Watchfunclub.gr

Μπράβο ρε φίλε πολύ μεγάλα κομμάτια...!!!!

snapper πες μας που βρισκεσαι με τις χταποδαρες αυτες ..
σε ποια νερα τα τσακωσες ??
και συγχαρητηρια για τις επιδοσεις σου

GIOSOU έγραψε:Εκτός των κατορθωμάτων σας..... δείξτε μας και τα ρολόγια που σας συνοδεύουν στην ωραία σας ασχολία!

Φάτε μάτια ψάρια λοιπόν .....και καρποί ρολόγια!

Φιλικά,
Γιώργος

+1

Περιμένουμε όμορφες φώτο!

Πάρτε και μερικά videos ...
Χταποδάκια, στειροπουλάκια, και μεδουσάκια ...

[youtube][/youtube]


[youtube][/youtube]


[youtube][/youtube]


[youtube][/youtube]


Χαιρετισμούς,
Στέφανος.

Stef,τυφλα να χει ο Κουστο ενα πραμα!
Περνατε καλα βλεπω!

Εκανες το μοιραιο λαθος και εβαλες αυτα τα υπεροχα βιντεο οποτε τωρα ξερεις ε θελουμε και αλλα
ΥΓ
μου εφτιαξες την μερα και ακομα εδω ειναι χαραματα

Να είστε καλά ρε παιδιά !!!
Αλλά σήμερα μας τα χάλασε το Βοριαδάκι ...

Νίκο περιμένω νέα σου, ξέρεις εσύ !!!

Megalos έγραψε:snapper πες μας που βρισκεσαι με τις χταποδαρες αυτες ..
σε ποια νερα τα τσακωσες ??
και συγχαρητηρια για τις επιδοσεις σου

Τα χταποδακια ειναι απο μερη κοντα στην αττικη..μεχρι επιδαυρο..μολις μπορεσω θα βαλω και κανα ψαρακι''
Πολυ ωραια τα βιντεο Στεφανε..και η ρολογαρα σουπερ...

snapper έγραψε:

Megalos έγραψε:snapper πες μας που βρισκεσαι με τις χταποδαρες αυτες ..
σε ποια νερα τα τσακωσες ??
και συγχαρητηρια για τις επιδοσεις σου

Τα χταποδακια ειναι απο μερη κοντα στην αττικη..μεχρι επιδαυρο..μολις μπορεσω θα βαλω και κανα ψαρακι''
Πολυ ωραια τα βιντεο Στεφανε..και η ρολογαρα σουπερ...

Ωραίες οι χταποδάρες σου, φίλε snapper ...

Ας δουμε και λιγη ιστορια..
Η ιστορία της ελεύθερης κατάδυσης....
Οι αρχαίοι, οι ρωμαίοι και τα μαργαριτά-
ρια
Δε γνωρίζουμε αν ο homo sapiens βούταγεκαι για τη μαγεία της ελεύθερης κατάδυσης,
πάντως το σίγουρο είναι ότι από αρχαιοτάτων χρόνων,ο άνθρωπος όλο και κάτι έψαχνε στη θάλασσα.
Ακράδαντες αποδείξεις απολιθωμάτων, τοιχογραφιών και ευρημάτων, συλλαμβάνουν τον άνθρωπο να
μαζεύει κοχυλάκια στη Βαλτική 7000-10.000 χρόνια πριν. Περί το 4500 εντοπίζεται στον Τίγρη
και στον Ευφράτη,ενώ από το 3000 π.Χ. όλη η Μεσόγειος ακτή μάζευε από χταπόδια, καβούρια
μέχρι και μαργαριτάρια. Εννοείται ότι και οι αρχαίοι Έλληνες είναι μπλεγμένοι στην υπόθεση.
Και κρίνοντας από τις καθημερινές τους συνήθειες, βουτάγανε πολύ. Αςπάρουμε π.χ. τα ρούχα τους.
Η μόδα τότε επέβαλλε χιτώνες σε κόκκινο της πορφύρας.Μόνο που το 1 γραμμάριο μπογιάς,
απαιτούσε 8,500 πολτοποιημένα γαστερόποδα και άλλες τόσες βουτιές. Τα δύστυχα αυτά μαλάκια
περιέχουν μία φλεβίτσα που βγάζει μια κόκκινη μύξα. Τα αρχαία ρούχα ήταν αντί-οικολογικά
και τις πρώτες μέρες βρωμάγανε πολύ. Επίσης γνωρίζουμε ότι αρχαίοι Έλληνες ξεκοιλιάζονταν στα
αφροδισιακά. Ευρέθησαν συνταγές με μύδια, στρείδια και αστακομακαρονάδες,τις οποίες αντέγραψαν
οι Ρωμαίοι αργότερα και πλάσαραν για δικές τους συνδυάζοντας τις με φακές και άλλες τέτοιες
αηδίες.Το σφουγγάρι είχε επίσης μεγάλη πέραση.Εμείς το χρησιμοποιούσαμε για να πλενόμαστε
ενώ οι Ρωμαίοι έφτιαχναν ποτηράκια για το κρασί τους (είναι τρελοί αυτοί οι Ρωμαίοι).
Πέρα από τα κλασσικά, είχαμε πάρει master στο να βυθίζουμε εχθρικά καράβια.
Ο Όμηρος, ο Ηρόδοτος, οι δώδεκα Θεοί του Ολύμπου, αλλά και ο Θουκυδίδης το αναφέρουν ξεκάθαρα:
είχαμε κάνει τα Περσικάπλοία κόσκινο. Ότι βούλιαζε, το λεηλατούσαν αργότερα μισθοφόροι
ελεύθεροι δύτες,οι οποίοι μάλιστα στη Ρόδο φημολογείται ότι σύμφωνα με κρατικό νόμο,
πληρώνονταν με το μέτρο.Όσο βαθύτερα, τόσο καλύτερα –φοβερός νόμος.Ακόμα,σύμφωνα με τις
Ιστορικές πηγές και ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν δεινός δύτης, αλλά και οι Ρωμαίοι αργότερα,
και οι Βυζαντινοί πολύ αργότερα.Από τις παραπάνω καθαρά φαλλοκρατικές κοινωνίες,
περνάμε στην ανατολή του 1800. Το φαί στο τραπέζι το έφερνε γυναίκα. Ο λόγος ήταν ότι
το φαί, βρισκότανε 20 μέτρα κάτω από τα παγωμένα νερά του Ειρηνικού. Και εκεί
που οι άντρες έβαζαν το δαχτυλάκι τους και πάγωναν - το αίμα λίπος δε γίνεται, οι γυναίκες
βουτάγανε τσίτσιδες και μάλιστα κρατούσαν την αναπνοή τους έως και 2 ολόκληρα λεπτά.
Συλλέγανε πολύτιμα μαργαριτάρια και οτιδήποτε άλλο τρωγότανε. Η επαγγελματική μόδα επέβαλε
τρύπια τύμπανα και στην καλύτερη περίπτωση (ή χειρότερη, όπως το πάρει κανείς) φορούσαν
κάτι υποτυπώδες στολές-μπικίνι, ίσα-ίσα να κρύβονται τα επίμαχα. Στην Ιαπωνική τους
εκδοχή λέγονταν Ama και στην Κορεάτικη Haenyo. Και οι δύο ονομασίες σημαίνουν κυριολεκτικά
«άνθρωπος της θάλασσας». Τώρα τελευταία κυκλοφορούν και μερικές με κάτι ημιδιαφανείς άσπρες
στολές, αλλά αυτές δεν πιάνονται γιατί είναι για τους τουρίστες.Λίγο πολύ όλος ο παραθαλάσσιος
κόσμος επιδιδόταν σε ερασιτεχνικές καταδύσεις. Η ουσιαστική όμως εξέλιξη της ελεύθερης
κατάδυσης στη μορφή που τη γνωρίζουμε σήμερα ξεκινάει στις αρχές του αιώνα στην Ελλάδα,
στ’ ανοιχτά της Καρπάθου…
Στον κόσμο των ναυτικών μύρια όσα θεωρούνται γρουσουζιά, αλλά 3 κυρίως δεν πρέπει να συμβούν
ποτέ στο πλοίο σου.Να αλλάξεις το όνομα του, να πατήσει πάνω του το πόδι της γυναίκα, και να
χάσεις την άγκυρα του.Το τελευταίο κακό συνέβηκε στο Ιταλικό πολεμικό Βασίλισσα Μαργαρίτα
στην Κάρπαθο, στις 14 Ιουλίου του 1913. Οι Ιταλοί ρώτησαν και οι ντόπιοι πρότειναν
ανεπιφύλαχτα το Στάθη Χατζή από τη Σύμη. Ο υποψήφιος σωτήρας τους ήταν 60 κιλά κόκαλα,
μισόκουφος (είχε μόνο ένα τύμπανο και αυτό τρύπιο),καρδιακός (έπασχε από εμφύσημα ) και
ανίκανος να κρατήσει την αναπνοή του πάνω από 1 λεπτό (εκτός νερού). Όμως ο Στάθης Χατζής,
φόρεσε το μπανιερό του,πήρε μια πέτρα αγκαλιά, και μετά από μερικές μέρες και κάμποσες βουτιές
στα 60 με 80 μέτρα, η άγκυρα ευρέθη.Οι Ιταλοί ετοιμάστηκαν να αδειάσουν τα πορτοφόλια τους
στα πόδια του. Αλλά ο Στάθης Χατζής ζήτησε μονάχα λίγη μπογίτσα να βάψει τη βάρκα του.
Η ιστορία θα έκλεινε με happy end αν δεν υπήρχαν οι κακές γλώσσες. Οι ρημάδες λένε, ότι η
πληρωμή με την μπογιά είναι μπαρμπούτσαλα.Μια προπαγάνδα υπέρ του τίμιου και αγνού ψαρά που
κάνει το σκατό παξιμάδι.Γιατί στην πραγματικότητα ο Στάθης Χατζής ήταν δυναμιτάκιας και ζήτησε
νόμιμη άδεια να ταΐζει τα ψάρια δυναμίτιδα. Οι συγγενείς του πάντως διαφωνούν καθέτως
(εμείς δεν ξέρουμε).
Η ανωτέρω ιστορία είναι απόλυτα αληθινή και καταγεγραμμένη στα Ιταλικά αρχεία.
Το πρώτο ωστόσο επίσημο ρεκόρ ελεύθερης κατάδυσης έγινε 30 χρόνια αργότερα. Πρωταγωνιστής
αυτή τη φορά ένας Ούγγρο-Ιταλός αεροπόρος και τρανόςψαροτουφεκάς,ο Raimondo Bucher.
Το 1949, δήλωσε ούτε λίγο ούτε πολύ ότι θα επιχειρήσει ελεύθερη κατάδυση στα 30 μέτρα.
Οι γιατροί τα έβαλαν κάτω και του ανακοίνωσαν ότι σύμφωνα με τις πρόσφατες ιατρικές ανακαλύψεις,
στα 30 μέτρα ήρθε το τέλος. Προφανώς δεν είχαν ακουστά το Χατζηστάθη.Είχαν όμως ακουστά το νόμο
των αερίων του Boyle*, και υπολόγισαν ότι σε αυτό το βάθος,τα πνευμόνια του Raimondo και συνεπώς
ο Raimondo θα γίνουν σκόνη και θρύψαλα.Ο Boyle το 1664 που έγραψε το σχετικό νόμο,παρέλειψε να
διευκρινίσει ότι αναφέρεται στους μελλοντικούς μπουκαλάκηδες και οχί στους ελεύθερους δύτες,
που διατηρούν ακέραιο το δικαίωμα τους στο καταδυτικό αντανακλαστικό*. Παρόλη την θανατική του
καταδίκη, ο Raimondo Bucher τους αγνόησε παραδειγματικά. Και επειδή ο καταδυτικός εξοπλισμός του
ήταν για τα μπάζα, χρειάστηκε να προσπαθήσει 2 φορές (την 1η, από την πίεση του έφυγε η μάσκα
αν λεγόταν μάσκα αυτό το λαστιχένιο πράγμα που φόραγε). Στα λοιπά αξεσουάρ του συγκαταλέγονταν
ένα ζευγάρι πεδιλάκια τόσα δα,τελευταίο μοντέλο του 1933*, κάτι τρύπια γάντια και ένα
υπέρβαρο ψαροτούφεκο εποχής σε ρόλο εναλλασσόμενου.Τα κατάφερε και κέρδισε επάξια τον τίτλο
του βαθύτερου ανθρώπου στον κόσμο (και 50,000 ιταλικές λίρες, στοίχημα που είχε βάλει με το
δύτη ασφαλείας). Το άρθρο δημοσιεύτηκε στους Times και οι γιατροί δεν πίστευαν στα αυτιά τους.
Το ξανασκέφτηκαν και αποφάσισαν ότι τελικά πρέπει να περάσεις τα 30 μέτρα για να έρθει το τέλος.
Ο Raimondo, που από τα 30 μέτρα δεν είδε το Χάρο να τον περιμένει στα 31, το 1952
τους αγνόησε πιο παραδειγματικά και πραγματοποίησε νέα κατάδυση ρεκόρ στα 39 μέτρα.
Οι γιατροί τραβούσαν τα μαλλιά τους, ενώ 10 χρόνια μετά έσκισαν τα πτυχία τους.
Τότε εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που έμελε να μείνει θρύλος στην ιστορία της ΕΚ.
Ο Ιταλός Enzo Majorca, που το 1962 βούτηξε το ταμπελάκι του από το βάθος των 51 μέτρων.
Και αυτή ήταν μόνο η αρχή. Υπήρξαν διάφοροι άλλοι αθλητές που έκαναν το πέρασμά τους
προσθέτοντας σιγά-σιγά μέτρα στο σκοινί του Majorca, όπως ο Americo Santarelli,
o Teteke Williams και ο Bob Croft. Αλλά αυτός που τον έκανε πραγματικά να χάσει τον ύπνο του,
βγήκε στην επιφάνεια το 1965. Ο χειρότερος του εφιάλτης ήταν Γάλλος και λεγόταν Jacques Mayol.
Ο Jacques Mayol γεννήθηκε το 1927 στη Σαγκάη από Γάλλους γονείς. Δε διέθετε τα σωματικά
χαρίσματα του mr.muscle,αλλά οι φιλοσοφικές του πεποιθήσεις ήταν κλάσης masterYoda και βάλε.
Επί σχεδόν 20 χρόνια, έκανε το Majorca να τρέχει στον προμηθευτή σχοινιών του κάθε τρεις
και λίγο.Μόνο που δεν τίθετο θέμα ανταγωνισμού. Ο Mayol ήταν πολύ απασχολημένος με τη συγγραφή
του βιβλίου του «Ηomo Delphinus*» για κάτι τέτοια. Απλά και μόνο, ο Majorca χαλάρωνε καλύτερα
αν από πάνω του στέκονταν και πέντε συνεργεία με δημοσιογράφους, και φωτογράφους.
Η ιστορία ξεκίνησε με τα 51 μέτρα του Majorca. Ο Mayol τα είδε και απάντησε με 60.
Αργότερα 62 μέτρα ο Majorca, 70 ο Mayol,72 ο Majorca και πάει λέγοντας μέχρι που στις 23 Νοεμβρίου
το 1976, ο Mayol έσπασε το φράγμα των 100 μέτρων.Το σκορ Σαγκάη-Ιταλία έκλεισε τελικά με 105 -101.
Οι παραπάνω προσπάθειες, ανήκουν στην κατηγορία των εναλλασσόμενων βαρών ή σε κάποιες παραλλαγές
no limits.
Σταδιακά, όμως, ο εξοπλισμός αναβαθμίστηκε. Κυκλοφόρησαν τα πρώτα πέδιλα για ελεύθερη,
οι στολές νεοπρέν ήταν γεγονός και επιτέλους δε χρειαζόσουν ένα κουβά αέρα να εξισώσεις τη
μάσκα σου.Προέκυψε έτσι μια νέα κατηγορία,τα σταθερά βάρη, που έμελλε να γίνει και η βασική στην ΕΚ.
Οι αρχικοί κανονισμοί ήταν απλοί και ρητοί: ου ακουμπήσεις το σκοινί,ου πάθεις black out,
και όσα κιλά κατεβάσεις, τόσα θα ανεβάσεις.Το πρώτο επίσημο ρεκόρ στα σταθερά έγινε και πάλι από
ένα Ούγγρο-Ιταλό, τον Stefano Makula το 1978 στα 50 μέτρα. Ο Majorca και ο Mayol με την παλιά τους
τέχνη κόσκινο, ξεκίνησαν το γνωστό τους τροπάριο. ο Mayol πρώτος και πάλι έσπασε το φράγμα των
60 μέτρων το Νοέμβριος του 1981. Όλα αυτά τα πήρε ο κύριος Luc Besson, πρόσθεσε μία γκομενίτσα
και έφτιαξε την πλέον διάσημη ταινία του «The big blue*»- Το απέραντο γαλάζιο.
Έκτοτε, όταν λες ότι κάνεις ελεύθερη κατάδυση, εννοείς ότι κάνεις όπως στο απέραντο γαλάζιο.
Με το «The big blue» προέκυψαν ένα σωρό αθλητές. Ανάμεσα τους και οι κορυφαίοι Pipin και Pelizzari,
οι οποίοι αναμένεται να πρωταγωνιστούν στο «The big blue Returns». Συνέχισαν την ιστορία
Majorca- Mayol, με απίστευτες βουτιές σε βάθη ασύλληπτα για τα δεδομένα της εποχής.
Με τη (σχετική) διάδοση της ελεύθερης κατάδυσης, συγκεντρώθηκαν ένα
σωρό νέες γνώσεις, ιατρικές διαπιστώσεις, τεχνικές θεωρίες και οργάνωση πατάτα.
Αποκλειστικός επίσημος φορέας δεν υπήρχε και τα βασικά είχε αναλάβει η CMAS*. Η CMAS όμως
θεωρούσε ότι το νόημα της ζωής κρύβεται στις μπουκάλες.
Αποφάνθηκε δε ότι οι ελεύθεροι δύτες ήταν επικίνδυνοι-κυρίως για τους δύτες ασφαλείας της,
άσε που κόστιζαν και ένα σωρό λεφτά. Εν ολίγοις, σταμάτησε να αναγνωρίζει ρεκόρ και αποφάσισε
ότι στο εξής οι ελεύθεροι δύτες θα χρησίμευαν μόνο ως πειραματόζωα σε επιστημονικές έρευνες.
Μικρό το κακό, γιατί πέραν του ότι ο Majorca εκνευρίστηκε, η αφορμή για την ίδρυση ενός νέου
φορέα αποκλειστικά για ελεύθερη,είχε δοθεί οριστικά…
ΚΕΙΜΕΝΟ: Φοίβη Σκοτίδα, PHOTO: Aρχείο Deep Magazine'' ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ''