Πολλά χρόνια το νήμα ανημέρωτο. Αλλά, εμείς οι νέοι, ας το επανα-εκκινήσουμε.
Η δική μου ιστορία ως ακολουθως.
Εχοντας μια μεγαλύτερη αδελφή, με 4 κάτι χρόνια διαφορά, όταν πήγε εκεινη Γυμνάσιο, το ρολόι που φορούσε έως τότε, αντικαταστάθηκε από ένα καλύτερο και αξιόπιστο Ελβετικό. Και το παλαιό δικό της, έγινε δικό μου.
Πάντα είχα μια ............αδυναμία προς τα ρολόγια. Εμφυτη τάση. Ανεξερεύνητη. Ο πατέρας μου, έχοντας διαγνώσει την αδυναμία μου, μου επέτρεπε όση ώρα έπινε τον καφέ του με τους παλιούς συναδέλφους στην λέσχη τους, να παραμένω κρεμασμένος στον πάγκο του τότε ρολογά της γειτονιάς, με την ευγενή αποδοχή του. Αλησμόνητος ο κος Αποστόλης.
Και εκεί, παρακολουθούσα, χωρίς φυσικά να καταλαβαίνω γρι, παρά τις περιστασιακές εξηγησεις του κου Αποστόλη.
Και η προσπάθειά του να επαναφέρει το ρολόι μου, αναποτελεσματική. ΠΕΕ. Αλλά αυτό, δεν με απέτρεψε από το να το φοράω.
Οπότε, φορούσα ένα ρολόι, του οποίου η επιμετάλλωση είχε σχεδόν εξαφανιστεί, οπότε ήταν ένας μπρούτζος με οξειδώσεις πρασινωπού χρώματος, που άφηνε ίχνη στον καρπό, με ένα λουράκι καφέ, φθαρμένο, και φυσικά ...............χωρις να δουλεύει. Αλλά, ποιός νοιάζονταν ?
Αυτονόητο ότι το ρολόι ήταν κοριτσίστικο, και τετράγωνο ( ...από εκεί μου έμεινε η αγάπη στα Cartier ? ), αλλά η υπερηφάνεια μου, ήταν μοναδική. Και στην εποχή μου, που ρολόι είχαν μονον οι μεγαλύτεροι, ήμουν και το αντικείμενο προσοχής και από το σύνολο του Δημοτικού, αλλά και των συγγενών που το διασκέδαζαν. Που να ήξεραν τότε, ότι ο μικρός, των 8 ετών θα καταντούσε έτσι.
Αλλά στα 12, που μπήκα και εγώ Γυμνάσιο, ήρθε και το κλασικό δώρο των γονιών, Ελβετικό, 21 ρουμπίνια, με ημερομηνία, αντικραδασμικό, αδιάβροχο. Για εκείνη την εποχή, πολυυυυυυυ μπροστα. Και προφανως, το πρώτο μου ρολόι ουσιαστικά. Και υπάρχει. Ταλαιπωρημένο από την ορμή της νιότης, αλλά, ακόμα στην ιδιοκτησία μου. Με σεβασμό.
Απορίας άξιον, ότι τα ρολόγια της εποχής, ήταν τόσο μικρά.