνη αυτή δεν διδάσκεται.
Είναι που θα βρείς τις πληροφορίες, για τα εργαλεία, για τα δέρματα, για τους τρόπους κοπής, για το πως το ράβεις, είναι η δύσκολη αρχή.....
Είναι ακόμη το λάθος, που φορές είναι ανεπανόρθωτο, αν κοπεί η τρυπηθεί λάθος... δεν έχει επιστροφή...
Είναι ακόμη το ενιαίο δέρμα και η φορά του το κόψιμο στα απολύτως κατάλληλα σημεία...
Είναι το μάτι τελικά και το χέρι ου πρέπει αρμονικά να πηγαίνουν...
Τέλος είναι ό κόπος που δεν είναι μόνο σε χρόνο η χρήμα η πνευματικός.
Είναι απλά ο συνδυασμός τους
Παρέλειψα επίτηδες κάτι...
Όταν θα φοράτε στο ρολόι σας και κατ επέκταση στον καρπό σας καινούργια ρούχα, φτιαγμένα από τον Δημήτρη, θα φοράτε επίσης... λίγο από τον ιδρώτα του, λίγο από το άγχος και την αγωνία του τελικού αποτελέσματος, λίγο από τα κουρασμένα μάτια του, λίγο από τις αμφιβολίες του...
Αλλά επίσης θα φοράτε πολύ, (ίσως πολύ περισσότερο από ότι νομίζετε),
από το χαμόγελό του, την αγάπη του την ψυχή του και κυρίως από το μεράκι του
Αφιερωμένο στον φίλο Δημήτρη από καρδιάς
Υ.Γ. Φυσικά και μου άρεσαν πολύ.... πολύ όμως....
