THANOS58 έγραψε:Αντρέα,
ωραίο θέμα και βαθειά φιλοσοφημένο...
Θα δώσεις χρόνο στον Γιωργάκη, τον Παπακων/νου και το ΔΝΤ?
τι να δώσω σε αυτούς βρε Θάνο ???..... μάλλον ...θα ηθελα να σου πω τι τους έχω δώσει αλλά υπάγεται στις διατάξεις περί ασέμνου υλικού.....
χαίρομαι που σας άρεσε το θέμα ...οτιδήποτε έχετε το οποίο θεωρείτε ότι θα φανεί χρήσιμο (ψυχ-ω-φελιμο) και στους υπόλοιπους ρίχτε το εδώ....ειδικά στις μέρες μας που έχει χάσει όλος ο κόσμος τον μπούσουλα είναι καλό να ακουμπάμε κάποιες στοιχειώδεις αξίες και σκέψεις οι οποίες έχουν χαθεί από την ζωή μας ....το δύσκολο βέβαια είναι να τα κάνουμε πράξη ...αλλά τουλάχιστον κάλό είναι να τα έχουμε υπόψη μας και να τους δίνουμε που-και-που την αξία που τους "πρέπει".
(Η γυναίκα του "έφυγε"...και ο George την ακολούθησε την ίδια χρονιά,
τον Ιούλιο τού 2008).
Στον George Carlin (όσοι δεν τον γνωρίζουν, ήταν κωμικός στις δεκαετιές τού '70 και τού ΄80) η πλούσια ψυχική του διάθεση του επέτρεπε να γράφει δυναμικά αλλά και διαχρονικά μηνύματα όπως το παρακάτω επειδή ό,τι έλεγε και έγραφε έβγαινε σαν...χείμμαρος μέσα από την καρδιά του.
Το μήνυμα τού George Carlin.
Το παράδοξο τών καιρών μας είναι, ότι:
Ενώ έχουμε οικοδομήσει ουρανοξύστες, η διάθεση μας είναι χαμηλή, όσο ένα μονόροφο σπίτι.
Ενώ έχουμε κατασκευάσει δρόμους ταχείας κυκλοφορίας, είμαστε στενόμυαλοι και οι αντιλήψεις μας πιο στενές κι'από ένα σοκάκι.
Ενώ καταναλώνουμε περισσότερα, διαθέτουμε λιγότερα.
Ενώ αγοράζουμε περισσότερα, τ' απολαμβάνουμε λιγότερο.
Ενώ εχουμε μεγαλύτερα σπίτια, οι οικογένειές μας είναι μικρότερες.
Ενώ έχουμε στη διάθεσή μας περισσότερες ευκολίες, ο ελεύθερος χρόνος μας είναι ανύπαρκτος.
Ενώ υπάρχουν περισσότερα διπλώματα, και περισσότερες γνώσεις, η κοινή λογική είναι δυσεύρετη όπως λιγότερη είναι και η κρίση.
Ενώ υπάρχουν περισσότεροι ειδικοί, τα προβλήματα είναι περισσότερα.
Ενώ υπάρχουν περισσότεροι γιατροί, η υγεία τού σύγχρονου ανθρώπου (πνευματική και σωματική) είναι αρρωστημένη και εξαρτάται από κάθε είδους φάρμακα και ψυχοφάρμακα.
Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε σπάταλα, αλλά τσιγγουνευόμαστε το γέλιο.
Οδηγούμε γρήγορα, αλλά σκεφτόμαστε αργά, Η κάθε είδους πείνα μας εξοργίζει και μας κάνει να οδηγάμε απερίσκεπτα με τα ηχεία στο... διαπασών.
Ξενυχτάμε, τάχα, για να χαλαρώσουμε, αλλά το πρωϊ ξυπνάμε πιο κουρασμένοι και κακό- κεφοι.. Δεν έχουμε χρόνο για διάβασμα, αλλά αρκετό για την τηλεόραση και πολύ λίγο για να προσευχηθούμε.
Έχουμε πολλαπλασιάσει την περιουσία μας εις βάρος τών αξιών.
Πολυλογούμε, ακατάπαυστα, αγαπάμε σπάνια και μισούμε.... συχνότατα.
Έχουμε μάθει πως να επιβιώνουμε, αλλά όχι να ζούμε.
Προσθέσαμε χρόνια στη ζωή, αλλά όχι ζωή στα χρόνια.
Πηγαινο-ήρθαμε στο φεγγάρι, αλλά υπάρχει πρόβλημα προκειμένου να διασχίσουμε τον δρόμο για να συναντήσουμε τον νέο μας γείτονα.
Κατακτήσαμε το διάστημα, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε τον εαυτό μας.
Κάνουμε μεγαλύτερα πράγματα, αλλά όχι καλύτερα.
Προσπαθούμε να καθαρίσουμε την ατμόσφαιρα, έχοντας δηλητηριασμένη την ψυχή μας.
Διασπάσαμε το άτομο, αλλά όχι τις προκαταλήψεις μας.
Γράφουμε περισσότερο, αλλά μαθαίνουμε λιγότερα.
Σχεδιάζουμε περισσότερα, αλλά επιτυγχάνουμε λιγότερα.
Μάθαμε να βιαζόμαστε, αλλά όχι να υπομένουμε και να... επιμένουμε.
Κατασκευάσαμε περισσότερα computers για να αποθηκεύουμε πληροφορίες, να παράγουμε περισσότερα αντίγραφα, αλλά επικοινωνούμε όλο και πιο λιγότερο.
Βρισκόμαστε στην εποχή τών γρήγορων τροφών, αλλά και τής αργής χώνευσής τους.
Είμαστε μεγαλόσωμοι, αλλά μικρόσωμοι στην προσωπικότητα. έχουμε μεγάλα έσοδα και επιφανειακές σχέσεις.
Ζούμε στην εποχή τών δύο μισθών, αλλά περισσοτέρων διαζυγίων,
πολυτελή σπίτια, αλλά διαλυμένα σπίτια.
Ταξιδεύουμε περισσότερο, αλλά τα ταξίδια είναι πολύ σύντομα.
Οι περισσότεροι πάσχουν από παχυσαρκία και προσπαθούν με χάπια να βρουν τη χαρά, την ησυχία, μα και τον θάνατο.
Είναι η εποχή τής επίδειξης, μα όχι τής σύνεσης.
Στις μέρες μας η τεχνολογία μπορεί να σου φέρει αυτό το γράμμα στην οθόνη τού Υπολογιστή σου όπου και μπορείς να επιλέξεις αν θα το κρατήσεις ή θα το πετάξεις στα σκουπίδια διαγράφοντάς το μ' ένα "κλικ".
Μην ξεχνάς, να διαθέτεις περισσότερο χρόνο για τους αγαπημένους σου επειδή δεν πρόκειται να είναι για πάντα κοντά σου.
Μην ξεχνάς, να λες μια καλή κουβέντα στο μικρό που σε θαυμάζει, διότι σύντομα αυτό το μικρό παιδί θα μεγαλώσει και θα είναι ο... διπλανός σου.
Μην ξεχνάς ν' ανοίγεις τη ζεστή σου αγκαλιά σε όποιον βρίσκεται δίπλα σου επειδή αυτή είναι ο μόνος θησαυρός που μπορείς να δώσεις από τα βάθη τής καρδιά σου χωρίς να σου κοστίσει μια... δεκάρα.
Να θυμάσαι να λες, πάντα στον(ην) σύντροφό σου «Σ' αγαπώ» και σ' όποιον αγαπάς, με ζέστη και αίσθηση. ΄Ενα φιλί κι' ένα αγκάλιασμα "μαντάρει" κάθε σχίσιμο που βγαίνει μέσα από την πληγωμένη σου ψυχή.
Να θυμάσαι να κρατάς το χέρι τού αγαπημένου σου και να απολαμβάνεις τη στιγμή επειδή κάποια μέρα το πρόσωπο αυτό δεν θα βρίσκεται δίπλα σου.
Να διαθέτεις χρόνο για την αγάπη και τον καλό λόγο, όπως επίσης και για κάθε καλή σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό.
ΚΑΙ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΠΟΤΕ ΟΤΙ:
Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό τών αναπνοών που παίρνουμε, αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα
H ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΣΟΚΟΛΑΤΑΣ
Κάποιοι παλιοί συμμαθητές ζήτησαν από έναν αγαπημένο καθηγητή τους να βρεθούν ξανά μαζί και να ακούσουν τις πάντα χρήσιμες συμβουλές του.
Κεντρικό θέμα της κουβέντας ήταν τα παράπονα των παλιών μαθητών από τη ζωή, τις σχέσεις και τη δουλειά τους.
Ο καθηγητής ετοίμασε μια μεγάλη κανάτα με ζεστή σοκολάτα, που ευωδίασε με τη μυρωδιά της το δωμάτιο. Την ακούμπησε πάνω στο τραπέζι και δίπλα της έβαλε πολλά φλυτζάνια κάθε είδους, όλα διαφορετικά. Μικρά και μεγάλα, όμορφα και άσχημα, καινούργια και παλιά. Κατόπιν, τους κάλεσε να σερβιριστούν μόνοι τους.
Μόλις βρέθηκαν όλοι με μια κούπα στο χέρι, ο καθηγητής είπε: Βλέπω ότι όλοι σας προτιμήσατε τα πιο όμορφα, μεγάλα και καινούργια φλυτζάνια. Δείχνει λογικό, και το κάνατε νομίζοντας ότι επιλέγετε το καλύτερο για τον εαυτό σας. Κι όμως, αυτή είναι η πηγή όλων των δεινών σας.
Το φλυτζάνι δεν αλλάζει σε τίποτε τη γεύση της σοκολάτας. Σας δείνει μόνο την ψευδαίσθηση ότι εξυπηρετείστε καλύτερα. Εσείς θέλατε τη ζεστή σοκολάτα, και όχι την καλή κούπα. Κι όμως, διαλέξατε την πιο καλή κούπα. Κι όχι μόνον αυτό, αλλά κοιτάγατε με φθόνο τα φλυτζάνια των άλλων, αν θεωρούσατε ότι ίσως είναι καλύτερα απ’ τα δικά σας.
Η ζωή σας είναι η ζεστή σοκολάτα. Η δουλειά, το χρήμα, τα αγαθά και οι σχέσεις είναι το φλυτζάνι! Πολύ συχνά επικεντρώνεστε στο φλυτζάνι και δεν απολαμβάνετε τη σοκολάτα. Οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν είναι αυτοί που έχουν τα ωραιότερα και ακριβότερα πράγματα. Είναι αυτοί που εισπράττουν ό,τι καλύτερο από τα πράγματα που έχουν.
Να ζείτε απλά, να αγαπάτε γενναιόδωρα και να μιλάτε
ευγενικά. Και, το κυριότερο, μην ξεχνάτε ότι οι πλουσιότεροι άνθρωποι δεν είναι εκείνοι που διαθέτουν τα περισσότερα, αλλά εκείνοι που χρειάζονται τα λιγότερα
Αναδημοσιεύω κάτι που ίσως οι περισσότεροι γνωρίζετε, αλλά κάνει καλό να μας θυμίζει ποιοί είναι γνήσιοι Έλληνες... Γιατί έχει γεμίσει ο τόπος κλεφτοκοτάδες και κατσικοκλέφτες με γραβάτα, "golden boys" και "executives", προδότες και σπιούνους, γλυψιματίες και ψεύτες που πουλάνε και την μάνα που τους γέννησε για να "ανελιχθούν" στην σούπερ-πολυεθνική (μην βγάζετε γρληγορα συμπέρασμα γιατί και τα κόμματα πολυεθνικές είναι) που δουλεύουν, ή που τους δουλεύουν...
Αυτόν όμως, δεν αξίζουν ούτε τα σανδάλια του να του ξεσκονίζουν...
ΤΟ ΑΡΩΜΑ, ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ
Ο Μοναχός Ιωσήφ και οι Ιπτάμενοι του Αιγαίου
Φάρος τηλαυγής το Αγιότατον Όρος και μετερίζι απόρθητο για τα στίφη
των βαρβάρων. Επί αιώνες κρατάει ψηλά το κλέος του γένους και της
τρέχουσας θρησκείας των Ελλήνων. Δύο σημαίες, η γαλάζια των λευκών
κυμάτων με το σταυρό και η κίτρινη με το δικέφαλο αετό του Βυζαντίου,
κυματίζουν επηρμένες στο ανατολικό ακρωτήρι της χερσονήσου, στον
Άκραθω. Κάτω, στα διακόσια πενήντα μέτρα, με ένα κατακόρυφο ίλιγγο,
το Αιγαίο σε έλκει με μυστηριώδεις δυνάμεις, πρώτα να αιωρηθείς και
μετά να εφορμήσεις, και σχίζοντας τα ιερά νερά, να ενωθείς μαζί του
σε μια αιώνια σύζευξη. Πάνω από το ακρωτήρι, άλλα χίλια επτακόσια
τόσα μέτρα, ο κώνος της Αθωνικής οροσειράς, ακροτελεύτιο βουνό του
ελληνικού οροπανθέου, παραστέκει στον αγώνα των κατοίκων του,
επισκοπώντας το θαλάσσιο όριο των δύο ηπείρων.
Εδώ, στην εσχατιά της Μοναστικής Πολιτείας, στη Βίγλα, είναι κτισμένο
πέτρα-πέτρα, σαν φωλιά θαλασσαετών, το Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου
Μηνά. Ο μοναχός Ιωσήφ, που ήρθε από της Κορινθίας τα μέρη, αεικίνητος
και συνηθισμένος στις επισκέψεις των τολμηρών προσκυνητών, σε
κοιτάζει με τα φωτεινά γαλανά του μάτια και το ξανθό χαμόγελο, καθώς
σε ξεναγεί στο μικρό μοναστηράκι του. Είναι όλο κι όλο μια
εκκλησούλα, ένα αρχονταρίκι με πολλά βιβλία και μια κουζίνα, και σε
φιλεύει με τα καθιερωμένα αν τύχεις στρατοκόπος προσκυνητής. Έχεις
φθάσει μέχρι το ακρωτήρι οδοιπόρος, με ένα ανθεκτικό όχημα,
διασχίζοντας τη βόρειο-ανατολική ακτή της χερσονήσου και θαρρείς έτσι
πως κατέληξες στο πέρας της γης. Κι όμως εδώ αρχίζει το σημαντικότερο
μέρος της πατρίδας γιατί σ΄αυτό την εσχατιά του Αγιοτάτου Όρους
ενώνεται η γη με τον θαλάσσιο και τον ουράνιο πόντο της Ελλάδος. Με
το γλαύκο Αιγαίο και την ιερή σκέπη του.
Ο Αγιορείτης Ιωσήφ, όπως τώρα επιβεβαιώνονται οι φήμες που μας έφεραν
εδώ, δεν «ανήκει» ιερατικά στις ταξιαρχίες των εξαπτέρυγων Σεραφείμ ή
στα άλλα ουράνια αγγελικά σώματα. Έχει «καταχωρηθεί», εικονικά μεν
αλλά ουσιαστικά, στις πτέρυγες μάχης των αεροπορικών βάσεων της
πατρίδας μας, εθελοντικά και αυθόρμητα.«Περιλαμβάνεται» λοιπόν στο
προσωπικό εδάφους της πολεμικής αεροπορίας, και συμπαρίσταται στους
ιπταμένους μαχητές, υπηρετώντας τους από το Ιερό Ησυχαστήριο του
Αγίου Μηνά. Εδώ, στην απόκρημνη άκρη της Αθωνικής πολιτείας.
Η ιστορία του, όπως άρχισε να μας την εξιστορεί ενώ καθόμαστε στο
μικροσκοπικό αρχονταρίκι, ήταν μια σειρά συμπτώσεων. Ο μακαριστός
ηγούμενος Φίλιππος της Μονής Μεγίστης Λαύρας, στην οποία ανήκει και
το Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά, έπεισε πριν μερικά χρόνια τον Ιωσήφ να
ταξιδέψει για την εορτή του Αγίου Γεωργίου, στη Σκύρο. Δεν ήθελε να
πάει. Είχε τόσες δουλειές-πάντα στην προσευχή του ζητά να μην
τελειώνουν- να βγάζει πέτρα τη πέτρα από τους βράχους, και σαν
μάστορας στις ξερολιθιές να περιχαρακώνει με αυτές την αετοφωλιά και
να μοχθεί για να ανακαινίσει το μοναστηράκι του. Αλλά έκανε υπακοή.
Εκεί στη Σκύρο, μετά το πανηγύρι του Αγίου Γεωργίου επισκέφθηκε την
αεροπορική βάση όπου τον ξενάγησαν. Σ΄αυτήν ήταν ένας ιπτάμενος
αξιωματικός που τον πλησίασε και του είπε πως σε μια εξόρμηση του στο
Αιγαίο πέρασε δίπλα από το ακρωτήρι και τον είδε αστραπιαία στο
μοναστηράκι με δύο πολίτες. Ήσουν εσύ, του είπε, άλλος ένας κύριος
και μία κυρία. Θα ήταν γυναίκα αυτή, γιατί είχε μακριά μαλλιά. Ο
Ιωσήφ γέλασε. Ήμαρτον Κύριε. Ήταν ένας μακρυμάλλης που έγινε μάλιστα
μοναχός, του εξήγησε. Το Άβατον δεν επιτρέπει ούτε καν αμαρτωλές
σκέψεις περί του άλλου φύλου. Ο αεροπόρος, μια που γνωρίστηκαν,
σκέφθηκε όταν περνά από το «σημείο στροφής» πάνω από τον Άγιο Μηνά,
στις περιπολίες και αναχαιτίσεις να του στέλνει ένα χαιρετισμό. Και
δεν παρέλειψε από τότε, σε κάθε του εξόρμηση, να χαμηλώνει το ύψος
και να κόβει ταχύτητα. Ο Ιωσήφ τον χαιρετούσε. Ήσαν ήδη γνώριμοι.
Αυτός στον αέρα κι εκείνος με το μαύρο ράσο στη γη.
Η ιστορία μαθεύτηκε από τους άλλους αεροπόρους που πετούσαν και αυτοί
πάνω από το ακρωτήρι. Αφού έκαναν το σταυρό τους βάζοντας τις μηχανές
μπροστά για την περιπολία στο Αιγαίο αντίκριζαν για λίγο το
Ησυχαστήριο του Αγίου Μηνά. Έτσι μια μέρα που περνούσαν τα μεταλλικά
πουλιά με τις υπερηχητικές ταχύτητες, ο Ιωσήφ σκέφθηκε πως το ιερό
σύμβολο της πατρίδας θα ήταν ο καλλίτερος χαιρετισμός σ΄αυτούς που
διαβαίνουν για να δώσουν τις στιγμιαίες εικονικές μάχες πάνω από το
γαλανό Αιγαίο. Πήρε μια σημαία κι ανεβαίνοντας σε ψηλό σημείο την
ανέμιζε δεξιά-αριστερά. Είχε όμως βάλει, σαν από θεία φώτιση πριν δύο
χρόνια, μία Ελληνική και μία Βυζαντινή σημαία σε δύο πανύψηλους
ιστούς. Η δεύτερη, κίτρινη με το δικέφαλο αετό, ήταν σαν ευλογία από
το χιλιόχρονο προπύργιο της Ορθοδοξίας.
Έτσι από τότε, όταν οι ιπτάμενοι φύλακες της πατρίδας εφορμούν για
την αναχαίτιση των προκλήσεων από τους απέναντι γείτονες, αντικρίζουν
σαν τελευταίο χαιρετισμό στο έσχατο σημείο της ιεράς χερσονήσου, τις
δύο σημαίες. Και σαν πρώτο πάλι σημάδι με ανακούφιση τις χαιρετούν,
όταν επιστρέφουν από τις επιχειρήσεις των σύγχρονων αψιμαχιών.
Νοιώθουν, όπως εκμυστηρεύονται, σα να τους διαπερνά μια ιερή αύρα,
όταν για λίγα δευτερόλεπτα διασχίζουν τον ουρανό του Όρους.
Αυτές οι φευγαλέες συναντήσεις των μαχητικών αεροσκαφών με το
μοναστηράκι του Ακράθωνα δημιούργησαν ακατάλυτους δεσμούς στους
ιπτάμενους της σύγχρονης τεχνολογίας με τον ταπεινό υπηρέτη του
μοναχισμού. Η ταύτιση της χιλιόχρονης πορείας της Ορθοδοξίας με τις
μηχανές του 21ου αιώνα στο διαρκή αγώνα της φυλής υπήρξε από κει και
πέρα αυτονόητη. Τον κάλεσαν στην αεροπορική βάση στη Λάρισα κι ο
Ιωσήφ έγινε ο πνευματικός τους αδελφός. Ήρθαν και τον επισκέφθηκαν
στον Άγιο Μηνά. Το αρχονταρίκι του πλέον κοσμούν ομοιώματα πολεμικών
αεροσκαφών και μια φωτογραφία ενός νέου με στολή. Ήταν ο Δημήτρης
Κωστόπουλος από το Βόλο, μας είπε. Σκοτώθηκε σε μία εξόρμηση. Κι
επρόκειτο να παντρευτεί σε λίγο καιρό μια καλή κοπέλα, τη Δήμητρα. Ο
Ιωσήφ ήδη τους συμπαραστεκόταν. Είχαν τελευταία κι οι δυο τους
αποκτήσει βαθιά πίστη.
Ο Δημήτρης -είναι σίγουρος γι΄αυτό ο Ιωσήφ- υπηρετεί τώρα στις
αγγελικές δυνάμεις των ασωμάτων. Όταν και αυτές βγαίνουν για
περιπολία στον αιθέρα του Αιγαίου, εκείνος, με τα διάσημα της
επίγειας υπηρεσίας του, φωτεινός με την αθωότητα μιας εφηβείας, με τα
ολοκαίνουρια φτερά της αιωνιότητας, σταματά για λίγο πάνω από τον
Άγιο Μηνά. Υπεριπτάμενος, δίνει το χέρι στον πνευματικό του Ιωσήφ,
που τον περιμένει ανεβασμένος στον τρούλο της εκκλησούλας, όταν στον
όρθρο του τον μνημονεύει «υπέρ αναπαύσεως». Όμως ο Δημήτρης του το
έχει εξηγήσει. Οι σκιές των αεροπόρων μας δεν «αναπαύονται».
Αδιαλείπτως περιπολούν στον ουράνιο πόντο του Αιγαίου ...
ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΣΟΥ,
ΚΙ' ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ...ΡΟΛΟΙ!
