"H ιστορία των ρουμπινιών στα ρολόγια"
Η χρήση των ρουμπινιών στα ρολόγια μας πηγαίνει πίσω στον 18ο αιώνα (την περίοδο που η ωρολογοποιία άκμαζε) που οι ωρολογοποιοί είχαν την πρώτη ιδέα της χρησιμοποίησης των ρουμπινιών σαν ρουλεμάν για τα pivot (τα άκρα του άξονα κινήσεως) του balancier .
H τεχνική ιδέα "κλειδί" του να ανοίξουν τρύπα στο ρουμπίνι για να μπορέσει να υποδεχτεί με τη σειρά του ένα pivot εφευρέθηκε απο τον Ελβετό Οπτικό και Αστρονόμο , Nicolas Fatio , ο οποίος έφυγε στην Αγγλία με την ελπίδα της εκμετάλευσης της εφεύρεσης του .
Προσπάθησε να αποκομίσει ένα "βασιλικό προνόμιο" για την τεχνική του που λάθος διεκδικούσαν κάποιοι ότι ήταν ήδη σε χρήση .
Στο τέλος ο Fatio δεν παρέλαβε το προνόμιο αυτό , και έτσι άλλοι ικανότατοι κατασκευαστές υιοθέτησαν την μέθοδο του.
Εκείνες τις μέρες τα ρουμπίνια που χρησιμοποιούσαν στην ωρολογοποιία κατασκευάζονταν απο δεύτερης διαλογής πέτρες που προμηθεύονταν απο την κοσμηματοποιία .
Η τεχνική του Fatio για την ακρίβεια στο άνοιγμα των ρουμπινιών έδωσε στην Αγγλική βιομηχανία παραγωγής ρολογιών ένα τεράστιο πλεονέκτημα για περίπου 20 χρόνια .
Μετά , Γάλλοι ωρολογοποιοί όπως ο Abraham -Louis Breguet έμαθαν τα "μυστικά" της κατασκευής ρουμπινιών αφού προσέλαβαν Άγγλους κατασκευαστές για να δουλέψουν για λογαριασμό τους στην Γαλλία .
Για πάρα πολλά χρόνια , η κατασκευή ρουμπινιών για την υποδοχή pivot παρέμεινε μια δαπανηρή εντατική για την εταιρία διαδικασία , που σήμαινε αυτόματα ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο σε πολύ υψηλής ποιότητας κατασκευής ρολόγια .
Αργά η βιομηχανική τους κατασκευή έγινε πιο αυτοματοποιημένη και οι τιμές τους έγιναν πιο προσιτές , με αποτέλεσμα να μπορούν να χρησιμοποιηθούν στην ανάπτυξη άλλων τομέων της ωρολογοποιίας .
Αξίζει να σημειώσουμε πριν γίνει η ανακάλυψη των ρουμπινιών ότι ήταν πολύ κοινή η χρήση διαμαντιών στην γέφυρα του balancier (κάτι που παρατηρούμε και σήμερα βλέπε Lange)
"Το background της κατασκευής ρουμπινιών"
Τα σημαντικά μέρη ενός μηχανικού ρολογιού είναι κυρίως εκείνα που βρίσκονται σε κίνηση όπως gear train , balancier και η διαφυγή .
Στα παλαιά χρόνια τα pivot γυρνούσαν κατευθείαν σε επαφή με τρύπες που είχαν ανοιχτεί μεταξύ των δυο μπρούτζινων πλατίνων .
Για να μπορέσει να γίνει ακόμα πιο εύκολη η διαδικασία συναρμολόγησης και επισκευής , η πάνω πλατίνα αντικαταστάθηκε απο ξεχωριστές γέφυρες .
Στην κάτω πλατίνα (γνωστή και σαν κυρίως πλατίνα διότι στην ουσία είναι η βάση στήριξης όλων των εξαρτημάτων) ανοίχτηκαν μικρές τρύπες στις οποίες γυρνούσαν το άλλο άκρο των pivot .
Αυτές οι τρύπες περιείχαν μικρές κυλίδες λαδιού απο τις οποίες το λάδι εισχωρούσε μέσα στις τρύπες και κατά συνέπεια λίπαινε τα pivot .
Με τον χρόνο όμως σκόνη απο τον αέρα εισχωρούσε μέσα στις κυλίδες λαδιού .
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα την ανάμιξη του λαδιού με την σκόνη. Αυτό το "μείγμα" λειτουργούσε σαν "γυαλόχαρτο" που αργά αργά κατέστρεφε την πιο μαλακή μπρούτζινη επιφάνεια και σε μερικές περιπτώσεις ακόμα και τα ατσάλινα pivot .
Mε την συνεχόμενη χρήση , αυτό το "μείγμα" σε συνεργασία με την περιστροφική δράση των pivot είχε σαν αποτέλεσμα οι τρύπες να γίνονται οβάλ .
Τότε το ρολόι άρχιζε να λειτουργεί με αστάθεια και στο τέλος σταματούσε .
Αυτές οι παρατηρήσεις οδήγησαν τους ωρολογοποιούς να αναζητήσουν ένα υλικό πιο ανθεκτικό και σκληρό απο τον μπρούτζο που θα άντεχε μεγαλύτερη χρήση απο τα pivot .
Η ιδέα που γεννήθηκε ήταν το ρουμπίνι , εκτός του διαμαντιού , που ήταν το πιο σκληρό υλικό διαδεδομένο εκείνη την περίοδο.
"Συνθετικά ρουμπίνια"
Η μείωση των τιμών βοήθησαν στην δημιουργία συνθετικών ρουμπινιών , μια βασισμένη μέθοδο που αναπτύχθηκε το 1902 απο τον Auguste Verneuil , Καθηγητή στο Conservatoire des Arts et Metiers στο Παρίσι .
Στην βιομηχανοποιημένη διαδικασία κατασκευής , το βασικό συστατικό μέρος aluminium oxide περνάει απο μια σειρά διαδικασιών όπως καθαρισμό , θέρμανση , πυρηνική σύντηξη και κρυσταλλοποίηση που έχει σαν αποτέλεσμα αχλαδοειδούς σχήματος κομμάτια απο ρουμπίνια που ονομάζονται boule .
Chromium oxide προστίθεται για να πάρει το ρουμπίνι το κόκκινο χρώμα που έχουν και τα φυσικά ρουμπίνια .
Η κοσμηματοποιία χρησιμοποιεί το μεγαλύτερο ποσοστό συνθετικών ρουμπινιών , αφήνοντας όμως ένα ικανοποιητικό ποσοστό χαμηλού κοστολογίου ρουμπίνιων που χρησιμοποιούνται και στην ωρολογοποιία .
Στην ωρολογοποιία το κόστος των ρουμπινιών μειώθηκε για τις εταιρίες που μέχρι τότε έπρεπε να τα παράγουν απο μόνες τους αφού το κόστος για το αγνό , πρώτης μορφής υλικό ήταν πλέον σχετικά φθηνό .
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι απο την αρχή μέχρι την τελική κατασκευή του ρουμπινιού , περίπου 90% καταστρέφετε και μόνο το 10% είναι ιδανικό για χρήση στα ρολόγια .
Μέχρι το 1930 , τα ρουμπίνια "έμπαιναν" σε μικρά δαχτυλίδια απο χρυσό ή μπρούτζο τα οποία με τη σειρά τους έμπαιναν στις πλατίνες με την βοήθεια βιδών (βλέπε επίσης Lange) αλλά αργότερα οι επαναστατικές μέθοδοι κατασκευής βοήθησαν στην πιο ακριβής εισχώρηση (με πίεση) στις πλατίνες με αποτέλεσμα να μειωθεί το κόστος τους ακόμα περισσότερο .
http://www.timezone.com/library/workbench/workbench0025
Το παραπάνω link έχει επίσης πολλές πληροφορίες για τα ρουμπίνια όπως και φωτογραφίες ...
Υγ. καταρχήν ζητώ συγγνώμη για τα ορθογραφικά λάθη που υπάρχουν και η συνέχεια με την ανάλυση της λίπανσης θα έρθει αύριο ...
