Watchfunclub.gr

Πολύ ωραία ποστ αν και:
1. δεν καπνίζω
2. δεν πίνω ουίσκι

Περιμένω τα ποστ για κρασί και καφέ ώστε να συμμετάσχω πιο ενεργά.

Πολυ ωραιο ποστ Αντωνη!
Πολυ καλη σκεψη αυτο το θεμα!

Είχατε διαβάσει το άρθρο του Jean Claude Biver στο WOW Ιαυνίου 2009 για τη σχέση που έχει το κρασί με τα ρολόγια;

http://clepsydre.gr/multimedia3.php

Ο Biver είναι ένας από τους σημαντικότερους συλλέκτες κρασιών της εταιρείας Chateau d'Yquem.

Το κρασί αυτό είναι τύπου Sauternes και θεωρείται αυτό που παλαιώνει επ' άπειρον.

Η γεύση του είναι γλυκιά και είναι το ιδανικό συνοδευτικό για το foie gras.

Όταν παντρεύτηκε ο Biver, άνοιξε ένα μπουκάλι του 1803 νομίζω, το οποίο στοίχιζε την εποχή εκείνη (πριν το 2000), περίπου 30.000.000 δρχ!

Για εμένα τα κρασιά Sauternes είναι αυτά που αγαπάω περισσότερο, αν και δεν έχω μεγάλη σχέση με το χώρο της οινοποιίας...

Έχω αντιθέτως μεγάλη αγάπη για την champagne και έχω μια συλλογή με αρκετές από τις πιο καλές.

Φιλικά

Κωστής

Φοβερο θεμα. Μου αρεσουν τα πουρα (αν και εχω κοψει το καπνισμα απολαμβανω που και που ενα πουρακι) τα ουισκι (συνηθιζω να τα πινω σκετα, ακομα και τα απλα αντε να βαζω ενα παγακι) το κρασι παρα πολυ (εχω βαλει δυο χρονιες βαρελακι στο σπιτι την μια αγιωργητικο την αλλη καμπερνε βγηκαν πολυ ωραια). Με τον καφε δεν ειχα ποτε μεγαλη σχεση. Εχω φιλους ομως που ειναι εχουν φτασει στο σημειο να καβουρδιζουν μονοι τους τον καφε να τον κοβουν και να φτιαχνουν απιστευτα εσπρεσο και καπουτσινο. Σωστοι μπαριστας!!

Αντωνη μπραβο φιλε..πολυ ωραιο θεμα.....

Μετα τη μπυρα(''αρρωστια μεγαλη'') ,εχω το ουισκι.... ..... και το κρασακι φυσικα.....
...αν και βγαζω δικο μου οπως και τσιπουρο,(να ειναι καλα ο παππους)....

Πουρα δεν καπνιζω ....
..... και καφε μονο ελληνικο και σκετο οπως το ουισκι....


Εχουμε πολλα να πουμε.... ......

Ουίσκι: «Το νερό της ζωής»


Η αγορά των οινοπνευματωδών ποτών στη χώρα μας αποκαλύπτει ότι οι ελληνικές προτιμήσεις δεν στρέφονται στο κρασί, όπως αρκετοί ισχυρίζονται. Προηγούνται με ελαφριά διαφορά τα αποστάγματα, μεταξύ των οποίων και το ουίσκι. «Το νερό της ζωής» - uisge beatha -, όπως λεγόταν στην κελτική διάλεκτο, το ουίσκι, έχει όλα τα χαρακτηριστικά ενός έμβιου οργανισμού. Γέννηση, ανάπτυξη, θάνατος και αναγέννηση.

Η ονομασία

Η ποικιλία του ουίσκι και η δυνατότητα τεράστιας επιλογής οφείλεται κατά κύριο λόγο στα διαφορετικά είδη σπόρων που χρησιμοποιούνται κατά τη ζύμωση, στην πηγή του νερού καθώς και στο προσωπικό στιλ του παραγωγού. Η ποικιλία αυτή σε συνδυασμό με τη χρήση του αποτυπώνεται και στην ονομασία.

Οι Σκοτσέζοι και οι Ιρλανδοί ήταν οι πρώτοι που απέσταξαν ουίσκι αφού έμαθαν την τέχνη της απόσταξης από τους Άραβες και τους Κινέζους στις αρχές του 6ου μ.Χ. αιώνα. Η πρώτη κατά κοινή ομολογία, ιστορική αναφορά του ουίσκι εντοπίζεται το 1494. Σε καταχώριση του υπουργείου Οικονομικών της Σκωτίας, ο τότε βασιλιάς Τζέημς ο Δ' παραγγέλλει «οκτώ bools (μεζούρα της εποχής) βύνης στο μοναχό Τζον Κορ για τη παραγωγή uisge beatha».

Οι λόγοι αυτής της παραγγελλίας ήταν καθαρά ιατρικοί, καθώς εκείνη την εποχή, τόσο οι μοναχοί, όσο και οι χωρικοί, έπιναν το οινοπνευματώδες αυτό ποτό, ως φάρμακο. Οι σπόροι κριθαριού, σιταριού κ.α. πλεόναζαν και η μετέξελιξη της πρωτόγονης μπίρας δημιούργησε το ουίσκι, ένα «φάρμακο» που είχε θεραπευτικές ιδιότητες και συνέβαλε στη μακροζωία.

Με την εξέλιξη της απόσταξης, την προσθήκη του προσωπικού ύφους του κάθε παραγωγού, το uisge beatha κατέληξε να ονομάζεται whisky τον 18ο αιώνα. Οι Καναδοί και οι Σκοτσέζοι χρησιμοποιούν σήμερα αυτήν την ονομασία, την ίδια στιγμή που Ιρλανδοί και Αμερικανοί προσθέτουν ένα e (whiskey). Ωστόσο, προτού το «νερό της ζωής» καθιερωθεί παγκοσμίως με αυτές τις δύο ονομασίες, στην Ευρώπη οι Γάλλοι το αποκαλούσαν eau-de-vie και οι Λατινογενείς χώρες aqua vitae.

Οι μεγάλες του ουίσκι σχολές


Iρλανδία

«Απ' όλα τα κρασιά το ιρλανδέζικο ποτό είναι το καλύτερο»
(Μεγάλος Πέτρος της Ρωσίας, 1672 - 1725)

Πολλοί θεωρούν πως η ιστορία του ουίσκι ξεκινά από την Ιρλανδία και το τοποθετούν προγενέστερα από το σκοτσέζικο ουίσκι. Η βασίλισσα Ελισσάβετ Α' (1533-1603) υπήρξε από τους πρώτους πιστούς του ιρλανδέζικου ουίσκι. Παρόλο που μοιάζει με το σκοτσέζικο ουίσκι σε μεγάλο βαθμό, το ιρλανδέζικο διαφέρει τουλάχιστον σε δύο σημεία της παραγωγής του.

Πρώτον, η βύνη του ξηραίνεται σε κλειστούς φούρνους και όχι πάνω από τη φωτιά όπως συμβαίνει με το σκοτσέζικο. Με τον τρόπο αυτό η μυρωδιά της τύρφης (υλικού που χρησιμοποιείται στη ζύμωση) δεν απορροφάται κατά τη διαδικασία και δεν αποκτά την «καπνιστή» γεύση που χαρακτηρίζει τα Scotch. Δεύτερον, ενώ το σκοτσέζικο ουίσκι αποστάζεται δυο φορές, το ιρλανδέζικο ουίσκι αποστάζεται τρεις, σε χάλκινους αποστακτήρες.

Μια τελευταία διαφορά ανάμεσα στις δύο ιστορικές σχολές ουίσκι έγκειται στην ανάμειξη malt και grain ουίσκι. Οι Σκοτσέζοι έχουν τη συνήθεια να αναμειγνύουν αυτά τα δύο, που πολλές φορές αγοράζουν από άλλα αποστακτήρια, ενώ οι Ιρλανδοί αναμειγνύουν ό,τι έχει παραχθεί στο ίδιο αποστακτήριο. Χαρακτηριστικά λένε πώς «η τέχνη είναι στην απόσταξη και όχι στην ανάμειξη».

Σκοτία

«Δεν έπρεπε ποτέ να αλλάξω το Scotch για το Μartini»
(Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, 1899-1957)

Με τους Ιρλανδούς μοναχούς να διαδίδουν το χριστιανισμό στη Σκοτία μεταξύ του 9ου και του 13ου αιώνα, η τέχνη της απόσταξης μεταδόθηκε στους Σκοτσέζους αγρότες και παραγωγούς, που ενδεχομένως να απέσταζαν ήδη ουίσκι από το πλεονάζον κριθάρι τους.

Τρεις ήταν οι σημαντικοί σταθμοί στην ιστορία του σκοτσέζικου ουίσκι. Το 1823 και αφού η Σκοτία είχε υποταχθεί στην Αγγλία, ψηφίστηκε νομοθετική πράξη η οποία τερμάτιζε το λαθρεμπόριο που γινόταν μέχρι εκείνη τη στιγμή. Με τον τρόπο αυτό θεμελιώθηκε η βιομηχανία παραγωγής ουίσκι και οι επιχειρήσεις άρχισαν να γίνονται επικερδείς.

Οι «μισητοί» Σκοτσέζοι και το ουίσκι τους άρχισαν να γίνονται συμπαθείς στους Άγγλους. Έπειτα, μάλιστα, από την ελαχιστοποίηση των αποθεμάτων του γαλλικού μπράντι κατά τον 19ο αιώνα, το σκοτσέζικο ουίσκι καθιερώθηκε σαν χωνευτικό. Η φυλλοξήρα που έπληξε τη γαλλική παραγωγή κρασιού, μπράντι και κονιάκ, έδωσε την ευκαιρία στο αποκαλούμενο «Scotch» να γίνει πιο δημοφιλές.

Ο τρίτος σταθμός στην ιστορία του Scotch (Scotch Whisky Order of 1990, UK) εντοπίζεται πρόσφατα, το 1990. Πρόκειται για νομοθετική ρύθμιση που προστατεύει την προέλευση του προϊόντος και ορίζει τις παραμέτρους παραγωγής του.

Ωστόσο, η σκοτσέζικη αγορά έχει να παρουσιάσει την ανάμειξη malt και grain ουίσκι που παράγει το λεγόμενο blended. Ειδικοί που έχουν εξαιρετικές δυνατότητες όσφρησης κρίνουν ποια αποστάγματα πρέπει να αναμειχθούν, σε ποια βαρέλια και τι είδους χαρμάνι μπορεί να προκύψει. Συνήθως, τα blended ουίσκι διαθέτουν περίπλοκες μυρωδιές και είναι πιο «απαλά» στη γεύση από τα απλά malt ή grain.

Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής

«Βασικά είμαι υπέρ οποιουδήποτε πράγματος σε βοηθά να περάσεις τη νύχτα - είτε αυτό λέγεται προσευχή είτε ηρεμιστικά είτε ένα μπουκάλι Jack Daniel's»
(Frank Sinatra, 1915 - 1998)

H αμερικανική προσέγγιση του ουίσκι έχει σημαντικά στοιχεία από τους Ιρλανδούς και Σκοτσέζους μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στην Πενσιλβάνια, στο Μέριλαντ και την Βιρτζίνια. Ωστόσο, όπως και στην περίπτωση του Scotch, η δημοφιλία του ουίσκι στις ΗΠΑ ενισχύθηκε από την πτώση της παραγωγής στο ρούμι. Η βαριά φορολογία στη μελάσα έκανε την απόσταξη σε ρούμι απαγορευτική.

Έτσι οι Αμερικανοί ξεκίνησαν κατά τα τέλη του 18ου αιώνα να παράγουν ουίσκι συνδυάζοντας το καλαμπόκι με την παραδοσιακή σίκαλη. Σε συνδυασμό με την ωρίμανση του ουίσκι σε δρύινα βαρέλια, καπνισμένα στο εσωτερικό τους, το φημισμένο bourbon προσφέρει φρουτώδη, απαλή γεύση με «εσκεμμένο τελείωμα». Τα περισσότερα αμερικανικά ουίσκι, όπως το bourbon ή αυτό του Tennessee είναι γλυκόπιοτα με έντονη τη γεύση καπνού.

Ωστόσο, η ιστορία του αμερικανικού ουίσκι χαρακτηρίζεται από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης, από το 1922 έως το 1933. Η αμερικανική κυβέρνηση απαγόρευσε την παραγωγή, διακίνηση και διάθεση αλκοολούχων ποτών κυρίως στις χώρες του Νότου. Θρησκευτικές οργανώσεις βρίσκονταν πίσω από την πρωτοβουλία αυτή αν και κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, η παραγωγή ουίσκι από δημητριακά σήμαινε πράξη αντιπατριωτισμού. Για παράδειγμα, η παραγωγή μπίρας από γερμανικές εταιρείες ενίσχυε τον αντι-γερμανισμό των Αμερικανών και την άποψη περί απαγόρευσης του αλκοόλ.

Ωστόσο, η ποτοαπαγόρευση έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα, καθώς η «μαύρη αγορά» άνθιζε και οι δημοσιονομικές απώλειες ήταν τεράστιες. Σημειώνεται, ότι το ουίσκι νομιμοποιήθηκε στο μεγαλύτερο μέρος των Ηνωμένων Πολιτειών το 1933, ενώ μόλις το 1964 τέθηκαν αυστηροί κανονισμοί για την παραγωγή του bourbon.

ΠΗΓΕΣ:

«The Classic Whisky Handbook», Ιan Wisniewski, Anness Publishing Limited, 1998.


Malt ουίσκι: το σκωτσέζικο «θαύμα»


Μέχρι να φτάσουν στα ποτήρια μας και να μας πλημμυρίσουν αρώματα, έχουν περάσει μια περιπέτεια τόσο συναρπαστική όσο και η γεύση τους. Ας τη γνωρίσουμε…


Τα αποστακτήρια της Σκωτίας και τα single malt whiskies που παράγουν, κατηγοριοποιούνται ανάλογα με την περιοχή παραγωγής τους. Οι τέσσερις βασικές περιοχές παραγωγής είναι τα Highlands, τα Lowlands, το Speyside και The Islands. Ας πούμε λοιπόν πως είμαστε στα Ηighlands της Σκωτίας και ετοιμαζόμαστε να μπούμε στις εγκαταστάσεις ενός αποστακτηρίου για να δούμε πώς γίνετε το «θαύμα» και ο άχρωμος σπόρος του κριθαριού μεταμορφώνεται σε αρωματικό αλκοόλ.

Πρώτα απ' όλα αυτός ο άγριος σπόρος πρέπει να «μαλακώσει». Τον βάζουν λοιπόν σε δεξαμενές με το νερό της πηγής. Σε δυο τρεις μέρες, η αλλαγή έχει γίνει. Η υγρασία δραστηριοποιεί διάφορα ένζυμα και τα σάκχαρα αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους. Το κριθάρι αρχίζει να ευωδιάζει και να πετάει μικρά ανεπαίσθητα βλαστάρια. Αυτή είναι μία από τις πιο ουσιαστικές φάσεις. Το κριθάρι βρίσκεται στο πρώτο στάδιο της βλάστησης και μετατρέπεται σε βύνη (malt). Επί μία περίπου βδομάδα οι ειδικοί τεχνίτες ανακατεύουν το σπόρο έτσι ώστε να βλαστήσει όλος. Στην εβδομάδα πάνω, περίπου, ο επικεφαλής malt man αποφασίζει ότι η βλάστηση έχει φτάσει στην ιδανική στιγμή, τρίβοντας απλά τη βύνη ανάμεσα στα δάχτυλά του. Ο τραχύς καρπός είναι τώρα εύθραυστος σαν κιμωλία.

Οι «παλιές καραβάνες» των αποστακτηρίων αποφάσιζαν ότι ήρθε η κατάλληλη στιγμή, όταν μπορούσαν με τον καρπό να γράψουν το όνομά τους στον τοίχο. Σε αυτό το στάδιο η βλάστηση πρέπει να σταματήσει και η βύνη να στεγνώσει πριν σαπίσει. Μπαίνει λοιπόν στους ειδικούς θαλάμους, τα kilns, κλείνουν οι βαριές πόρτες και η θερμοκρασία αρχίζει να ανεβαίνει με τη βοήθεια κάρβουνου και τύρφης. Αυτή η τελευταία θα δώσει στον καρπό το χαρακτηριστικό άρωμα του καπνού που θα φτάσει μέχρι το ποτήρι μας. Όταν όμως δεν θέλουμε ένα πολύ «καπνιστό» ουίσκι, το στέγνωμα θα ολοκληρωθεί μόνο με κάρβουνο.

Η ζύμωση

Μέσα σε τεράστιες δεξαμενές το ώριμο κριθάρι έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με το νερό. Ζεσταμένο στους 60ο το νερό της πολύτιμης πηγής ανακατεύεται με τον καρπό δημιουργώντας το mash, ένα αρωματικό «πόριτζ». Το νερό ξεπλένει δύο και τρεις φορές τον πολτό, παρασύροντας όλα τα απαραίτητα και πολύτιμα συστατικά έτσι ώστε να δημιουργηθεί το wash. Το υγρό που προκύπτει από αυτήν τη διαδικασία, επανέρχεται σιγά σιγά σε κανονική θερμοκρασία (20ο) για να συναντηθεί επιτέλους με τον τρίτο της παρέας, τη μαγιά. Στις θεόρατες φαρδιές δεξαμενές (wash backs) η αναλογία είναι 350 κιλά μαγιάς για κάθε 100.000 λίτρα υγρό, για να αρχίσει η… εκρηκτική διαδικασία. Σε περίπου δύο μέρες η μαγιά έχει ολοκληρώσει το έργο της και βρισκόμαστε μπροστά σε ένα καφετί υγρό των 6ο, μια δυνατή μπίρα, της οποίας η διαδικασία παραγωγής είναι σχεδόν η ίδια.

Από τον άμβυκα στο μπουκάλι

Το επόμενο βήμα μας πηγαίνει στην εντυπωσιακή αίθουσα με τους χάλκινους αποστακτήρες. Λαμπερά, κοκκινόχρυσα «αχλάδια», το ένα δίπλα στο άλλο δημιουργούν ένα πρωτότυπο έργο τέχνης. Το σχήμα του άμβυκα είναι καθοριστικό για το τελικό στυλ του ουίσκι. Η μικρότερη ή μεγαλύτερη επαφή με το χαλκό επηρεάζει τη μαλακότητα της γεύσης, γι' αυτό και κάθε «σπίτι» έχει το δικό του σχήμα άμβυκα, σαν αχλάδι, σαν κρεμμύδι, με ιδιαίτερες καμπύλες και μεγέθη, που δεν τα αλλάζουν με τίποτα προκειμένου να διασφαλίζεται η ίδια σταθερή γεύση στο τελικό προϊόν.

Πολύ γενικά μπορούμε να πούμε ότι οι μικροί άμβυκες δίνουν malts δυναμικά και πλούσια. Παλαιότερα, η διαδικασία της απόσταξης γινόταν με κάρβουνο. Σήμερα αυτό γίνεται σε περιορισμένο αριθμό αποστακτηρίων καθώς το γκάζι προσφέρει μεγαλύτερες δυνατότητες ελέγχου της θερμοκρασίας για καλύτερα αποτελέσματα.

Το σκωτσέζικο ουίσκι αποστάζεται δύο φορές πριν έρθει η ώρα της ωρίμασης που θα γίνει σε σχετικά μικρά βαρέλια. Βαρέλια ήδη χρησιμοποιημένα από αμερικανικό bourbon ή ισπανικό sherry, και μερικές φορές -ελάχιστες- από κουβανέζικο ρούμι. Γιατί δεν χρησιμοποιούν καινούργια βαρέλια; Γιατί το φρέσκο ξύλο που είναι πλούσιο σε αρώματα, θα αλλοιώσει τη γεύση, δίνοντας στο απόσταγμα τα δικά του αρώματα. Διά νόμου το απόσταγμα που μπορεί να ονομαστεί «σκωτσέζικο ουίσκι» πρέπει να ωριμάσει σε ξύλινα βαρέλια για τουλάχιστον τρία χρόνια.

Όταν τα χρόνια περάσουν, έρχεται η ώρα του «δοκιμαστή». Ο «noser» απλώνει μπροστά του τα δείγματα από τα διάφορα βαρέλια και με οδηγό τη μύτη του αποφασίζει ποια βαρέλια θα «παντρευτούν», όπως χαρακτηριστικά λένε οι Σκωτσέζοι. Βαρέλια διαφόρων ηλικιών θα συμπληρώσουν το ένα το άλλο για να φτάσει ο Master Blender να έχει τη γεύση που θέλει, τη γεύση που χαρακτηρίζει κάθε malt και που αποζητούν οι φανατικοί πότες σε όλο τον κόσμο. Η ηλικία του νεότερου ουίσκι που συμμετέχει στο τελικό «πάντρεμα» θα αναγραφεί και στο μπουκάλι. Οταν δηλαδή διαβάζουμε 18 years old σημαίνει ότι το νεότερο ουίσκι που έχει χρησιμοποιηθεί είναι 18 ετών.

Στη συνέχεια το μείγμα θα μείνει για να «ησυχάσει» τουλάχιστον άλλους έξι μήνες. Πριν από την εμφιάλωση, το δροσερό νερό από την πηγή του κάθε αποστακτηρίου θα χρησιμοποιηθεί για να κατέβουν οι βαθμοί από τους 60ο - 70ο στους 40ο και να αποκτήσει το ουίσκι την απαλή, βελούδινη γεύση του. Τέλος, από τη γραμμή εμφιάλωσης και συσκευασίας, εκατοντάδες χιλιάδες μπουκάλια με το χαρακτηριστικό σχήμα της κάθε εταιρείας θα περάσουν μπροστά από εκπαιδευμένα χέρια για να καταλήξουν στα κουτιά, στα κιβώτια και από εκεί σε όλες τις χώρες του κόσμου.

Whisky Shop: ο ελληνικός παράδεισος των malt

Στο μοναδικό στην Ελλάδα Vintage Whisky Shop, θα βρείτε τον παράδεισο των malt whiskies. Οι αδελφοί Εμπεσλίδη λάτρεις και γνώστες των malt εισάγουν πραγματικά διαμάντια από τη σκωτσέζικη παραγωγή. Σπάνιες χρονιές, ανεξάρτητα αποστακτήρια που λειτουργούν ακόμα με τον τρόπο του 19ου αιώνα, συλλεκτικές χρονιές και ακόμα η δυνατότητα προαγοράς από την πηγή αλλά και παλαίωσης σε βαρέλι, του ουίσκι που θα επιλέξετε. Το Vintage Whisky Shop βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Εκτός από τα malt εκεί θα βρείτε και τα υπέροχα λικέρ από ουίσκι που δυστυχώς δεν κυκλοφορούν ευρέως στην Ελλάδα.



Πρέπει να γνωρίζετε ότι…

Το σωστό ποτήρι για την απόλαυση ενός malt είναι πάντα από λεπτό κρύσταλλο σε σχήμα τουλίπας με καθιστό ποδαράκι. Κάπως σαν τις παλιές βεντούζες. Ετσι εγκλωβίζονται τα αρώματα προσφέροντας μεγαλύτερη απόλαυση.
Το χρώμα ενός malt ουίσκι έχει μια τεράστια γκάμα από αχνό κίτρινο, στο χρώμα του άχυρου, στις αποχρώσεις του πορτοκαλιού, έως βαθύ χάλκινο και σκούρο καφεκόκκινο.
Τα αρώματα που συνήθως συναντάμε σ' ένα malt είναι ξύλο, φρούτα, βανίλια, καραμέλα, σοκολάτα, ξηροί καρποί, γλυκόριζα, καπνός, τύρφη…
Η θερμοκρασία σερβιρίσματος ενός malt εξαρτάται κυρίως από τις κλιματολογικές συνθήκες της χώρας κατανάλωσης. Αν θέλουμε να ορίσουμε την ιδανική θερμοκρασία, αυτή είναι γύρω στους 15ο.
Αν την ώρα που σερβίρετε ένα πολύτιμο single malt σας ζητήσουν να προσθέσετε Kόκα Kόλα ή σόδα, αποσύρετε τη φιάλη και βγάλτε το φθηνότερο blended που έχετε.
Το ουίσκι δεν παλιώνει στη φιάλη. Ενα ουίσκι 18 ετών θα είναι πάντα 18 ετών ακόμα κι αν το έχετε από το 1960. Μπορεί όμως να επηρεαστεί από εξωτερικούς παράγοντες όπως απότομες αλλαγές θερμοκρασίας, απευθείας έκθεση στο ηλιακό φως, δυσάρεστες και δυνατές οσμές.

Με νερό ή με πάγο;

Όχι στον πάγο! Oταν το malt κρυώσει «κλείνουν» τα λεπτά του αρώματα και χάνεται η αρωματική του γοητεία.
Λίγες σταγόνες δροσερό νερό αντίθετα απελευθερώνουν το μπουκέτο και χαμηλώνουν την αλκοολικότητα.
Το νερό που θα χρησιμοποιήσετε πρέπει να είναι όσο το δυνατόν πιο ήπιο και μαλακό.
Αν έχετε «υποψίες» για τη σκληρότητα ή τα άλατα του νερού της βρύσης, προτιμήστε ένα ουδέτερο εμφιαλωμένο.
Όσοι επιμένετε να το πίνετε σκέτο, αρκεστείτε σε πολύ μικρές γουλίτσες έτσι ώστε το ρόλο του νερού να παίζει το σάλιο σας.

ωραίο νήμα φτιάξατε παιδιά
δεν καπνιζω και πίνω ελάχιστα πλέον
παρ'όλα αυτά ένα πούρο το μήνα θα το κάνω. συνηθως προτιμώ τα robusto και τα belicoso, από πλευράς μεγέθους και σχήματος
τα maduro μου αρέσουν τις περισσότερες φορές αν και δεν έχω στανταρντ, μου άρέσει να δοκιμάζω...άσχετο, αλλά μιλώντας για καπνό στο πρόσφατο ταξίδι μου αγόρασα λίγο χύμα καπνό μπασμά από κάτι πομάκους. Δεν τον έχω κάνει ακόμα αλλά μυρίζει υπέροχα

δεν εχω humidor, πέρνω λίγα λίγα και τα κρατάω μέχρι να τα καπνίσω στον συντηρητή που έχω

όσο αφορά το ουίσκι...μου αρέσουν πολυ τα islay ενώ δεν μου πολύαρέσουν τα speyside και τα Highlands. Από τα τεlευταία όμως μου αρέσει αρκετά το Talisker και η αλατίλα που βγάζει στο στόμα.Ιδιαίτερο. H καπνίλα στα Islay μου αρέσει πολύ. Αγαπημένα που έχω και στην κατοχή μου...caol ila 18αρι, lagavulin 16αρι. Επίσης έχω ένα oban 10αρι αλλα είναι λίγο φλατ για τα γούστα μου. Είχα πάει στο αποστακτήριο όταν ήμουν φοιτητής στην Σκωτία. Φοβερό μέρος και οι άνθρωποι έχουν απίστευτη ιστορία και παιδεία στο θέμα ουίσκι. Επίσης έχω και ένα cardhu αλλά και αυτό δεν με ενθουσιάζει. Τα Blends δεν μου αρέσουν καθόλου

Το Ουίσκι τις ελάχιστες φορές που το απολαμβάνω το πίνω με μία στάλα νερό.

τώρα στα κρασιά...μέγάλο πάθος. έχει βοηθήσει και ο πεθερός μου και ένας θείος μου που είναι οινοποιοί, αντίθετα οι σαμπάνιες δεν μου αρέσουν
το Yquiem θεωρείται το κορυφαίο γλυκό κρασί αλλά δυστυχώς δνε το έχω δοκιμάσει αλλά σκοπεύω να αγοράσω μια φιάλη μέσα στο 2010
το Ουγγαρέζικο Τokaji είναι επίσης κορυφαίο μαζί με το Yquiem θεωρώ ότι είναι τα καλύτερα γλυκά...πολύ καλά επίσης είναι και τα ice wines με κορυφαία τα καναδέζικα

Οι Γάλλοι φυσικά και ιδίως το Mπορντώ κυριαρχούν σε ιστορία και παράδοση και τα ιστορικά chateaux ξεπουλάνε σε απίστευτες τιμές της παραγωγή τους χρόνια πριν. Στην αριστερή πλευρά του Gironde βρίσκεται το medoc, το Margaux, το Pauillac το St Jullien ενώ στην δεξιά όχθη St Emillion, Pomerol (με το μυθικό Petrus). Επίσης υπάρχει και η περιοχή Graves όπου βγαίνουν τα Sauternau (γλυκά). Οι ποικιλίες είναι κυρίως Cabernet στην αριστερή πλευρά και το Merlot στην δεξιά

Βέβαια εκτός από το Bordaux, υπάρχουν και άλλες περιοχές που βγάζουν κρασια αναφοράς, όπως οι αλσατία, ο λίγηρας η βουργουνδία κλπ. Θυμάμαι πέρσι είχα πάει σέ μία εκδήλωση στο ζάππειο, αν δεν κάνω λάθος του χατζημιχάλη όπου είχε όλες τις μάρκες που αντιπροσώπευε. Δοκίμασα gewurztraminer του 2006 από τον Trimbach που θεωρείται από τους κορυφαίους της αλσατίας...εξαιρετικό αλλα αυτό που με εντυπωσίασε ήταν ότι ο ιδιος ο Trimbach που ήταν παρόν μου΄είπε ότι ήταν νεότατο και ότι χρειαζόταν τουλάχιστον 10 χρόνια για να ωριμάσει στη φιάλη. Λευκό που ήταν ήδη τριών ετών!!

Επίσης κορυφαία κρασία βγάζουν οι Ιταλοί στην Τοσκάνη με τα Chianti και τα super Tuscans και στο Πιεμοντε με τα Barolo.

Τα τελευταία χρόνια βέβαια τα λεγόμενα νεοκοσμίτικα κρασιά έχουν κυριαρχήσει από χωρες όπως η Χιλή, η Νότιος Αφρική η Αυστραλία και οι ΗΠΑ. Για μένα όμως οι Γάλλοι και κατα δεύτερο λόγο οι Ιταλοί είναι το σημείο αναφοράς.

Από Ελληνικά κρασία κυριαρχούν το αγιωργίτικο της Νεμέας και το ξινόμαυρο της νάουσας στα κόκκινα. Στα λευκά το ασύρτικο της Σαντορίνης και το μοσχοφίλερο της Αρκαδίας.

Οι προτιμήσεις μου είναι αγιωργίτικο και ιδίως του Παπαιωάνου και ασύρτικο του Σιγάλα και του Αργυρού. Ο Σιγάλας ειδικά έχει πάρει και πολύ καλά reviews από τον Parker…όχι ότι σημαίνει τίποτα αυτό καθώς και η Γαία έχει πάρει πολύ καλά reviews από τον Πάρκερ αλλά τα κρασία της δεν με ενθουσιάζουνε.
Βέβαια στην Ελλάδα φτίαχνουμε φοβερά γλυκά κρασία...όποιος έχει δοκιμάσει το anthemis από την Σάμο ή το Μοσχάτο Ρίου-Πατρών του Παρπαρούση καταλαβαίνει τι εννοώ.

Το πιο ακριβό κρασί που έχω δοκιμάσει είναι Petrus αλλά πλήρωνε άλλος!!:)
Στην κατοχή μου έχω συντηρητή όπου έχω μιά καλή συλλογή από κορυφαία ελληνικά κρασιά καθώ και μερικά ξένα από τα οποία τα κορυφαία είανι δύο tignagnelo και ένα solaia της κορυφαίας χρονιάς του 05 ένα margaux του 99 αν θυμάμαι καλά δώρο του πεθερού μου. Παλαιότερα αγόραζα και έπινα κρασιά σαν τρελός. Πλέον έχω σταματήσει πίνω ελάχιστα μια δυό φορές το μήνα. Επίσης αγοράζω 4-5 φιάλες το χρόνο μόνο που θέλω να είναι στοχευμένες αγορές κορυφαίων κρασίων.

Γενικά θα μπορούσαμε να μιλάμε ώρες για το κρασί.

Τέλος καφέ δεν έπινα ποτέ μέχρι που ξεκίνησα να δουλεύω. Παραμένω φίλος του φρεσκοκομμένου ελληνικού τον οποίο αγοράζω από καφεκοπτείο στην κολοκοτρώνη. Τώρα σκέφτομαι να αγοράσω και μύλο να τον αλέθω στην στιγμή. Ειδικά όταν τον φτιάχβω στο τζάκι κανένας καφές δεν του την βγαίνει. Επίσης και τα εσπρεσάκια/καπουτσινάκια μου αρεσουν.

Μπραβο σε ολους παιδια, πολυ ενδιαφερον οσα γραψατε!

Μπραβο σε ολους που ποσταραν...Ολες οι απαντησεις εχουν σημαντικες πληροφοριες...

Γιωργο απο κρασια προτιμω Merlot και μετα Shiraz..Δεν μπορω την στυφαδα του Cabernet που αφηνει μετα στο στην γλωσσα εκτος και αν ειναι συνδιασμενο με μια απο τις πιο πανω ποικιλιες..

Νικο για βοηθα μας λιγο για τον καφε...

Δημητρη και Χριστο νομιζω οτι οταν θα καταφερουμε να βρεθουμε απο κοντα εχουμε παρα πολλα να πουμε εκτος απο ρολογια... παρεα με ενα καλο πουρο σε συνδιασμο με καλο ουισκι και συζητηση μεχρι να μαλιασει η γλωσσα μας!

.....οκ αρχιζουμε με ενα esspreso ristreto το πρωι και ενα πουρακι μηχανης ....συνηθως meharis ....συνεχιζω στο γραφειο με φιλτρου maxwell doyble roasted.....το μεσημερι με ενα snack χτυπαω και εναν εσπρεσσο .....
απο allkool .....δεν το συζηταω γιατι ......τα κρασια ειναι πολλα για να τα γραψω .....αλλα κατεχω μια αρκετα μεγαλη συλλογη που κανει rotation .....με εμφαση σε ελλαδα ισπανια αμερικη και χιλη ειμαι περιπου στις 1200 φιαλες και κανω κρατει οταν πετυχω ενα κρασι που μου αρεσει και σε καλη αναλογια ποιοτητας τιμης αγοραζω μια 12αδα.........απο νερο που καιει ......islay και παλι islay .....ειμαι hardcore και το πινω σκετο σε θερμοκρασια δωματιου ......το βαρδυ αργα κανα καπουτσινο με δικο μου χαρμανι ....δυστηχως στο καινουργιο σπιτι δεν εχω μεγαλη κουζινα οποτε κανω πατεντες με μια μικρη καφετιερα ....οψομαι.....απο σαμπανιες .....μονο KRUG και VCP.....μαζι με ολα αυτα πανε και τα αναλογα αξεσουαρ που τρωνε χωρο και η γυναικα μου γκρινιαζει!....καμμια 150 ποτηρια ...... riedel...τα ποιο πολλα ....
το καλυτερο κρασι ειναι αυτο που μου εδινε να πινω ο παπους μου .....μαρουβας 20 ετων ...κρασι δυναμιτης αλλα η αναμνηση ειναι τοσο γλυκια που τα ματια μου βουρκωνουν ......διατελεσα στελεχος πωλησεων σε μεγαλη εταιρια του χωρου μεχρι περυσι τον μαιο ......οποτε αν θελετε κατι να ρωτησετε σχετικα με το κρασι ευχαριστως θα απαντησω ....
ανηκω στην κατηγορια που δεν πινουν το τετραπτυχο cabernet chardonay merlot shyrah....και ψαχνουν το κρσι που μουδιαζει το σαγονι .....εξω και το ονομα ACIDBLACK.....κοινως Ξυνομαυρο!!!!....