είδα το πολυδιαφημισμένο «μαζί ή τίποτα».
Εδώ έχουμε τις απολύτως αντίρροπες γνώμες , γιατί ο σκηνοθέτης από την ανατολή κάνει ένα ποτ πουρί αναφορών προκειμένου να μην αφήσει κανέναν παραπονεμένο.
Για να γίνω πιο κατανοητός , αφού οι σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό , και δε θα μπορέσω να αναφερθώ με λογική σειρά στη ταινία, θα χωρίσω το συνειρμό μου σε 5 μέρη.
ΙΣΤΟΡΙΑΜία από τα ίδια , που το έχουμε ξαναδεί πολλάπλές φορές και μάλιστα με μεγαλύτερη ακρίβεια.(Ο μισισσιπής φλέγεται)Είναι τόσο προβλέψιμη όπου τίποτε δε σου κάνει εντύπωση και όλα μάλιστα βαίνουν εκνευριστικώς όπως τα περιμένεις και μάλιστα τη χρονική στιγμή που τα περιμένεις.
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑBy the book , είναι πάντοτε ο ασφαλέστερος δρόμος. Τίποτε το αξιοπρόσεκτο και τίποτε το λάθος. Τίποτε το αξιομνημόνευτο
ΜΟΥΣΙΚΗ Ελάχιστη επενδυση , κατά τα γνωστά πρότυπα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου
ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ Διθυράμβους για την Κρούγκερ , που μέχρι αυτήν την ταινία έπαιζε απλώς τη... γλάστρα και μετά ξεχάστηκε. Το απόγειο μέχρι αυτήν την ταινία, της σταδιοδρομίας της, ήταν το μετριοκακό «Τροία». Εδώ, λόγω της μία ακόμα φοράς από τις αλλεπάλληλες, αναβιώσεις των γυναικείων κινημάτων , δεν πρέπει να πούμε κακά λόγια για τη γυναίκα πρωταγωνιστή , αφού ως γυναίκα πλέον έχει το αλάθητο, το τέλειο , το ανώτερο από όλα τα αρσενικά του κόσμου, και κάθε απλώς αντίθετη κριτική είναι αιρετική, φασιστική, ακροαριστερή , σταλινική , σατανιστική και πάει λέγοντας, κατά το γνωστό δόγμα εποχής ταύτης. όμως παρόλες τις εξαντλητικές ώρες μαθημάτων υποκριτικής, φαίνεται πως η συγκεκριμένη ό,τι ήταν να δώσει το έδωσε. Και ακόμη με αυτήν την τιτανοπροσπάθεια , για τις δυνατότητες της ηθοποιού , δεν είδα κάτι που να μην το έχω ξαναδεί και μάλιστα πολύ περισσότερο επιτυχημένα από Μισέλ Φάϊφερ, Σαράντον και Λέϊν. Τρείς ηθοποιούς που ό,τι και να εκτελέσουν απλώς το κάνουν χρυσό.
ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ από την αρχή μέχρι το τέλος η ταινία θολώνει το πολιτικό status , προκειμένου να προωθήσει το υπόκωφο μήνυμα της. Ο συνυφασμός , της μή ελευθερίας με τον πολιτικό κύκλο της δεξιάς για ακόμη μία φορά είναι δεδομένος ασχέτως και αν τα κομμουνιστικά ολοκληρωτικά καθεστώτα έχουν κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. (Βλέπε Στάλιν, πογκρόμ Ελλήνων, εβραίων ακόμη και Σοβιετικών και περίπου 20.000.000 θύματα. Βλέπε ερυθροί χμέρ με περίπου 2.000.000 θύματα.) Το μόνο σωστό στο οποίο αναφέρθηκε φευγαλέα όμως ο σκηνοθέτης, ήταν το πραγματικό πολιτικό ρεύμα των ναζί , και η προσφώνηση τους ως εθνικο
σοσιαλιστές. Αριστερόστροφος φασισμός όπως πολύ επιτυχυμένα επισημανε στο συλλαλητήριο ο Θεοδωράκης και οι γνωστοί ένοχοι ενοχλήθηκαν. Τέλος ο σκηνοθέτης στοχοποίησε για μία ακόμη φορά , κατά τα γνωστά πρότυπα των ομοίων του, την Ελλάδα και άφησε στην «απ'έξω» τη δική του -ας πούμε- χώρα και τους «γκρίζους σκύλους»
Όπως καταλαβαίνετε , είναι προτιμότερο να δείτε την ταινία στο σπίτι μαζί με πατατάκια και να βγάλετε μόνοι σας το συμπέρασμα. Δυστυχώς δε γίνεται κριτική για την ταινία χωρίς να επεκταθείς σε πολιτικά μονοπάτια.
Όπως πάντα , φιλικά και με όλη την αγαθότητα , όλα τα παραπάνω χωρίς καμία διάθεση για αντιπαράθεση. Εξ'άλλου πρόκειται να γνώμη και όχι άποψη.
