stavros_ch έγραψε:...
Στο πρωτο μου ποστ σε αυτο το θεμα ειπα οτι θα το παρουν
...
Σε καμία μεγάλη διοργάνωση δεν αναφέρομαι στους Γερμανούς λέγοντας ότι είναι φαβορί. Ο λόγος απλός όχι ότι δεν το αξίζουν ή δε τους συμπαθώ, αλλά το να είναι η Γερμανία φαβορί είναι αυτονόητο.
Αν δε βαριέται κάποιος ας ψάξει να δει τις συμμετοχές σε ημιτελικά και τελικά παγκοσμίων και ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
Το προηγούμενο μουντιάλ, παρότι ήταν μέσα στο σπίτι τους, δε το κατέκτησαν αλλά όλοι και ειδικά οι δύσκολοι και απαιτητικοί φίλαθλοι τους, τους χειροκρότησαν και δεν χαλάστηκαν με την "αποτυχία" του να μη φτάσουν ούτε καν στο τελικό. Έλεγαν τότε πως έκτιζαν την ομάδα του μέλλοντος τους. Τα αποτελέσματα τους δικαιώνουν.
Στον τελικό του 1982 (Ιταλία - Γερμανία) ο τεράστιος Γ. Διακογιάννης στη φάση του 3-0 υπέρ των Ιταλών έλεγε πολύ σωστά (έστω και προκατειλημμένος μετά την νίκη των Γερμανών απέναντι στη Γαλλία στον ημιτελικό) , αν το θυμάμαι σωστά, "3 γκολ η φαντασία το μπρίο, 0 το ποδόσφαιρο των ρομπότ".
Αυτή η εθνική (Γερμανία) πάντοτε έπαιζε και κέρδιζε με το πείσμα της και με τη πειθαρχία της χωρίς κάτι το θεαματικό, έτσι ώστε να κερδίζει τους θεατές. Σήμερα στο πείσμα και την πειθαρχία της έχει προστεθεί και η τέχνη και το βασικότερο, ότι παίζει ευχάριστο ποδόσφαιρο. Νεαρά παιδιά, με όρεξη και στο πάγκο ένας προπονητής που ξέρει τι έχει στα χέρια του και πως να το εκμεταλλευτεί.
Αν το κατακτήσει, θα είναι η δεύτερη ομάδα μετά τη Γαλλία του 1998, που το εθνικό στοιχείο μπολιασμένο με παίκτες από άλλες χώρες που ναι μεν είναι πολιτογραφημένοι Γερμανοί αλλά έχουν και τις επιρροές από τις χώρες τους, φτιάχνει ένα υβρίδιο (πείσμα, τακτική, πειθαρχεία, μαζί με τεχνική) που μοιάζει ανίκητο.
Κάτι και για τους προπονητές.
Μέχρι στιγμής και με δεδομένες τις τρεις ομάδες που πέρασαν στα ημιτελικά, αποδεικνύεται ότι τους αγώνες τους κερδίζουν οι προπονητές.
Θα ήθελα να κερδίσει ο Μαραντόνα με τη προσωπικότητά του,για να σπάσει αυτό το σερί αλλά, δεν.
Αν το καταφέρει ο τύπος που έχει τις τύχες της εθνικής Ισπανίας στα χέρια του, δε θα είναι επιτυχία αλλά στατιστικό λάθος (
μήπως καρφώθηκα ότι δε συμπαθώ καθόλου τον Ντελ Μπόσκε; ) .
